Ορθοδοντικός Δώρα Μπαρτζιώκα

Euromedica

euromedica ygeia

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ …επιτακτική ανάγκη

Καθώς η κρίση βαθαίνει και με συνοχή καρδιάς αναμένουμε τη συμφωνία, δηλαδή το τρίτο μνημόνιο επαχθών όρων και ίσως πλέον επαχθών από αυτούς των δύο…

προηγουμένων, ακούγεται ότι συνιστά επιτακτική ανάγκη για τη χώρα ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικού σκοπού. Βέβαια τα κόμματα δεν έχουν σπεύσει να επικροτήσουν την άποψη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται διαβουλεύσεις στο παρασκήνιο προς την κατεύθυνση αυτή.

                Κατ’ αρχήν να επισημάνουμε το ουσιώδες. Αν δεχθούμε ότι θα αποκτήσουμε κυβέρνηση εθνικού σκοπού, δια της λογικής οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι όλες οι προηγηθείσες δεν είχαν παρόμοιο σκοπό. Αλλά τότε τί είχαν; Σκοπό εξυπηρέτησης κομματικών συμφερόντων ή, το χειρότερο, εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων; Το δύσμοιρο έθνος, διασυρμένο στις αγορές του κόσμου από διεθνιστές ποικίλων αποχρώσεων, των χώρων της πολιτικής, της οικονομίας, της τέχνης και της διανόησης μήπως αποκτά εκ νέου αξία; Έχουμε έντονες τις επιφυλάξεις να το αποδεχθούμε. Αλλά τότε, γιατί πληθαίνουν οι πατριωτικές κορώνες στον χώρο του «δημοκρατικού τόξου»; Προσωπικά τις θεωρώ πυροτεχνήματα εσωτερικής κατανάλωσης, για να ηρεμήσει ο δοκιμαζόμενος λαός, ο οποίος λίγο-πολύ υποψιάζεται τί τον περιμένει τον προσεχή Σεπτέμβριο.

                Ποιοι θα συμμετάσχουν σε περίπτωση που ευοδωθούν οι διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικού σκοπού; Εκτιμώ  όλα τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου». Θα μείνει εκτός του ΚΚΕ, που πορεύεται  το δρόμο του, καθώς θεωρώ δύσκολο να επαναληφθεί το της οικουμενικής κυβέρνησης (1989). Θα μείνει ακόμη εκτός η «Χρυσή αυγή», την οποία δεν θα καλέσουν «ίνα μη μιανθώσι». Θα αναρωτηθεί κάποιος: Είναι δυνατόν όμως να ξεπεράσουν τα κόμματα τις ιδεολογικές τους διαφορές; Είναι αστείο πλέον και να τίθεται το ερώτημα μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Δεν είναι τόσο η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ (και σ’ αυτή προβλήθηκε ο εθνικός σκοπός, δηλαδή το «σχίσιμο» του μνημονίου), όσο η διαπίστωση πλέον ότι όλα τα κόμματα του «τόξου» (να μην κουράζομε με την επανάληψη του «δημοκρατικού») έχουν σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, για τον οποίο επαίρονται, προασπίζονται τις ευρωπαϊκές «αξίες», υπέρτερες μεταξύ των οποίων, όπως υποστηρίζει και ο πρόεδρος της δημοκρατίας μας είναι η ελευθερία, η αλληλεγγύη και η κοινωνική δικαιοσύνη. Αφού, λοιπόν, συμφωνούν σ’ αυτά, ποιες είναι οι ιδεολογικές τους διαφορές;

                Βέβαια το θέμα μπορούμε να το δούμε και από άλλη προοπτική: Η χώρα μας έχει ήδη δεχθεί εισβολή, οικονομική αυτή τη φορά, και τα τελεσίγραφα (μνημόνια) δήθεν συντάσσονται εκ των υστέρων με «διαπραγμάτευση». Δεν είναι επιτακτική ανάγκη ενώπιον του κινδύνου, που μας απειλεί, να ομονοήσουμε, επί τέλους, και από κοινού να αντιμετωπίσουμε, όχι βέβαια τον επίδοξο εισβολέα, αλλά τον κατακτητή; Ο λαός μας θέλει την ομόνοια, όσο τίποτε άλλο τούτη τη στιγμή! Όμως ποια τα εχέγγυα ότι η κυβέρνηση εθνικού σκοπού θα παλέψει για το καλό του έθνους και του λαού, όταν καθημερινά αλληλοϋποβλέπονται οι εκπρόσωποι των κομμάτων; Ακόμη και τώρα, στα πρόθυρα της κατάρρευσης, δεν πείθουν ότι έχουν κατά νου κάτι πέρα από το να διατηρηθούν στην εξουσία ή να επανέλθουν σ’ αυτήν; Ποιος πολιτικός είχε το σθένος να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, για τους άστοχους χειρισμούς, που μας οδήγησαν στην υπερχρέωση, για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, για τον εκμαυλισμό, τέλος, με την προβολή του καταναλωτικού οράματος ως του κατ’ εξοχήν ιδανικού, το οποίο υποκατέστησε την εργατικότητα, το φιλότιμο, τις διαπροσωπικές σχέσεις και την φιλοπατρία, χάρη στα οποία ο Έλληνας στο παρελθόν μεγαλούργησε. Συμπέρασμα: Ουδεμία κυβέρνηση έχει τα εχέγγυα, ώστε να γίνει πιστευτός ο εθνικός της σκοπός, ακόμη και αν επιστρατευτούν εξωκομματικοί τεχνοκράτες. Αυτοί μου θυμίζουν τις άκρως ελεγχόμενες «μη κυβερνητικές οργανώσεις».

                Ας κάνουμε υπόθεση εργασίας: Έστω ότι ομονοήσαντες οι αλληλοϋποβλεπόμενοι και αλληλοϋβριζόμενοι πολιτικοί σχηματίσουν την εθνική κυβέρνηση και δηλώσουν στον ελληνικό λαό, αφού πρώτα του ζητήσουν συγγνώμη, ότι είναι αποφασισμένοι να προασπιστούν τα δίκαιά του προβάλλοντας σθεναρή αντίσταση στις ιταμές απαιτήσεις των κατακτητών (βέβαια τέτοιας γλώσσα είναι αδιανόητο να χρησιμοποιήσουν). Θα τολμήσουν να πουν στον λαό ότι αυτό απαιτεί θυσίες μέχρι εσχάτων ή θα επιχειρήσουν παράταση του μαρτυρίου με την εξασφάλιση νέων δανείων; Γιατί είναι πλέον ηλίου φαεινότερο, ότι η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα να αποπληρώσει το χρέος της. Μήπως η όλη συζήτηση γίνεται, για να ανασυνταχθεί ο πολιτικός χώρος των αστικών κομμάτων, ώστε να μην καταπέσουν αυτά στην έσχατη αναξιοπιστία στα μάτια του λαού;

                Όπως και να έχουν τα πράγματα είμαι υπέρ μιας κυβέρνησης ευρείας συναίνεσης (του εθνικού σκοπού δεν αποδέχομαι). Τουλάχιστον θα πράξει αυτή ένα καλό: Θα αποφύγουμε τις πρόωρες εκλογές, τις οποίες κανένας συνετός πολίτης δεν θέλει, καθώς αυτές θα επιδεινώσουν την κατάσταση στη χώρα μας χωρίς να προσφέρουν κάτι. Βέβαια και η κυβέρνηση αισθάνεται άσχημα στηριζόμενη στην αντιπολίτευση, για να ψηφίζονται νομοσχέδια κατ’ εντολή των δανειστών μας. Είναι λοιπόν ένα καλό άλλοθι για το κυβερνόν κόμμα, το οποίο θα καταλάβει, μετά την «κάθαρση», τον χώρο του πνέοντος τα λοίσθια υποσχεθέντος τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

 

                                                                                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»  

Δείτε ακόμα