Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας 

            Όσο συντηρητικοί ήταν οι γονείς της Γλύκας άλλο τόσο μοντέρνα εκείνη. Την αρχή την είχε κάνει το καυτό μίνι. Ακολούθησε το προκλητικό ντεκολτέ. Κι όταν η μόδα είχε φτάσει στα εξτρίμ αξεσουάρ, με τους κρίκους, τα αστεράκια κλπ, και πού δεν είχε βάλει! Αστεράκι στη μύτη, κρίκο στο φρύδι, στο χείλος, στον αφαλό κλπ.

            Το κάπνισμα ήταν το λιγότερο. Κι αφού τελευταία είχε αδυνατίσει τόσο πολύ, ήταν φυσικό να τρομάξουν οι δικοί της από τα χειρότερα! Τι να κάνανε οι άμοιροι; Τα στέρξανε όλα. Σε διαφορετική περίπτωση τους απειλούσε με φυγή από το σπίτι!

            Ευτυχώς που δεν είχε καταντήσει σαν τη γειτονοπούλα τους την Μαντόνα, η οποία είχε κάνει το κορμί της φίδι στην κυριολεξία! Είχε ζωγραφισμένο σε τατουάζ  έναν τεράστιο κροταλία. Το ερπετό αναδυότανε ανάμεσα από τους γλουτούς, κι αφού έκανε μερικές στροφές γύρω από το εξώπλατο φιδίσιο κορμί, κατέληγε στον λαιμό!

            «Αν θέλεις κόρη μου να γίνεις σαν τη Μαντόνα ξέχνα το!» είπε η μαμά της.

            «Ο αδερφός μου ο Αλέξανδρος γιατί έκανε το Μαραντόνα στο μπράτσο!…».

            «Γιατί αυτός είναι άνδρας! Το λέει και το όνομα. Διώχνει τους άνδρες! Ενώ εσύ Γλύκα μου θυμίζεις γλυκό κουταλιού…».

            «Κι εδώ ρατσισμός, μη τα πάρω κρανίο!…».

            «Ρώτα τον πατέρα σου κι αν συμφωνεί έλα να σου δώσω τα λεφτά».

            Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το αίτημα και η απάντηση από τον χρυσαυγίτη πατέρα της δεν ήταν μόνο αρνητική, αλλά και θανάσιμη:

            «Άμα σε δω με ντεκολτέ σαν την φίλη σου Μαντόνα! Με τατουάζ στην πλάτη σαν την φίλη σου την Τζούλια! Και μίνι σαν την Τζένη, θα σε σφάξω σαν αρνί!…».

            Τελικά η Γλύκα έκανε το τατουάζ με τα λεφτά που της είχε δώσει η μαμά της για το φροντιστήριο. Και για να μην την δουν να κυκλοφορεί πλέον με εξώπλατο, το έπαιρνε στην τσάντα και το φορούσε στο σπίτι της κουλτουριάρας Μαντόνας.

            Μια μέρα τρομοκράτησε την οικογένεια της Γλύκας ένα επείγον τηλεφώνημα:

            «Ελάτε αμέσως στο νοσοκομείο. Τσίμπησε την κόρη σας μια δηλητηριασμένη σφήκα στο κεφάλι» είπε κάποια νοσοκόμα!

            Οι γονείς της τρέξανε αμέσως! Κι αντί να δουν στο κρεβάτι εκείνο το ισχνό προσωπάκι της κόρης τους, είδαν μια Γλύκα μπουμπουκουτούτσικη.

            «Ουδέν κακόν αμιγές καλού…» είπε ο γιατρός και συνέχισε καθησυχαστικά:

            «Μπορεί να είναι λιγάκι πρησμένη η κόρη σας, από το τσίμπημα της σφήκας, αλλά μόνο έτσι θα έπαιρνε μερικά κιλά χωρίς κάποια ενισχυτική διατροφή! Πάντως, δεν διατρέχει άμεσο κίνδυνο. Σε μια ώρα περίπου θα πάρει εξιτήριο».

            Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα από την ημέρα που η Γλύκα είχε πάρει εξιτήριο  και να πάλι τα ίδια. Μόνο που αυτήν την φορά την είχε τσιμπήσει κάποια μέλισσα. Κι όμως, ο πόνος δεν ήτανε καθόλου γλυκός σαν μέλι! Αντίθετα, ήταν αρκετά επίπονος!

            Προέκυψε εύλογη απορία από τις φίλες της Γλύκας οι οποίες βρισκότανε στον θάλαμο για συμπαράσταση. Γιατί, ανάμεσα από τόσες κοπέλες που βρισκότανε μαζί της να τσιμπήσουν μόνο την Γλύκα!

            «Γιατί είναι γλυκοαίματη…» είπε η μάνα της.

            «Γιατί είναι Γλύκα…» είπε ο φίλος της.

            «Γιατί είναι φαρμακωμένη…» είπαν οι ζηλιάρες φίλες της.

            Ο παθολόγος γιατρός παρέπεμψε την Γλύκα σε έναν ειδικό αλλεργιολόγο για ιατρική παρακολούθηση.

            Ο χρόνος για το σαφές πόρισμα ήταν τόσος, όσο και το γδύσιμο της μικρής από την μέση κι επάνω σε θέση μπρούμυτα με εντολή του γιατρού!

            Με το που ξάπλωσε στο κρεβάτι αποκαλύφθηκε πλέον η αιτία της προτίμησης των εντόμων. Η Γλύκα είχε κάνει κάποιον ηλίανθο σε τατουάζ στην πλάτη. Κάτι που αγνοούσαν οι γονείς της, αφού μπροστά τους δεν είχε φορέσει ποτέ της εξώπλατο. Κι αν επιθυμείτε και την διάγνωση από πρώτο χέρι, διαβάστε την όπως την έγραψε ο αλλεργιολόγος γιατρός:

            «Το μοντέρνο αυτό έργο τέχνης το οποίο είναι ζωγραφισμένο στην πλάτη της μικρής, σε τατουάζ, παριστάνει ένα ηλιοτρόπιο. Να λοιπόν γιατί βοσκούσαν όλα τα έντομα στην πλάτη της. Να γιατί η ύπερος του λουλουδιού ήταν κατατρυπημένη. Την είχαν κάνει κόσκινο τα τσιμπήματα όλων των εντόμων. Μόλις βλέπανε το λουλούδι προσγειωνότανε για κολατσιό. Κι όσο για το μενού, νέκταρ πράμα!… Σκέτη Γλύκα!».

            Η ανακάλυψη του γιατρού έκανε ακόμα μια αποκάλυψη. Ήταν το ψέμα της μικρής. Μέχρι τότε επέμενε πως τα ζούζουλα την είχανε τσιμπήσει όλα στο κεφάλι. Τώρα όμως ήταν αναγκασμένη να παραδεχθεί πως έλεγε ψέματα, ακόμα και στον γιατρό. Του ζήτησε και μια χάρη. Να ορκιστεί πως δεν θα το έλεγε στους γονείς της.

            «Ορκίστηκα στον Ιπποκράτη…» της είπε ο γιατρός και το όρνιο νόμισε πως ο πατέρας της ιατρικής ήταν κάποιος αρχαίος Θεός και επαναπαύτηκε.

            Όταν ο γιατρός ανέφερε την αιτία στους γονείς, να τι απάντησε ο πατέρας της:

            «Κι άμα, κύριε εργαλειολόγε…, η Γλύκα μας ζωγράφιζε ένα γομαράγκαθο στην πλάτη της θα τη δαγκώνανε τα γομάρια;».

            «Αλαργιολόγος λέγεται Λεωνίδα μου!…» είπε η σύζυγος διορθώνοντάς τον.

            «Αλλεργιολόγος παρακαλώ… Τέλος πάντων. Είναι δύσκολη ειδικότητα…».

            «Και φαρμακερή! Στάζει δηλητήριο!» είπε η μαμά της Γλύκας και συνέχισε:

            «Για πες μου γιατρέ! Αν η κόρη μας ζωγράφιζε γομαράγκαθο στην πλάτη της θα την δαγκώνανε αλήθεια τα γομάρια;».

            «Βεβαίως…».

            «Θα μου πεις τέτοια γομάρα που είναι! Και δε μου λες γιατρέ; Με συγχωρείς για τη φράση μου και μη με παρεξηγείς, γιατί είμαι και κομμάτι αγράμματη…».

            «Πείτε ελεύθερα ό, τι νομίζετε».

            «Δε γίνεται να ζωγραφίσει κάποιος ένα κόκαλο στον πισινό του Ρ. Τράμπ!».

            «Κατάλαβα κατάλαβα! Για να τον δαγκώσουν τα σκυλιά! Δυστυχώς, σκυλί  με σκυλί δεν τρώγονται!… Να πάτε στο καλό και περαστικά σας!».

            Γουί γουί! Ακούστηκε κάποιο ασθενοφόρο και οι τραυματιοφορείς κατέβασαν βιαστικά κάποιον ασθενή για τα έκτακτα περιστατικά.

            Ο Γιωρίκας, ο πατέρας της Γλύκας, μόλις είχε βγει έξω και ετοιμαζότανε να φύγει. Πρόλαβε όμως και είδε τον Κωστίκα υποβασταζόμενο από τραυματιοφορέα. Οπότε λέει στην σύζυγο του να περιμένει λιγάκι μέχρι να δει το φίλο του.

            Απαγορευότανε η επίσκεψη στο χειρουργείο, αλλά αφού επρόκειτο για κάποιο γνωστό και συγγενή θα περίμενε να μάθει τα της υγείας του.

            Μετά από τις πρώτες βοήθειες επιτρέψανε οι γιατροί και κάποιες επισκέψεις. Μπαίνει ο Γιωρίκας στο θάλαμο και ρωτά τον ξάδερφό του.

            «Ντο έπαθες Κωστίκα μ’ και βοκάς!…».

            «Ετσίμπησέν με έναν πόμπορα, και το πρήξιμον έκανε το πουλίον ταούλι…».

            «Σε ποίον μέρος Κωστίκα μ!…».

            «Σον πουλίον είπα σε! Όταν ουρώ κοιτάζω πάντα σον ουρανόν και δεν είδον  τον πόμπορα! Και τσαφ, τσίμπησεν με σον πέον και έγινεν ατός σαν βονητής!…».

            «Δονητή τον λένε Κωστίκα! Τέλος πάντων! Και τώρα ντο φτας αφορισμένε!».

            «Πονάω πολύ! Έλα κοντά να λέω σε τι είπα σι γιατρόν:

            Γιάτρε! Έπαρ’ τον πόνομ’ κ’ άφσον το πρήξιμον!…».

            Κι ο Γιωρίκας να τι του είπε: Κακά σκυλία ψόφον κι έχνε!

1. Y. Γ. Η τούρκικη γλώσσα δεν έχει τα διπλά: μπ, γκ, ντ και τζ. Όπως και οι πόντιοι! Να γιατί εμένα με λένε Πάκα!