Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από τότε που η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος έδωσε την ευκαιρία στην πρώτη φορά αριστερά να « τ’ αλλάξει όλα». Τέσσερις μήνες πέρασαν από τότε (εκλογές Σεπτεμβρίου) που ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν ότι «το παλιό» κομματικό σύστημα θα έμπαινε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σήμερα, μετά από 12 μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Ι και ΙΙ, αποκαλύπτεται ότι το νέο που επαγγελλόταν η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση ήταν πιο παλιό και από το παλιό. Σήμερα, ένα χρόνο μετά η ελπίδα χάθηκε στη διαδρομή, η δημιουργία καθηλώθηκε, η προκοπή δεν ήλθε. Μιζέρια, δυσαρέσκεια και ανασφάλεια κατέλαβε και πάλι τους πολίτες. Ένα χρόνο πριν η Ελλάδα μπορεί να μην ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά ήταν σίγουρα σε καλύτερη από τώρα. Ο κόσμος είχε αρχίσει να αισιοδοξεί , οι αριθμοί έδειχναν αλλαγή του κλίματος, η κατανάλωση είχε αρχίσει να παίρνει μπρος, τα μέτρα που θα λαμβάναμε τότε ήταν λιγότερα και πιο ήπια. Όμως σημαντικά τμήματα του ελληνικού λαού δεν άκουγαν κανέναν. Απογοητευμένα από το πολιτικό κατεστημένο και εξουθενωμένα από την λιτότητα και το Μνημόνιο απέρριπταν τις προειδοποιήσεις κάποιων και πίστευαν βαθιά ότι όσοι επικαλούνταν ευρωπαϊκές συνθήκες και κανόνες ήσαν εχθροί του λαού, εκπρόσωποι του κατεστημένου και της τρόϊκας ,που ήθελαν να ανακόψουν την πορεία της νέας Αριστεράς «προς τον θρίαμβο». Και δυστυχώς …θρίαμβοι, στο 12μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σημειώθηκαν αρκετοί. Δεν είναι μόνον η διάψευση των υποσχέσεων, η απίστευτη αναντιστοιχία με την πραγματικότητα, οι «κωλοτούμπες» και το Μνημόνιο ΙΙΙ. Είναι -και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα- η πέρα από κάθε ηθική παράδοση της αριστεράς, προσπάθεια δικαιολόγησης της κομματικής κατάληψης του κράτους με όλα τα μέσα, με όλες τις μεθόδους, από κομματικά στελέχη, πρώην βουλευτές ,συγγενείς και φίλους, εν ονόματι των… αγώνων και των θυσιών του παρελθόντος.
Το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς που επικαλούνταν σε όλους τους τόνους ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές, κατάφεραν σε ελάχιστο χρόνο να το κάνουν κυριολεκτικά κουρέλια. Χωρίς αιδώ, χωρίς προσχήματα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προκάλεσε την κοινωνία και το δημόσιο αίσθημα, ξεπερνώντας και τις χειρότερες παραδόσεις προηγούμενων κυβερνήσεων. Πέρα από τα μνημόνια και τα μέτρα, αυτές οι προκλητικές συμπεριφορές βολέματος κάθε λογής ημετέρων, ούτε δικαιολογούνται, ούτε αντέχονται. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν γίνονται από μια κυβέρνηση εν ονόματι της αριστεράς και αυτών που θυσιάστηκαν για χάρη των ιδεών της.
Υπάρχουν βεβαίως και άλλοι…θρίαμβοι, πρόσφατοι. Χρειαζόμαστε π.χ. επενδύσεις και ο κ. Σκουρλέτης υπονομεύει την Eldorado Gold που έχει ρίξει 700 εκατομμύρια ευρώ στη Χαλκιδική απασχολώντας 2.000 εργαζομένους. Απαιτείται μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό και ο κ. Κατρούγκαλος απογειώνει τις ασφαλιστικές εισφορές στους ελεύθερους επαγγελματίες, ώστε μαζί με τη φορολογία και την προκαταβολή φόρου να πληρώσουν στο Δημόσιο το 80% των εισοδημάτων τους. Χρειάζονται νοσηλευτές για τις κλειστές μονάδες εντατικής θεραπείας, αφού ασθενείς πεθαίνουν αβοήθητοι, αλλά η κυβέρνηση διορίζει καθαρίστριες και κόβει το πεντάευρο από τα νοσοκομεία. Αναζητούνται χρήματα για να μην κοπούν οι συντάξεις και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δίνει αυξήσεις 150 εκατομμυρίων ευρώ στους δημοσίους υπαλλήλους, ενώ δαπανά 500 εκατομμύρια ευρώ για αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας. Και σ όλα αυτά προσθέστε και την αξιολόγηση που παίρνει για μια ακόμη φορά παράταση. Ο κ. Τσίπρας είχε την ευκαιρία αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου να κινηθεί με ταχύτητα μεγάλη, να εφαρμόσει τα συμπεφωνημένα με τους εταίρους, να ξανακερδίσει τη χαμένη στο πρώτο εξάμηνο του παρελθόντος έτους αξιοπιστία της χώρας και να κλείσει εγκαίρως την αξιολόγηση του προγράμματος ώστε απερίσπαστη η Ελλάδα να επανέλθει στην κανονικότητα και στην ανάπτυξη. Ωστόσο και πάλι κατελήφθη από το σύνδρομο του πολιτικού κόστους και της άγονης επικοινωνίας. Καθυστερήσεις, αναστολές, πισωγυρίσματα και ανακολουθίες χαρακτήρισαν το έργο κυβέρνησης. Οι μήνες κύλησαν και το σχέδιο πάλι δεν βγήκε, ούτε εντός ούτε εκτός. Στο εσωτερικό μέτωπο ο κ. Τσίπρας βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με φθορά διαρκείας έχοντας απέναντί του πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες που τον στήριξαν ένθερμα τους προηγούμενους μήνες. Η μαζική συγκέντρωση επιστημόνων (δικηγόρων, γιατρών, μηχανικών κ.ά.) πριν από μέρες στο κέντρο της Αθήνας και τα μπλόκα των αγροτών φανερώνουν την απόσταση της κυβέρνησης από τους ως χθες υποστηρικτές της. Στο εξωτερικό μέτωπο οι συνθήκες έχουν γίνει επίσης ακόμη χειρότερες. Όσοι παρακολουθούν από κοντά τα ευρωπαϊκά πράγματα είναι σίγουροι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα πιεσθεί στον μέγιστο βαθμό να εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμα που συμφώνησε πέρυσι το καλοκαίρι. Ήδη ο Κλάους Ρέγκλινγκ άφησε την απειλή του περιορισμού της ρευστότητας να αιωρείται και ο Ολλανδός Γερούν Ντάισελμπλουμ έσπευσε να διευκρινίσει ότι η αξιολόγηση θα πάρει μήνες. Tην αξιολόγηση όμως της κυβερνητικής πολιτικής (ιδιαίτερα του πρώτου επταμήνου) έσπευσε να κάνει ο μέχρι πρότινος εκλεκτός, στενός συνεργάτης του κ. Τσίπρα Γάννης Βαρουφάκης, με την αποκαλυπτική τηλεοπτική του συνέντευξη. Και με τα όσα είπε ανέδειξε την ανευθυνότητα, προχειρότητα, ερασιτεχνισμό και ανικανότητα με την οποία κυβερνούσαν εκείνο το διάστημα αυτός και οι σύντροφοί του . Τώρα όμως έχουμε νέο σκηνικό και συσχετισμούς και οι «συνοδοιπόροι» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στον δεύτερο χρόνο της κυβερνητικής τους θητείας, που αρχίζει μεθαύριο, θα πρέπει να αποκτήσουν νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Χρειάζονται μια άλλη λογική και ένα άλλο ύφος. Πρέπει να ανοίξουν το παιχνίδι, να διαπραγματευθούν υπεύθυνα, να αναζητήσουν στηρίγματα, να κλείσουν μέτωπα, να κυβερνήσουν σοβαρά. Μόνον έτσι έχουν πιθανότητα να επαναφορτίσουν τις μπαταρίες του πολιτικού τους κεφαλαίου. Ο κ. Τσίπρας, που οφείλουμε να παραδεχτούμε, «έσωσε την παρτίδα» την τελευταία στιγμή τον περασμένο Ιούνιο, μπορεί να έσβησε το κεράκι για τον πρώτο χρόνο στην εξουσία. Ας κλείσει όμως στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αυτή την θλιβερή (για πολλούς) επέτειο του ενός χρόνου.