«Το καλό τραγούδι είναι σαν μεγάλο μυστικό, που αποφασίζεις να το ξεστομίσεις δυνατά…»

 

Η τέχνη ήταν πάντα καταφύγιο των ανήσυχων ανθρώπων. Ήταν ένα μέσο αντίστασής τους στην ισοπέδωση. Ειδικά σε χαλεπούς καιρούς, η τέχνη ήταν και είναι διέξοδος. Κι όσο πιο καταπιεσμένοι και καταφρονεμένοι ήταν και είναι οι καλλιτέχνες τόσο πιο σπουδαία και πιο προωθημένα άλματα κάνουν.
Σήμερα βέβαια οι βολεμένοι και οι καλοπερασάκηδες δε χωράνε…

απ’ το μάτι της βελόνας. Σήμερα οι εταιρίες φροντίζουν να μεγαλώνουν ακροατές / θεατές / εκτιμητές και τιμητές των καλλιτεχνικών “ρευμάτων” του καιρού μας. Φροντίζουν να μας μπουκώνουν με σαβούρες κρατώντας μας διαρκώς κορεσμένους. Μας μπουχτίζουν με σκουπίδια και μας ναρκώνουν μέσω της υπερκατανάλωσης, καλλιεργώντας παράλληλα και την νυμφομανιακή μας βουλιμία. Κι έπειτα μας αφήνουν να ξεράσουμε για να συνεχίσουμε τα ρωμαϊκά μας όργια.
Υπάρχουν όμως σε κάθε καιρό δημιουργοί και καλλιτέχνες που βρίσκονται μπροστά απ’ την εποχή τους. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν καλουπώνονται κι άλλοι που τους βλέπουν ως ανεξάρτητες κι ατίθασες φωνές, που τους αισθάνονται, που τους αφουγκράζονται, που τους μυρίζουν, που τους εμπιστεύονται μια επανάσταση. Υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνάνε απ’ τον λήθαργο κι ονειρεύονται πως είναι πεταλούδες. Τα φτερά τους ταράζουν τον κόσμο με διαφορά φάσης.

Η μουσική, ως τέχνη, όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά είναι ίσως η πιο πρωτοπόρα, αφού κατάφεραν οι εκφραστές της να σπάσουν τα στεγανά των μεθόδων, των παραδόσεων, των κλασικών ρυθμών και οργάνων. Κι αυτή η πλαστικότητα και η πλασματικότητα των μορφών δημιουργίας που κατέρρευσαν, αυτή η υβριδική και στην κυριολεξία μικτή τεχνική, η τεχνική των μίξεων των αναμίξεων των προσμίξεων, αυτή η σκεπτική [ή και η άναρχη] χρήση των πολυμέσων, η ενοποιημένη θεώρηση και το άνοιγμα προς τον ψηφιακό κόσμο – όλα τα παραπάνω, οδήγησαν και οδηγούν σε αχανείς κι ανεξερεύνητες εκτάσεις, σε πεδία απάτητα κι αφανέρωτα.
Κι όσο πιο πολλά γνωρίζουμε για τον ορίζοντα των ήχων και των παραγώγων τους, τόσο πιο αμαθείς κι αδαείς αισθανόμαστε. Τόσο πιο πολύ προαισθανόμαστε την απεραντοσύνη του ηχητικού μας σύμπαντος. Τα χάη και τα ερέβη ανοίγονται εμπρός μας, οι ανισότητες δεν έχουν τελειωμό, η ανέχεια τεχνάζεται και η πενία κατεργάζεται. Η εντροπία μεγαλώνει και οι αποκλίσεις γίνονται ρεύματα, για να γεννήσουν με τη σειρά τους νέες αποκλίσεις κ.ο.κ. Η θεωρία της σχετικότητας, ειδικής τε και γενικής, το φαινόμενο Ντόπλερ, τα φράκταλς κι ότι άλλο έχει κατεβάσει η γκλάβα του ανθρώπου, βρίσκουν όλα εφαρμογή στα πεδία της ηχόδρασης.
Η παραλία της ηχούς φαντάζει πάντα ειδυλλιακή. Οι ωκεανοί των ήχων είναι δικοί μας.

 

https://www.facebook.com/Amanites?fref=ts