Γράφει  ο Βαγγέλης Μπάκας                               

                                                    

                     Είναι ο χαιρετισμός με τον οποίο φέρεται ο Ιησούς Χριστός να χαιρετά τους μαθητές του μετά την Ανάστασή Του. Δηλαδή: Ηρεμήστε, ομονοήστε, ειρηνέψτε. Ποιος Τον άκουσε; Να τι συμβαίνει στις μέρες μας:

            Οι βομβαρδισμοί Ρωσίας και Ουκρανίας συνεχίζονται δυο χρόνια και κάτι!…

Οι πιλότοι πολεμικών αεροσκαφών είναι οι πλέον αιμοσταγείς εργαζόμενοι, εν καιρώ πολέμου, αφού συντελούν τα μέγιστα στην αρνητική ανοικοδόμηση εχθρικής χώρας! Με μια βόμβα κάνουν τον δέκατο όροφο ισόγειο. Με την δεύτερη μετατρέπουν ένα  εργοστάσιο σε οικόπεδο. Με τρίτη το λουλουδένιο πάρκο σε αλάνα. Και με όλες μαζί μετατρέπουν μια όμορφη πόλη σε κρανίου τόπο!

            Εγώ όμως θα ασχοληθώ με μπαγιάτικους βομβαρδισμούς. Σαν εκείνους κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, από τον Ρώσο πιλότο Γιούρι Ασίμωφ το 1945.     

            Ο Ασίμωφ έτρεφε άσπονδο μίσος εναντίον των γερμανών γι αυτό και δεν είχε αφήσει ούτε κουμάσι όρθιο στο Βερολίνο. Ενώ για τα κατορθώματα αυτά τον είχανε παρασημοφορήσει και προαγάγει!

            Μετά την λήξη όμως του πολέμου, και τον κατήφορο της πάλαι ποτέ κραταιής Σοβιετικής Ένωσης, κατάντησε ένας από τους αξιολύπητους φτωχούς συνταξιούχους.

            Μετά από το πέσιμο του τείχους του αίσχους, μάλιστα, όπως το αποκαλούσαν οι δυτικοί και όχι μόνο, πήρε κι αυτός μια αναμνηστική πέτρα την οποία κουβαλούσε στην τσέπη του ως σουβενίρ. Είχε το σκοπό του… Μη φανταστείτε καμιά κοτρώνα!

            Περάσανε αρκετά χρόνια. Κι ενώ η σοβιετική ένωση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, η Γερμανία έφτασε στην παλιά αίγλη, με αποτέλεσμα κάποιοι σοβιετικοί να πηγαίνουν στη Γερμανία για εργασία. Όπως και εργαζόμενοι Ευρωπαϊκών χωρών.              Ο Ιβάν, ο τρομερός γιος του Γιούρι Ασίμωφ, ήτανε πιλότος της πολεμικής ρωσικής αεροπορίας. Επειδή όμως δεν τα έβγαζε πέρα οικονομικά, παραιτήθηκε και κατέφυγε στο Βερολίνο για εργασία. Και τώρα, ως ανειδίκευτος εργάτης, μαζεύει τα μπάζα από κάποιο βομβαρδισμένο Γερμανικό εργοστάσιο παραγωγής πολεμικού υλικού.

            Η αφύσικη αυτή εξέλιξη δεν συνέβη μόνο στη Ρωσία. Κι άλλες χώρες είχανε  στείλει εργατικό δυναμικό για την αποκατάσταση των ζημιών της Δυτ. Γερμανίας εξ αιτίας του πολέμου. Πρώτη και με διαφορά προσέτρεξε και η Ελλαδίτσα μας. Κι αντί να έρθουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα να χτίσουν ό, τι γκρεμίσανε, πήγαν τα παλικάρια μας με δέλεαρ κάτι παραλληλόγραμμα χαρτάκια και τα οποία τα λέγανε μάρκα!… Να γιατί αποδείχθηκε μεγάλη μάρκα… η Ντόιτσλαντ!

            Κι όσοι ήταν αριστεροί και πρώην αντάρτες πληρώσανε και κάποιες χιλιάδες δραχμές στους ρουφιάνους για να βαφτιστούν εθνικόφρονες και να πάνε για δουλειά  στη Γερμανία.

            Με τον παραπάνω συλλογισμό εγείρεται πλέον ένα πολύ λογικό συμπέρασμα. Τελικά ποιοι κέρδισαν τον πόλεμο; Αυτοί ή εμείς; Κι αφού τελικά φύγανε ηττημένοι,   με την ουρά κάτω από τα σκέλια, γιατί να μην επιστρέφανε με την στολή εργάτη!  

            Κάποια μέρα ο Γιούρι επισκέφτηκε τον γιο του Ιβάν στον τόπο εργασίας. Τι να δει και τι να πρωτοθυμηθεί! Το εργοστάσιο αυτό, κι άλλες εγκαταστάσεις, τις είχε βομβαρδίσει ο ίδιος. Κι όταν είδε το γιο του, κάθιδρο, να προσπαθεί να κυλήσει μια τεράστια πέτρα δεν άντεξε. Έβαλε τα κλάματα και άρχισε να μονολογεί:

            «Δεν μπόρεσε να πέσει λίγο πιο πέρα η βόμβα την οποία είχα ρίξει τότε; Δεν μπόρεσε να αστοχήσω!… Μάλιστα πανηγύριζα και για την ευστοχία μου! Να τώρα τι τραβάει ο γιος μου …».

            Από αγανάκτηση έβγαλε την πέτρα, σουβενίρ, την οποία είχε στην τσέπη του, και την πέταξε προς το γραφείο του εργοδηγού χερ Στεπάν! Αυτήν την φορά δεν είχε αστοχήσει. Ίσως και παρά την θέλησή του, αφού η πέτρα χτύπησε σε άλλη πέτρα και έσπασε την τζαμαρία του γραφείου του Γερμαναρά. Δεν μπορούσε όμως να αρνηθεί και τον λιθοβολισμό του Στεφάνου… αφού τον είχανε δει οι γερμανοί εργαζόμενοι!  

            Ο εργοδηγός ήταν ένας ξανθός και αγέλαστος άνδρας, ίδιος γκεσταπίτης του Γ’ Ράιχ, και ο οποίος στεκότανε λίγο πιο πέρα. Οπότε, βουτήξανε αμέσως τον Γιούρι, του περάσανε χειροπέδες, και τον οδηγήσανε στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα.     Και τώρα μονολογεί και πάλι σαν παπαγάλος:

«Δεν μπόρεσα να αστοχήσω! Κι αφού δεν αστόχησα και έσπασα την τζαμαρία, δεν μπόρεσε να πετύχω τον Γερμαναρά στο σταυρό! Τι έφταιγε η τζαμαρία τώρα; Τι έφταιγε το κτήριο παλιά; Δεν μπόρεσα να αστοχήσω τότε!… Σε τι φταίει ο γιος μου τώρα και πληρώνει τα δικά μας σπασμένα… Δεν μπόρεσα να ευστοχήσω!… Κι αν το  εργοστάσιο αυτό μετατραπεί και πάλι σε βιομηχανία παραγωγής πολεμικού υλικού και σκοτώσει τον εγγονό μου!… Δεν μπόρεσα να ευστοχήσω!  Όταν κουράστηκε ο γιος μου και πήγε να πάρει μια ανάσα τον σήκωσε αμέσως ο Στεπάν με ουρλιαχτά. Δεν μπόρεσα να τον πετύχω!… Σε τι έφταιξε η τζαμαρία… Σε τι έφταιξε ο γιος μου!  Δεν μπόρεσα να ρίξω τη βόμβα λίγο πιο πέρα! Καλά, ποιος νίκησε στον πόλεμο αυτό  τελικά; Αν νικήσαμε εμείς, όπως λένε και γράφουν οι ειδικοί, δεν έπρεπε να έρθουν οι Γερμανοί στη Ρωσία για να αποκαταστήσουν τις ζημιές που είχανε προκαλέσει με τους ανελέητους βομβαρδισμούς στην χώρα μας!… Άκου με κλείσανε και σε ατομικό Νταχάου… επειδή έσπασα ένα τζάμι! Αυτοί που σκοτώσανε εκατομμύρια ανθρώπους και εξαφανίσανε πόλεις και χωριά από το χάρτη τι έπρεπε να πάθουν!… Καημένο μου παιδί! Αντί να είσαι ψηλά στο βομβαρδιστικό και να κάνεις σκύρο τα εργοστάσιά τους, κουβαλάς τα μπάζα στην πλάτη, λες και είσαι ο τελευταίος εργάτης!

«Δεν μπόρεσα να αστοχήσω τότε!… Δεν μπόρεσε να ευστοχήσω τώρα!…».

………………………………………………………………………..

Οι τελευταίες παραληρηματικές φράσεις τις οποίες κατέγραψε ο φρουρός σε μια κασέτα, για τυχόν εκδίκηση εκ μέρους του Ασίμωφ, ήταν οι εξής:

«Φύγε πέτρα από το τείχος του Βερολίνου και πήγαινε να βρεις εκείνο το κόκκινο κρατίδιο, το οποίο είναι ζωγραφισμένο στο κούτελο του Γκορμπατσώφ και να το κάνεις ολόκληρη Ήπειρο! Μόνο έτσι θα μας βγάλει κοκκινοπρόσωπους… Βρήκε μια τεράστια Σοβιετική Ένωση και την έκανε χίλια κομμάτια. Δε μου λες φρουρέ, ποιος νίκησε τελικά; Εσείς ή εμείς; Λέγε… Εσείς ή εμείς… Εσείς ή εμείς; Λέγε… Κι αφού   νικήσαμε εμείς δεν έπρεπε να είναι επιστάτης ο γιος μου κι εσύ εργάτης; Λέγε! Λέγε! Ποιος νίκησε τελικά; Εσείς ή…»

Το διαζευκτικό (Η) ήταν ήττα τελικά! Μια ήττα η οποία συνοδεύει ακόμα την απορία εκατομμυρίων ανθρώπων και οι οποίοι δεν θα πάρουν ποτέ σαφή απάντηση! 

Ο ιατροδικαστικής αποφάνθηκε τελικά: «Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου».

            Ήταν ένα ακόμα θύμα της νέας καπιταλιστικής πολιτικής της Ρωσίας. Κι ο γιος του, φυσικά, ένα δεύτερο. Αυτό της παλιάς καπιταλιστικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων.                                      

            Πώς να νιώθει άραγε ο κάθε πολίτης όταν βλέπει την σφαγή των αμάχων! Κι όμως! Το παιδί το οποίο αποχώρησε από το συσσίτιο με λίγο χυλό έμοιαζε ευτυχισμένο!

            Υ.Γ Ποια η διαφορά ανάμεσα στην επιχείρηση του Πούτιν (επιχείρηση χα χα χα) και την επιχείρηση των πυροσβεστών; Μην κουράζεστε: Η πρώτη ανάβει φωτιές στην Ουκρανία. Και η δεύτερη σβήνει τις φωτιές στα δάση και όπου αλλού! Να γιατί οι επιχειρήσεις αυτές είναι όμοιες κι όμως διαφέρουν! Διαφέρουν όσο και η ζωή όσο το θάνατο:

Εύχομαι, η χρονιά που ανέτειλε, να είναι Ειρηνική, με Υγεία, και συμφιλίωση όλων των λαών. 

                          Και στους αναγνώστες μου: Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά.