Κοσμάτι 2019, Συγκινητική εκτός όλων των άλλων η 3η Γιορτή Πατάτας στο Κοσμάτι Γρεβενών. Το θέμα της φέτος, το κόσμημα του χωριού, το πέτρινο σχολείο. Το Κοσμάτι, για εμένα, το χωριό της μητέρας μου όπου πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, τα πιο ευτυχισμένα παιδικά μου χρόνια για την ακρίβεια…με αυθεντικά αρώματα και γεύσεις! Με παππούδες που μας έδωσαν με όλη τους την ψυχή το ευ ζην… και καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την πορεία και το χαρακτήρα μας.
Άνθρωποι υπερήφανοι και ισχυροί, αξιοπρεπείς και ακούραστοι, άνθρωποι του Όρλιακα και της Πίνδου!
Ήταν εκείνα τα καλοκαίρια λοιπόν που με ανυπομονησία περίμενα να τελειώσει το σχολείο, πετώντας τη σχολική τσάντα και αρπάζοντας δύο πράγματα περίμενα το δικό μου παππού να με μεταφέρει με το πράσινο ISUZU αγροτικό του στο Κοσμάτι. Παρέα μεγάλη, κορίτσια, αγόρια, ξαδέρφια φίλοι, συγγενείς εκεί για ολόκληρο το καλοκαίρι. Ο δικός μας παράδεισος. Όλη μέρα παιχνίδι και ξενοιασιά. Κανείς δεν ήθελε να πάει στο σπίτι… Ήταν εκείνα λοιπόν τα καλοκαίρια που οι γιαγιάδες μας γυρίζοντας από το αμπέλι ή το μπαχτσέ με το άσπρο μαντήλι στο κεφάλι, ζύμωναν μπαμπουκάκια (ατομικά ψωμάκια που μέσα ο καθένας πρωί και απόγευμα έβαζε ότι αγαπούσε κυρίως μερέντα, κεφαλοτύρι, φέτα κλπ), εφεύρεση της αλησμόνητης φιλόξενης γιαγιάς Βαγγελής ή αλλιώς Σπύρενας (αδερφή της γιαγιάς μου Σταυρούλας ή αλλιώς γιαγιά Παπαδιά). Ήταν εκείνα τα απογεύματα λίγο πριν το σούρουπο, που έξω από όποιο σπίτι περνούσες άκουγες ΑΝΤ1 και στο σίριαλ της εποχής (Λάμψη-Καλημέρα Ζωή…δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά όλες οι γιαγιάδες το παρακολουθούσαν με αφοσίωση και απαγορευόταν να αλλάξεις κανάλι) και οσφριζόσουν αυτή την απίθανη μυρωδιά της τηγανητής πατάτας!!!! Αυτές οι μοναδικές Κοσματίτικές τηγανητές πατάτες περίμεναν σε αλουμινόχαρτο ή ερχόταν με τις γιαγιάδες στην πλατεία για να αποτελέσουν το κολατσιό μας παράλληλα με το αδιάκοπο παιχνίδι μας, ίσως με τη συνοδεία μιας πορτοκαλάδας από το καφενείο του μπαρμα Ντίνου ή του μπάρμα – Λάμπρου.
Και ΝΑΙ όσα χρόνια και αν περάσουν τίποτε δε μπορεί να συγκριθεί με τις τηγανητές πατάτες της δικής μου γιαγιάς Παπαδιάς!!!
Η πορεία της ζωής μας και των βιωμάτων μας ξετυλίγεται ακολουθώντας γεύσεις και μυρωδιές, αποτυπώματα ανεξίτηλα μέσα στον χρόνο, ίχνη που μεταξύ τους ενώνονται και ξεχωρίζουν για να συναντηθούν ξανά.
Περνώντας λοιπόν τα χρόνια αντιλαμβάνεται κανείς τον πραγματικό πλούτο του αυθεντικού και της αυλής πολιτιστικής κληρονομιάς που κρύβεται σε αυτά τα Κοσματίτικα χώματα καθώς και τις αξίες με τις οποίες έχει κανείς μεγαλώσει.
Θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν και κυρίως στον εμπνευστή της εκδήλωσης κ. Ιωάννη Τολίκα που μας έδωσε τη δυνατότητα να θυμηθούμε, να μάθουμε και να εκτιμήσουμε τα όσα έχουμε.
Ραντεβού στην επόμενη γιορτή πατάτας την οποία περιμένουμε με ανυπομονησία μικροί και μεγάλοι!!!

Υγ. Το βρήκαμε στο προφίλ της Maria Georgitsi μας άρεσε και σας το μεταφέρουμε.