Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας                                     

                                         

            1969! Όταν πήρα το απολυτήριο από την 2α Μοίρα Αλεξιπτωτιστών δεν έπεσα ξανά με αλεξίπτωτο από τον ουρανό, αλλά με τα μούτρα στη γη και στο διάβασμα να πάρω το εισιτήριο για την επαγγελματική μου την αποκατάσταση. Θα έδινα κατατακτήριες εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. 

            Η προετοιμασία μου ήταν τέτοια που προσδοκούσα ακόμα και πρωτιά! Είχα μάθει πάρα πολύ καλά την ιστορία. Κι από την άλλη, είχα εμπιστοσύνη στο δυνατό μου χαρτί, την Έκθεση! Έλα όμως που, άλλαι αι βουλαί ανθρώπων, άλλα ο Θεός κελεύει!

            Εισήλθαμε στην αίθουσα ενός σχολείου της Θεσσαλονίκης και περιμέναμε το θέμα της Έκθεσης με αγωνία.

            Μόλις το άκουσα άρχισα να γράφω με βιασύνη, αφού μου ήταν αρκετά βατό, και δεν άργησα να ολοκληρώσω.

            Δεν παρέδωσα την κόλλα. Περίμενα να εξαντλήσω το χρόνο κάνοντας έλεγχο του κειμένου, μήπως και εντόπιζα κάποια λαθάκια.

            Σε δέκα λεπτά και τέλος χρόνου θα είχα παραδώσει την κόλλα, όταν ξαφνικά γυρίζει το κεφάλι κάποια «συναγωνίστρια» και με ρωτά:

            «Πώς έπιασες το θέμα;».

            «Άσπρο!…» π. χ

            «Μαύρο είναι το σωστό… Σβήσε ό, τι έγραψες και γράψε πέντε αράδες για να πάρεις ένα τρία! Διαφορετικά είσαι εκτός θέματος!».

            «Σε παρακαλώ! Κοίτα μπροστά σου! Το ετυμολογικό του ρήματος βάσει του οποίου πρέπει να…».

            «Τι είναι αυτό; Πρώτη φορά το ακούω!».

            «Σοουουτ…» και έβαλα ταυτόχρονα τον δείκτη κατά μήκος της μύτης μου» Τουτέστιν να πάψει να με ενοχλεί!

            Επιμένει και την αγνοώ!

            Η δεσποινίδα Μπάκου επανέρχεται, τρίτη και φαρμακερή, με συνωμοτικούς ψιθύρους (καμιά σχέση με ψίθυρους καρδιάς, ετούτοι ήταν φονικοί) και μου λέει:  

            «Το κάναμε στο φροντιστήριο αυτό το θέμα! Ακούς; Τι περιμένεις! Ούτε τρία λεπτά δεν μας μένουν!…».

            Θόλωσα, την άκουσα, και βγήκα εκτός θέματος με πέντε αράδες χαζομάρες!

            Όταν όμως βγήκα και από την αίθουσα, πλησίασα κάποιον φροντιστή για να μάθω εάν αυτό που είχα κάνει ήταν σωστό ή λάθος.

            Οι κουβέντες που μου είπε ήταν αποδοκιμαστικές και θανατηφόρες για μένα λέγοντας:

            «Γιατί το έκανες αυτό βρε παιδί μου! Πρέπει να είχε γράψει καλή έκθεση!». .

            «Δυστυχώς δεν είναι και για την Έκθεση… αφού παρασύρθηκα».

            «Κάποιος ή κάποια σε παραπλάνησε;».

            «Η Εύα!…».

            «Έτσι την λένε!».

            «Όχι αυτή η Εύα! Η σύζυγος του Αδάμ! Η Αδάμαινα!…».

            «Μπράβο! Έχεις κουράγιο να κάνεις και χιούμορ!».       

            «Μάνα κουράγιο!… Μάλλον Ευάγγελε κουράγιο! Του χρόνου πάλι. Γεια σας!».    

            Την επόμενη χρονιά, του 1971, έδωσα εξετάσεις σε κάποιο διαγωνισμό της ΔΕΗ για καταμετρητές εισπράκτορες. Ήμασταν πέντε έξι παιδιά και τα κατάφερα να πάρω αυτήν την θέση. Ο Γιάννης ο Τσιοπλής ήταν επιλαχών. Κι όταν την επόμενη χρονιά, του 1972, έδωσα πάλι εξετάσεις για να μπω στο γραφείο του τεχνικού τομέα της ΔΕΗ, και πάλι τα κατάφερα. Οπότε επωφελήθηκε κι ο Γιάννης και πήρε την θέση καταμετρητή ως επιλαχών.

            Κακώς λένε κάποιοι πως τον είχε διορίσει ο Πυρσός στην ΔΕΗ. Όπως είχαν ειπωθεί και για την αφεντιά μου μου κάποιες κακίες. Ό, τι τάχα είχα μπει στην υπηρεσία της ΔΕΗ ως αλεξιπτωτιστής. Έτσι λέγανε αυτούς οι οποίοι έμπαιναν με μέσον σε κάποια υπηρεσία.

            Κάτι παρόμοιο δεν ίσχυε και για την περίπτωσή μου. Ήμουνα αλεξιπτωτιστής, και μάλιστα είχα πέσει δεκαεννιά φορές με αλεξίπτωτο! Στη ΔΕΗ όμως δεν έπεσα μέσα με αυτό. Πρώτον, γιατί δεν είχα μέσον. Και δεύτερον, γιατί ο διαγωνισμός είχε γίνει στο Παλαί ντε Σπορ στη Θεσσαλονίκη. Γινόταν άλμα από εκεί μέχρι τα γραφεία της ΔΕΗ των Γρεβενών! Κι αφού ήταν δικτατορία, ο διαγωνισμός ήταν αδιάβλητος σχεδόν. Φυσικά υπήρχαν και οι εξαιρέσεις αυτών οι οποίοι ήταν Χούντα Κιντέ!

             Συμπερασματικά διαπίστωσα πως η ζωή μας αποτελείται από εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια και άπειρες στιγμές. Τη ζημιά όμως δεν την κάνουν όλες μαζί. Είναι αρκετή μια στιγμή να αποβεί σωτήρια. Και κάποια άλλη στιγμή θανατηφόρα, σαν και την δική μου!

            Εάν η κοπέλα δεν γύριζε το κεφάλι, κάτι το οποίο απαγορευόταν αυστηρά, να τι θα προέκυπτε: Θα γινόμουν δάσκαλος. Θα έκανα άλλη εργασία. Θα είχα άλλη οικογένεια. Θα ζούσα σε άλλο μέρος κλπ. Μια ανατροπή σαν κι αυτή του ανατρεπόμενου οχήματος!

            Εάν όμως σήμερα είμαι πολύ καλύτερα ή χειρότερα, αυτό το γνωρίζει μόνο ο Μεγάλος Θεός. Άιντε και μερικά μέντιουμ με τσιγγάνες.

           Εκείνο το οποίο κρατώ, όσο κι αν μου κόστισε η αποτυχία αυτή, είναι το εξής: Υπηρέτησα τον καταπονημένο και αξιοπρεπέστατο Γρεβενιώτικο λαό, εγώ και ο αδερφός μου ο Χρήστος, σαν να ήταν η ΔΕΗ δική μας επιχείρηση!    

          Υ. Γ.  Οφείλω ένα μεγάλο Ευχαριστώ, από τα βάθη της καρδιάς μου, για την τιμή που μου επιφύλαξαν οι συνταξιούχοι διδάσκαλοι και δημόσιοι υπάλληλοι. Η όμορφη αυτή πλακέτα, την οποία μου αφιερώσατε, θα κοσμεί εσαεί το ράφι της βιβλιοθήκης μου!

            Να τι άλλο θα επιθυμούσα από τους, παρολίγον, συναδέλφους μου. Να μου επιτρέψουν να συστήνομαι έστω και ως ιμιτασιόν δημοδιδάσκαλος, αφού δεν εδέησε να γίνω Ορίτζιναλ!    

               Βαγγέλης Μπάκας.