Πέτρος Χ. Λόλας

«Αυτοί είμαστε»  στον τόπο μας  και στη Χώρα μας. 

«Αυτοί είσαστε» ήταν προεκλογικό μότο Κόμματος και αφορούσε τους απέναντι Πολιτικούς.

Υπάρχουν Πράξεις, ή παραλήψεις πράξεων, αποφάσεις, δηλώσεις,  ενέργειες από διάφορους θεσμικούς φορείς οι οποίες έχουν σοβαρές  επιδραστικές συνέπειες στην καθημερινότητα μας, την ποιότητα του βιοτικού μας επίπεδου, καθώς και στην ψυχική μας ηρεμία και υγεία.

Εύλογα ο αναγνώστης θα συμφωνήσει και θα αναρωτηθεί «μα μπορεί να καταγραφούν όλα, αυτά είναι αμέτρητα ;»

Ναι, είναι αλήθεια,  δεν μπορούν να μετρηθούν, άλλωστε πολλά δεν μαθαίνονται, όμως αξίζει να συνειδητοποιούμε αρκετά από αυτά, από κάποια να διδασκόμαστε, από άλλα να προβληματιζόμαστε,  κάποια να μας διορθώνουν, και ο καθένας από μια υπεύθυνη θέση όσο και όσα μπορεί να τα εκπληρώνει,  ή να τα αποφεύγει. Γνωρίζοντας «τα στραβά και τα παράλογα» μπορούμε να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε να σταματήσουν.

Το χειρότερο είναι ότι «Αυτοί είμαστε» όχι μόνο στα τωρινά χρόνια, αλλά, δυστυχώς διαχρονικά. Άλλωστε το δήλωσε και το ίδιο το Κράτος. «Η Χώρα μας  έχει χρόνιες παθογένειες»

Μερικοί θέλουν να αλλάξουν  πολλά στο Τόπο μας, άλλοι, λίγο υπερβολικοί, λένε να αλλάξουν όλα, μόνο έτσι θα έχουμε τον «Τόπο που μας ταιριάζει»

Όμως πόσοι γνωρίζουν και πιστεύουν ότι πρώτο από όλα και ποιο χρήσιμο και αποτελεσματικό θα ήταν αυτό που δίδασκε ο Σωκράτης «Εκείνος που θέλει να αλλάξει τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξει τον εαυτό του»

Αυτοί είμαστεστον τόπο μας.

Πιδι μ, άκσα  ότι είκοσ χρόνια και ακόμα οι ανθρώπ δεν πήραν τα σπίτια τς. Τι ζορ είχαν αυτοί που κυβερνάν κι δεν τα σχολνούσαν ούλα αυτούνα τα χρόνια. Μωρ γριαμ,  ισυ εισι κφη, δεν ακούς, αυτό που τάκσες.  Πάισα στο μπακάλ και ακσα να λέν, δεν τάκσα και δεν το κατάλαβα και  καλά  «επιτέλους θα μας δώσουν  τα σπίτια» άκσα πάλι ότι  «το είπε και ο Βουλευτής, και ο Υπουργός» Αυτοί είμαστε, 20 χρόνιατι έκαναν οι τοπικοί «Ταγοί» μας!

Το Τραίνο τς’  Καλαμπάκας, όπως το λέμε στην Πόλη μας,  ακόμα το «ονειρευόμαστε και το περιμένουμε» για «να πάρει μια μεγάλη ανάσα ο Τόπος μας». Μάταια, για πολλούς λόγους, κύρια όμως γιατί «είναι πολλά τα λεφτά» και τώρα «αλλάξανε τα πράγματα» Αλλά, και εμείς δεν κάναμε ούτε τα εύκολα και τα αυτονόητα. Ανάμεσα στους άλλους Σταθμούς από την Καλαμπάκα έως την Κοζάνη ένας  ήταν στο χωριό Καρπερό.

Ήταν, όχι ποια. Ένα διώροφο αρχιτεκτονικό καλλιτέχνημα μέχρι πριν λίγα χρόνια, αφέθηκε-παρατήθηκε  στην τύχη του από όλους και έγινε ερείπιο.  Ναι, ερείπιο. Κανείς δεν φρόντισε,  δεν φρόντισε  κανείς μια αξιοποίηση του, ούτε ό ΟΣΕ που είχε τη δικαιοδοσία, ούτε η τοπική Κοινότητα ως ιστορικό αξιοθέατο, ούτε ο Δήμος Αυτοί είμαστε, δεν διασώζουμε την Ιστορία μας.

Η  Γραμμή που αντικρίζαμε κάθε φορά που πηγαίναμε προς την Κοζάνη, ή γυρίζαμε στα Γρεβενά και μας έπαιρνε μια ώρα να συζητάμε και να ελπίζουμε όχι μόνο λέγοντας, αλλά πιστεύοντας κιόλας «θα γίνει το τραίνο, δεν μπορεί» δεν υπάρχει ποια, σκεπάστηκε  από την «Εγνατία Οδό». Αυτοί είμαστε, δεν σεβόμαστε, δεν εκτιμούμε  τα ίδια τα έργα μας και δεν διαβλέπουμε την ιστορική τους αξία.

Δεν βρέθηκε ούτε ένας Μηχανικός, Οικολόγος, Ιστορικός, Φορέας, ένας Πολίτης να προλάβει τη διατήρηση ενός, έστω και μικρού μέρους  για την  Ιστορία. Φορές δεν έχουμε ούτε τη αυτονόητη ενσυναίσθηση διάσωσης μέρους ανεπανάληπτων δημιουργημάτων, τωρινών και μελλοντικών αξιοθέατων.

Προσφέρεσαι να κάνεις στο Χωριό  μια μικρή δωρεά, υποβάλλεις στον αρμόδιο του Δήμου σχετικό έγγραφο, επαινείται η διάθεση σου, διαβεβαιώνεσαι για τη Μελέτη από το Δήμο. Ένα χρόνο μετά δεν έχεις καμιά απάντηση και σε προσωπική παράσταση παίρνεις τώρα, όχι την πριν κατανόηση, αλλά το  «εμείς πνιγόμαστε με τις υποχρεώσεις, δεν έχουμε χρόνο να γίνει η Μελέτη» Αυτοί είμαστε ορισμένοι.

Χωριανός δωρίζει όλη την εγκατάσταση Παιδικής Χαράς και η Δωρεά δεν υλοποιείτε τρία χρόνια τώρα με το αιτιολογικό «χρειάζεται Μελέτη». Δεν βρέθηκε ο ελάχιστος χρόνος από το Δήμο να κάνει τη Μελέτη ! Αυτοί είμαστε, ούτε δωρεές δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε.

Στέκεσαι στην Πλατεία, περιφέρεις το βλέμμα σου και αντικρίζεις μια «αισθητική ασχήμια», την «αισθητική ντροπή» (μονωτική πολυουρεθάνη)  στην τεράστια επιφάνεια της πολυκατοικίας στη γωνία Πάροδος Π. Μελά. Δεν ξέρω πόσα χρόνια είναι έτσι, σίγουρα πολλά.

Δημοσιοποίησα με άρθρο αυτήν την ασχήμια επί προηγούμενης Δημοτικής Αρχής. Επικοινώνησα τηλεφωνικά με τον αρμόδιο της νέας Δημοτικής Αρχής, με διαβεβαίωσε «το έχω υπόψιν μου το θέμα, θα το δούμε». Σχεδόν ένα χρόνο μετά σε προσωπική μου παράσταση είχε άλλη άποψη και διάθεση «έχουμε πολλά άλλα θέματα με προτεραιότητα» Αυτοί είμαστε κάποιοι στον Τόπο μας.

 Τα αξιώματα τα παίρνουμε όχι για μια απλή διαχείριση και να απολαμβάνουμε «τα καλά» από το αξίωμα, αλλά τα αξιοποιούμε και  δημιουργούμε. Καλές είναι και  οι Φιέστες, τα θεάματα, αλλά αυτά  έρχονται και φεύγουν, οι Δημιουργίες όμως, όπως τα Έργα μένουν για πάντα. Τα αντικρίζουμε συνεχώς και νιώθουμε αγαλλίαση, ψυχική ανάταση. Δεν θα  ακούμε πια συμπατριώτες μας και επισκέπτες να λένε «Τα Γρεβενά όπου και να πάω «με πληγώνουν»

Δεν είδε έως τώρα  κανείς από τους ιθύνοντες του Δήμου την Πλατεία στην Κοζάνη,  δεν είδε στο διαδίκτυο (Ηράκλειο),  δεν διάβασε, δεν άκουσε πως τόσοι Δήμοι  μετατρέπουν  ΄μια αισθητική ασχήμια΄ σε ΄μια αισθητική καλαισθησία΄ που μαγνητίζει το βλέμμα κάθε πολίτη ;

Ζητείται στο Δήμο Γρεβενών ο άνθρωπος που επιτέλους θα μας απαλλάξει από την ΄αισθητική βρωμιά΄. Αυτοί να είμαστε στον Τόπο μας.

Θέλεις να πραγματοποιήσεις μια ιδέα, να αξιοποιήσεις το «Ξύλινο Σπίτι» στο Χωριό, όπως έγινε σε γειτονικό Χωριό και έτσι να προλάβεις και να μην γίνει ερείπιο όπως σε μερικά άλλα χωριά. Γνωστοποιείς την πρόθεση σου με έγγραφο στον αρμόδιο στο Δήμο και σχεδόν δύο χρόνια δεν υπάρχει καμιά απάντηση. Αυτοί είμαστε κάποιοι. Δήμαρχε τα ξέρεις !

Αλήθεια, γιατί καμμιά Αρχή της πόλης μας δεν «πάλεψε» να  υλοποιήσει  την «Πρόταση Ίδρυσης Σχολής Δασοπονικών Επιστημών και Ορεινών Φυσικών Πόρων με δύο στην αρχή Τμήματα» του Πανεπιστήμιου Δ. Μακεδονίας (Εισήγηση Π.Δ.Μ. -Α.Π. 2460/4-5-2006- Επιτροπή: Τρεις Καθηγητές και μία Τακτική Ερευνήτρια ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε).

Μας τιμά   να περάσουν άπρακτα 20  χρόνια, αρκούμενοι τα τελευταία χρόνια σε δύο Τμήματα ΤΕΙ ! Χρειάστηκε, με απόφαση της Πολιτείας και όχι με αγώνα των τοπικών «Ιθυνόντων» να μετονομασθούν τα ΤΕΙ σε ΑΕΙ,για να κομπάζουν κάποιοι ότι έχουμε Πανεπιστήμιο, χωρίς όμως να παραδέχονται ότι η Πόλη μας   δεν έχει Πανεπιστήμιο, έχει Τμήματα. Πανεπιστήμιο έχουν οι  Κοζάνη,  Φλώρινα, Καστοριά, και  Πτολεμαΐδα. Αυτοί είμαστε στον Τόπο μας.

Το έργο «Βελτίωση προσβασιμότητας, ασφαλτόστρωση προσβάσεων κτηνοτροφικών μονάδων» τι κριτήρια είχε και δεν έγινε σε Χωριό με πάνω από 2500 γιδοπρόβατα. Δύο προσβάσεις 400 και 600 μέτρα ήταν όλο και όλο. Ίσως του χρόνου! Αυτοί είμαστε, έτσι δεν  «κρατάμε» τα Χωριά μας.

Ο Πυθαγόρας έγραψε, ο Καλδάρας μελοποίησε και ο Νταλάρας τραγούδησε «Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα», δηλαδή, από όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν στον Τόπο μας. «Στο Γρεβενό, στο Γρεβενό, στον έμμορφο τον τόπο»