Όταν πριν από λίγες ημέρες δύο πρώην συμπαίκτες και φίλοι, ο Σάκης Τσιμπέρης και ο Χρήστος Χαντές μου ανακοίνωσαν την ιδέα του Ερυθρού Σταυρού για τη διεξαγωγή ενός φιλικού φιλανθρωπικού αγώνα βόλεϊ παλαιμάχων, προς τιμήν του Δημήτρη Λιοσάτου και του Νεόφυτου Βασιλειάδη όχι μόνο δέχτηκα να συμμετάσχω, αλλά ένιωσα απίστευτη συγκίνηση. Ξύπνησαν μνήμες από το παρελθόν. Εικόνες που δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου τόσο για το «Φύτο», όσο και για τον κύριο Δημήτρη. Τους γνώριζα πολύ καλά αν και δεν είχα την τύχη να προλάβω να αγωνιστώ μαζί τους. Τους γνώρισα από τελείως διαφορετικές πλευρές.

Ο ΝΕΟΦΥΤΟΣ ήταν για μένα, αλλά και για όλη μου την παρέα, ο… ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΑΔΕΡΦΟΣ. Ο άνθρωπος που μας συμβούλευε για τα πάντα. Μας πείραζε, μας μάλωνε όταν έπρεπε, αλλά πάνω απ’ όλα μας συμβούλευε για τα πάντα. Περνούσαμε ατελείωτες ώρες στο μαγαζί του με τα αθλητικά ρούχα και ακόμα και τις στιγμές που αναστατώναμε τα πάντα, ο «Φύτος» χαμογελούσε και δεν μας στεναχώρησε ποτέ. Η ημέρα που μας… άφησε, είναι μία ημέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν η 1η φορά στη ζωή μου που κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι μόνο χαρά και διασκέδαση, αλλά κρύβει και στιγμές λύπης και στεναχώριας. Και το κατάλαβα αυτό όταν είδα για 1η φορά τη μητέρα μου να κλαίει την ώρα που μου ανακοίνωνε την δυσάρεστη είδηση. Ήταν η 1η φορά που κατάλαβα σαν παιδί τι θα πει… πόνος, τι θα πει… λύπη, τι θα πει… ΑΠΩΛΕΙΑ. Έπρεπε να το ανακοινώσω στους υπόλοιπους της παρέας που έλειπαν διακοπές και δεν ήξερα τι να πω, πώς να το περιγράψω. Μου ήταν δύσκολο να πιστέψω πως τη Δευτέρα το πρώι θα πάμε και πάλι στο μαγαζί και ο «Φύτος» δεν θα είναι εκεί. Μέχρι και σήμερα η απώλεια του «Φύτου» παραμένει βαθιά χαραγμένη μέσα μου.
Τον κύριο ΔΗΜΗΤΡΗ τον γνώρισα τελείως διαφορετικά. Οικογενειακός φίλος και πατέρας μιας πολύ καλής φίλης και συμμαθήτριας μου. Έξω από την πόρτα του γραφείου του υπήρχε μια ταμπέλα παλιού ανελκυστήρα που έλεγε: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΧΡΗΣΙΣ ΕΙΣ ΑΤΟΜΑ ΗΛΙΚΙΑΣ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 14 ΕΤΩΝ ΑΝΕΥ ΣΥΝΟΔΟΥ». Την έβλεπα αλλά έμπαινα πάντα με το φόβο μη με ανακαλύψει κάποιος. Ένιωθα δέος από τα βιβλία, τους δίσκους και τις περίεργες συλλογές που είχε. Ήθελα να τα δω όλα. Ανακάτεβα τα πάντα με το φόβο να μην με δει και με μαλώσει η κυρία Φρόσω. Μέχρι τη στιγμή που με ανακάλυψε εκεί ο κύριος Δημήτρης. Τρόμαξα τόσο πολύ. Νόμιζα θα με μαλώσει. Το αντίθετο. «Κατέβασε ότι θέλεις μικρέ. Διάβασε, άκου μουσική, ψάξε ότι σ’ αρέσει, πάρε ότι θέλεις» μου είπε και από τότε και μετά ανυπομονούσα για το πότε θα ξαναπάει η μητέρα μου για καφέ στη φίλη της για να βρεθώ και πάλι στο απίθανο γραφείο του κυρίου Δημήτρη. Είχα την τύχη να ζήσω τον κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΟΣΑΤΟ και σαν πρόεδρο της ομάδας, αλλά στο μυαλό μου είναι πάντα η στιγμή που με βρήκε να έχω μπει κρυφά στο γραφείο του.
Ο φιλικός αυτός αγώνας καταλαβαίνετε λοιπόν πως είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός αγώνας για τον καθένα προσωπικά. Είναι η αφορμή να μαζευτούμε ξανά όλοι όσοι ζήσαμε αυτούς τους δύο ανθρώπους, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο και να τους τιμήσουμε για την προσφορά τους στον αθλητισμό της πόλης μας και όχι μόνο.
Παράλληλα είναι μια καλή αφορμή να μαζέψουμε χρήματα και να κάνουμε ευτυχισμένους κάποιους συνανθρώπους μας που πραγματικά το έχουν τεράστια ανάγκη.
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΒΟΛΕΪ ΓΙΑ ΔΥΟ ΦΙΛΟΥΣ. Παίζουμε βόλεϊ για δύο σπουδαίους ανθρώπους. Παίζουμε βόλεϊ για τους συνανθρώπους μας που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Από αυτό το φιλικό ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. Έτσι για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι!

ΥΓ. Στο άκουσμα της είδησης πως υπάρχουν κάποιοι που δεν θα συμμετάσχουν στο συγκεκριμένο παιχνίδι και κάποιοι άλλοι που πιέζουν κόσμο να μην συμμετάσχει, βάζοντας πάνω απ’ όλα τους προσωπικούς τους εγωισμούς, πραγματικά νιώθω ΝΤΡΟΠΗ!!!

γ.ευαγγελόπουλος