Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας                                             

            Η ελληνική λέξη Δημοκρατία, μοιάζει με την Ντημόκρασι… κάποιων άλλων κρατών, όσο και το παστίτσιο με την σκορδαλιά! Άκου Ντιμόκρασι!…

            Σύμφωνα με τον αείμνηστο γλωσσολόγο Γεώργιο Τσολάκη υπήρχαν χιλιάδες γλώσσες στον κόσμο, (νομίζω έξι), και κάθε τρεις μήνες χάνεται κι από μία.

            Ο αριθμός των γραμμάτων της αλφαβήτου ποικίλουν από χώρα σε χώρα. Η Ελλάδα έχει είκοσι τέσσερα. Κάποιες άλλες χώρες παραπάνω ή και παρακάτω. Άλλες πάλι, όπως είναι η Τουρκία, δεν χρησιμοποιούν τα διπλά: Μπ, γκ, ντ, και τζ! Κι άλλες το θήτα και το δέλτα. Να τι θα πει ο άγγλος, εάν προσφερθείς να τον κεράσεις και δεν καταδεχθεί: Ντεν τέλει! Που θα πει δεν θέλω! Ποτέ να μην θελήσει!

            Να ποιο είναι το πρόβλημά μου. Όταν κάποιος χρησιμοποιεί μια λέξη, όπως είναι η Δημοκρατία, και έχει άγνοια του (θήτα) και του (δέλτα) να πως θα περίμενα να την εκφράσει: Ντημοκρατία! Κι αυτός να την κατακρεουργεί ως: Ντημόκρασι!…

            «Και ποιο είναι το πρόβλημά σου φίλε! Δημοκρατία έχουμε και την ονομάζει  όπως γουστάρει» θα πει κάποιος.

            Κι εγώ να τι θα του απαντήσω:

            «Εάν πλήρωνες εσύ τα κρασιά, τα οποία δεν είχες παραγγείλει, και ούτε είχε πιεί, κανένα πρόβλημα».

            Εξηγούμαι λοιπόν:

            Σε μια ταβέρνα, με βαβυλωνιακούς συνδαιτυμόνες,  είχε προκύψει οικονομική διαφορά. Οι άνθρωποι αρνούνταν να πληρώσουν τα κερασμένα κρασιά! Και ήταν λογικότατο, αφού όλοι τους είχανε πιεί μπίρες. Εκτός και εάν ήθελε να τα τσεπώσει το γκαρσόνι.

            Τελικά το μπέρδεμα είχε να κάνει με την σύμπτωση κρασιού κι ονόματος του γκαρσονιού. Να και η αιτία της αρνησικυρίας! Μόλις ο Δήμος άκουγε από την παρέα των ξενόφερτων την λέξη Ντημόκρασι, να τη και η κανάτα με το κρασί στο τραπέζι!    

            Το γκαρσόνι το λέγανε Δήμο. Κι όταν ο άγγλος ανάφερε φωναχτά την λέξη «Ντημόκρασι» ήταν αναμενόμενο να τους προσφέρει ακόμα μια κανάτα κρασί!

            Το πρόβλημα προέκυψε στην τρίτη κανάτα, κατά την ώρα του λογαριασμού.  Αρνήθηκαν να πληρώσουν το κρασί. Λογικό ήταν, αφού είχανε πιει όλοι μπίρες!

            Και να η κατσάδα στο Δήμο, από το αφεντικό του, όταν τον κάλεσε στο μπαρ για και του τα ψάλλει:

            «Δήμο! Για να μπερδέψεις το κρασί με τις μπίρες, θα πει πως είσαι μπίραβος! Αφού πίνανε όλοι μπίρες, έπρεπε να γνωρίζεις αγγλικά για να καταλάβεις πως δεν έλεγαν Δήμο-κρασί, αλλά Ντημόκρασι! Δημοκρατία δηλαδή!».

            «Αφεντικό! Μου φαίνεται πως ξέχασες κι εσύ τα δικά σου! Εσύ δεν μου είχες πει πως είχες πιάσει τον γερμανό από το σβέρκο, στην Γερμανία, αντί να πιάσεις την πούτσεν για να σκουπίσεις τις τουαλέτες!».

            «Πού να το φανταζόμουνα κατά τις πρώτες μέρες πως την σκούπα την λέγανε πούτσεν!».

            «Κι εγώ που να το φανταζόμουνα, πως οι ασπρουλιάρηδες οι άγγλοι λένε την δημοκρατία Ντημόκρασι!».

            «Τότε Δήμο ήρθαμε πάτσι!».

            «Κάνεις μεγάλο λάθος! Ήρθαμε 2-1! Χωρίς να το καταλάβεις έχεις προδοθεί! Ώστε καθάριζες και τουαλέτες στην Γερμανία για να μαζέψεις πολλά μάρκα και να αγοράσεις την αστραφτερή BMW!».

            «Δε μου λες βρε Δήμο! Μήπως το κρασί ήταν μπρούσκο και στυφό, γι αυτό και δεν το δοκιμάσανε οι ξένοι!».

            «Αφεντικό, με συγχωρεί, αλλά έχεις άδικο!».

            «Δήμο μου! Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες, σφόδρα, την δικαιοσύνην ότι αυτοί νετερλικωθήσονται!». 

            «Δηλαδή αφεντικό! Άμα φάω σκόρδα θα χορτάσω δίκιο!».

            «Όχι! Θα χρειαστείς ξεμάτιασμα!…».

            «Θα με βγάλουν τα μάτια δηλαδή!…».

            «Φτου σκόρδα Δήμο, κι όχι σφόδρα!».

            Άκου Ντημόκρασι! Πάλι καλά που δεν είπαν την δημοκρατία: Ντημόμπιρα!!!