Εάν παρατηρήσετε καλά έναν αθλητή του άλματος εις μήκος θα δείτε πως λίγο πριν την βαλβίδα φαίνεται σαν να χαμηλώνει την ταχύτητά του για εκμεταλλευτεί την δυναμική ενέργεια που συγκεντρώνεται στο πάτημα του και να την μετατρέψει σε φυγή προς τα εμπρός. Το πρωτοφανές εκλογικό ποσοστό της Αριστεράς εμφανίζει παρόμοια χαρακτηριστικά. Είναι από μόνο του εντυπωσιακό, αλλά…

κρύβει ταυτόχρονα διαστάσεις που λειτουργούν ως συσσωρεύσεις ενέργειας που ψάχνουν διέξοδο.

Αυτές τις ώρες έρχονται στην επιφάνεια αρκετές αναλύσεις που εντοπίζουν εύστοχα όλες τις παραμέτρους του εκλογικού αποτελέσματος. Το πολυδιάστατο εκλογικό σκηνικό της εποχής της κρίσης φαίνεται να παγιώνεται και οι επιλογές προς την ακροδεξιά και την ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορούν να θεωρούνται πλέον ως ανώριμες αντιδράσεις ενός πανικοβλημένου πλήθους, αλλά ως μόνιμες εκδηλώσεις νοοτροπιών και προσδοκιών. Ειδικότερα για την Αριστερά η καθήλωση του ποσοστού της στα επίπεδα των βουλευτικών εκλογών, την στιγμή μάλιστα που οι ευρωεκλογές ευνοούν την ψήφο διαμαρτυρίας, δεν δικαιολογείται μόνο από την κυβερνητική προπαγάνδα και τον συστηματικό εκφοβισμό που καλλιεργούν τα καθεστωτικά μέσα, ούτε από την πολυδιασπορά των ψήφων στα 40+ κόμματα των ευρωεκλογών. Αυτό από μόνο του μπορεί να φαίνεται ως αδυναμία και πρόβλημα, αλλά αν το συνδυάσουμε με τα αποτελέσματα στον ‘Α και ‘Β βαθμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, νομίζω αναδύεται μια νέα εικόνα πιο ελπιδοφόρα για την Αριστερά.

Αποτελεί προσωπική εκτίμηση πως ένας σημαντικός παράγοντας για την δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ στο να εκφράσει μαζικότερα την λαϊκή δυσαρέσκεια είναι το ότι η Αριστερά στην Ελλάδα δεν είχε ποτέ σοβαρές κυβερνητικές ευθύνες. Αυτό μπορεί να την προφύλαξε από την διαφθορά που κατατρώει τα σωθικά των καθεστωτικών κομμάτων, να της επέτρεψε να επεξεργαστεί λεπτοφυή θεωρητικά προγράμματα ή να διαφύλαξε στο ακέραιο το περίφημο ηθικό της πλεονέκτημα, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να κατηγορείται για ουτοπική ονειροπόληση, ανέξοδο ρομαντισμό και ευθυνοφοβία. Η σοβαρή πλέον εμπλοκή με την τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί μοναδική ευκαιρία να αλλάξουν όλα αυτά.

Η συγκυρία δίνει την δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να ελέγχει ή να συμμετέχει σε αυτοδιοικητικά σχήματα που κατόρθωσαν να πάρουν την εξουσία σε πολλούς δήμους και περιφέρειες και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με περιοχές που έχουν προβλήματα με ιδιαίτερο συμβολικό βάρος (Πάτρα – μεταναστευτικό, αποβιομηχανοποίηση, Αττική – Διαχείριση απορριμάτων, Χαλκιδική – περιβάλλον, ιδιωτικοποίηση ακτών, Κοζάνη – ενεργειακό, ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ κλπ). Επιπλέον, η τοπική αυτοδιοίκηση λόγω της εγγύτητας με την λεγόμενη «καθημερινότητα του πολίτη» προσφέρεται ακριβώς για εκείνες τις δράσεις που όχι μόνο θα προσφέρουν άμεση ανακούφιση στα προβλήματα του κοινωνικού σώματος, αλλά θα δώσουν και μια πιο έμπρακτη απάντηση στις κατηγορίες για την ανεπάρκεια των αριστερών πολιτικών. Κόντρα δηλαδή στο απολιτίκ ύφος που επιχειρεί να εμπεδώσει ο καθεστωτικός λόγος (πόσο βολικό είναι άραγε να είσαι απολιτίκ στο πολιτικό περιβάλλον που έχεις ήδη επιβάλει…) η νέα πρόταση της Αριστεράς στο πεδίο της πρακτικής αποτελεσματικότητας θα επιτρέψει όχι μόνο την αποδόμηση της καλλιεργούμενης ταυτότητας του «ανεξάρτητου τεχνοκράτη», αλλά θα εδραιώσει την πεποίθηση πως η αριστερή πρόταση είναι εφικτή και αποτελεσματική. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την συνειδητοποίηση του ότι η διανοητική ενέργεια της Αριστεράς πρέπει να συνδυαστεί με την ηθική της διάσταση και να εμπλακεί με όλες τις δυνάμεις της στην παραγωγή έργου, αλλά και με τη αναγνώριση πως αυτό το έργο οφείλει να παραχθεί μέσα σε ένα πολυσύνθετο περιβάλλον, μαζί με ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες που δεν συμφωνούν κατ’ ανάγκη μαζί σου στο 100%. Έτσι η πρόκληση που έχει μπροστά της δεν είναι μόνο να πείσει για το ότι είναι ικανή και αποτελεσματική στην παραγωγή καινοτόμου και ριζοσπαστικού έργου, αλλά και ότι μπορεί να διαχειριστεί τις κοινωνικές αντιθέσεις και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα χωρίς να ακυρώσει τον εαυτό της.

Δύσκολη και επίπονη δουλεία προφανώς. Στην συσπείρωση του άλτη όμως είναι που οι πιέσεις στο σώμα του είναι εντονότερες. Όταν όμως οι πιέσεις αυτές μπορέσουν να ξεπεραστούν και να μετατραπούν σε άλμα, μόνο τότε ο άλτης έχει ελπίδα για ένα καλό αποτέλεσμα. Η Αριστερά αυτή την στιγμή βρίσκεται σε αυτή την φάση της συσπείρωσης. Σε αυτήν εναπόκειται να αποδείξει πως τα οράματα αιώνων για χειραφέτηση και κοινωνική δικαιοσύνη μπορούν επιτέλους να υλοποιηθούν. Ας μη λειτουργήσει αυτιστικά και φοβικά απέναντι στις τοπικές κοινωνίες και το καλό άλμα δεν θα αργήσει.

 

 

Βασίλης Χαριζόπουλος