Πόσο παράδοξο μπορεί να ακούγεται, εν μέσω μίας πανδημίας, και μάλιστα στην έξαρσή της, με έναν ύπουλο και αφανή εχθρό, να ονομάζεις αυτόν τον εχθρό ως «ευλογία»! Και τούτο, ενώ ακόμη τα νούμερα ανεβαίνουν, ενώ οι απαγορεύσεις εντείνονται, ενώ η οσμή του θανάτου δεν έχει ακόμη αναδυθεί στην ατμόσφαιρα.
Ουδείς σκεπτόμενος μπορεί να αρνηθεί ή να αμφισβητήσει πως τα ιατρικά δεδομένα είναι αυτά που ανακοινώνονται. Κάτι τέτοιο δεν συνάδει με την κοινή λογική. Ούτε χρειάζεται να μπούμε σε σενάρια συνομωσιών. Δεν είναι της ώρας. Επίσης, δεν μπορώ να σκεφτώ ότι όλο αυτό που ξεκίνησε (ίσως) από την Κίνα και έχει απλωθεί παγκοσμίως, στοχεύει στην Ορθοδοξία «μας».
Και τότε που η «ευλογία»; Μα φυσικά στην νέα κατάσταση που είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε. Από την μία, όντας ένα απείθαρχο έθνος ως έλληνες, μέχρι χθες σηκώναμε μπαϊράκι πως εμείς πρέπει να κάνουμε τα καρναβάλια μας, για να τηρήσουμε τα ήθη και τα έθιμα αυτού του ταλαίπωρου λαού. Από την άλλη, ως ορθόδοξοι, με αναρχοαυτόνομες προσεγγίσεις στα θέματα πίστης, και όχι μόνο, και ο καθείς με το δικό του πιστο-βαρόμετρο, βιώνουμε τον νέο «διωγμό» της Εκκλησίας.
Και ξαφνικά καλούμαστε να εφαρμόσουμε δύο ύψιστες αρετές της σαρακοστιανής περιόδου. Αυτές της υπακοής και του εγκλεισμού εν τοις κελλίοις ημών. Λες και ο Θεός επέτρεψε όλο αυτό, ώστε να μπούμε σε αναγκαστική σαρακοστιανή κατάσταση, μήπως και…
Όμως, εμείς, όπως πάντοτε, γνωρίζουμε καλύτερα. Και γι’ αυτό και αντιδρούμε, τόσο ως γνήσιοι έλληνες, συνωστιζόμενοι σε μαγαζιά, όσο και ως γνήσιοι χριστιανοί, που ξαφνικά θυμηθήκαμε το αναφαίρετο δικαίωμα να προσερχόμαστε στην Θεία Ευχαριστία και στα άλλα μυστήρια. Πολλά ερωτήματα μπορούν να προκύψουν από τα παραπάνω. Όμως, ας μείνουμε στα πιθανά κέρδη.
Καταρχήν, η υπακοή ως αρετή, είναι αυτή που διασώζει, σύμφωνα και με τα γεροντικά. Ο εγκλεισμός στην οικεία, σίγουρα με οδηγεί να συναναστραφώ με τους οικείους μου. Κομμάτι δύσκολο, και τα δύο, αλλά αν δουλευτούν σωστά, μέσα από ταπείνωση και αλληλοπεριχώρηση, τότε αποδίδουν καρπούς πλουσίους. Συζήτηση, ώρες αφιερωμένες στον άλλον, παιχνίδι με τα παιδιά, διάβασμα, ξεκούραση του σώματος, στιγμές περισυλλογής και αυτοπροσδιορισμού, ανάσες επικοινωνίας, εμβάθυνση της καθημερινότητας, επαναφιλοσόφηση της βιωτής, επανεξέταση των προσωπικών επιλογών, ενδοσκόπηση της ορθοδοξίας και ορθοπραξίας μου, αναπροσαρμογή σχέσεων, τόσο των επίγειων, όσο και των επουράνιων… και τόσα άλλα που μπορούν να προκύψουν μέσα από την διαδικασία της υπακοής και του κελλιώτικου εγκλεισμού μας. Δηλαδή, με απλούστερα λόγια, ο κορονοϊός μας προσφέρει απλόχερα αυτό που μας έλειπε: Χρόνο και σπιτικό. Γιατί αυτά αναζητούσαμε τόσα χρόνια ως καταναλωτική κοινωνία. Γι’ αυτά παραπονιόμασταν πως μας λείπουν και δεν στεκόμαστε σωστά ως άνθρωποι μέσα σ’ έναν κόσμο που πάντοτε έτρεχε, χωρίς να προλαβαίνει και χωρίς να έχει καιρό για τίποτα άλλο.
Και όλα τα παραπάνω, ενώ ταυτόχρονα γεμίζω με λαχτάρα για ζωή, για την όντως Ζωή, που οι συνθήκες μου την στερούν για κάποιο διάστημα. Και αφού λαχταρώ τόσο πολύ να ενωθώ με Αυτόν που είναι Ζωή, τότε ενισχύεται η πίστη μου έτι περισσότερο, πως Αυτός είναι ο χορηγός των πάντων, άρα και της τωρινής κατάστασης. Κι έτσι η ελπίδα ανατέλλει μέσα μου με πιότερο Φως, καθώς η Αγάπη για την επίσκεψή Του με πλημμυρίζει. Μία Αγάπη που πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, ελπίζει, πάντα υπομένει. Και γι’ αυτό ποτέ δεν εκπίπτει. Ακόμη κι αν παύσει η τέλεση των μυστηρίων για λίγο καιρό. Αλλά, αντίθετα, θα γίνει πιο δυνατή, πιο ουσιαστική, πιο θερμή, πιο αληθινή… Πράγμα που μένει να αποδείξω, εξάπαντος στον εαυτό μου, μόλις τελειώσει όλη αυτή η δοκιμασία. Και το ζήτημα δεν είναι να βγω από αυτήν, συνεχίζοντας την ίδια ζωή, αλλά αναστημένος και λαχταρώντας εμπράκτως Αυτόν που είναι η Ζωή.

π. Χρήστος Κούρτης