προς Μάκη Σεβίλογλου

Φίλε Μάκη, Ανέγνωσα το βιβλίο σου «Όλα τα αχ τ’ έμετερα εγένταν τραγωδίας» και άκουσα τα τραγούδια που συνοδεύουν…

το πόνημά σου, με συνεπήρε, κάθισα στις όχθες του «Αχέροντα» και δάκρυσα!

            Δεν χρειάζεται κανείς να παραβιάσει πόρτες, για να μπει στην ιστορία της Γενοκτονίας και του Ξεριζωμού του Ποντιακού Ελληνισμού, γιατί αυτές είναι ορθάνοιχτες!..

            Μια ιστορία που πάντα με συγκίνηση θα διαβάζω και θα ξαναδιαβάζω!…

            Ξεφυλλίζοντας όμως το βιβλίο σου στους διαδρόμους της εξιστόρησης, ανακάλυψα μια πόρτα, που με οδήγησε στον περιορισμένο χώρο μιας αφήγησης, η οποία είναι και η πεμπτουσία της καλλιτεχνικής σου δημιουργίας! Μια αφήγηση, που μ’ έκανε να ριγήσω και να τη ζήσω! Ήταν τόσο συγκινητική και τόσο ζωντανή που με την πρωτοπρόσωπη αμεσότητα της μου έδωσε την αίσθηση πως αφουγκραζόμουν όλους τους ξεριζωμένους της πρώτης γενιάς μαζί, να αφηγούνται!…

            Τα δάκρυα του παππού σου, Αβραάμ Σεβίλογλου, που άφησε δεκάχρονος, στις φρικώδεις μέρες της Γενοκτονίας και του Ξεριζωμού, στο Κολαγούζ, της Τοκάτης, του Δυτικού Πόντου, πότισαν την πένα σου, για να μας μεταφέρεις ζωντανά την ερημιά της ψυχής που φέρνει η ορφάνια, η εγκατάλειψη, η καταδίωξη, η ανασφάλεια, η απελπισία, η προσφυγιά!

Μια φορά πρόσφυγας, μια ζωή πρόσφυγας!..

Οι Έλληνες του Πόντου, που γλίτωσαν από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, από τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες, από τη μάγισσα Κίρκη και τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, ήτοι, από τα «Αμελέ Ταμπουρού» στρατόπεδα θανάτου, από τα «Σεφκιάτ» εξορίες λευκού θανάτου, από τις ορδές των φανατισμένων, αιμοδιψών τσιχαντιστών του Τοπάλ Οσμάν, από τη σαγήνη του Εξισλαμισμού, και από τις ασίγαστες τρικυμίες της Προσφυγιάς, έφυγαν από τη ζωή με τα μάτια τους ανοιχτά, χωρίς να δουν τον αναθρώσκοντα καπνό της ιδιαίτερης πατρίδας τους! Χωρίς να ζήσουν την αίσθηση της αποκατάστασης του Δικαίου, από την Ελληνική Πολιτεία, με την καταδίκη των γενοκτόνων!..

Γι’ αυτό στο βλέμμα τους, ήταν αχνογραμμένη η ανείπωτη πίκρα!

Ανείπωτη, γιατί το άλγος της ήταν τόσο βαρύ, που δεν έβρισκε τα λόγια, για να ομολογηθεί!…

Αυτόν τον ανομολόγητο πόνο, βρήκε τις λέξεις ο παππούς Αβραάμ και τον αφηγήθηκε, μια μόνο φορά, πριν τη δύση του, στον εγγονό του, για να γνωρίζουν οι επίγονοί το μέγεθός του!…

Η βουτηγμένη πένα στα αστείρευτα δάκρυα του Πόντου και οι είκοσι (20) διασκευές των τραγουδιών με τα χρώματα της παράδοσης ενός πανάρχαιου ελληνικού πολιτισμού, που ξεριζώθηκε από τις εστίες του, έχουν συνθέσει μια πολύ  συγκινητική λογοτεχνική και μουσική δημιουργία!

Τα τραγούδια ερμηνεύουν και παίζουν οι:

Γιάννης Κουρτίδης, Αλέξης Παρχαρίδης, Γιώργος Σοφιανίδης, Κωνσταντίνος και Ματθαίος Τσαχουρίδης, Εύα Σταμπολίδου, Βαγγέλης Παντελίδης, Λευτέρης Ανδρεάδης, Θάνος Τσαμπερτίδης, Γιάννης Σανίδης, Κώστας Παρχαρίδης, Χάρης Τσακαλίδης Σταύρος Μιχαηλίδης, Στέφανος Σεβίλογλου και Κώστας Φουλίδης.

Μάκη, συγχαρητήρια!!!! Σ’ ευχαριστούμε για τη δωρεά της δημιουργίας σου στη Βιβλιοθήκη μας  και ευχόμαστε ολόψυχα να είναι καλοτάξιδη στο χώρο των αναγνωστών και των φίλων της Ποντιακής Μουσικής!…                      

 

                                                                                            Ο προϊστάμενος

                                                                                           Ζαγκανίκας Σίμος