σχέδιο με μολύβι ,από το αρχείο μου, για τον αείμνηστο εξάδελφό μου Ευάγγελο (Ανέστης Χ. Βλαχόπουλος)

θα ΄μαι στον Ύπνο σου
στα χνάρια του ονείρου
το Φως σου ν΄αναδεύω …

γράφει ο Ανέστης Χ. Βλαχόπουλος

+ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Ι. ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ
Αγαπημένε μας Βαγγέλη,
Ηταν αδύνατο να πιστέψουμε την αιφνίδια αναχώρησή σου. Είσαι σίγουρη; Αλήθεια ; Μιλάς σοβαρά; Οι πρώτες μας λέξεις στο άγγελμα της κοίμησής σου. Μια απέλπιδα και αυθόρμητη προσπάθεια του νου που δεν μπορεί να κατανοήσει και της καρδιάς που δεν αντέχει να χωρέσει τον αβάσταχτο πόνο αυτής της αμετάκλητης αναχώρησης.

“Είσαι από το Πευκάκι”; Μου είπες έντονα , δέκα μέρες πριν, στο μνημόσυνο της Άννας και με ζύγισες με το βλέμμα για να δεις πόσο μετράει και γα μένα ο γενέθλιος τόπος μας κι αφού πάραυτα βεβαιώθηκες πως κι εμένα η ψυχή μου εκεί είναι ριζωμένη,με μια γοργή και αποφασιστική κίνηση μου είπες: “Ελα μαζί μου”! Και λίγο πιο πέρα-μακριά απ το πλήθος- μου έδωσες το βιβλίο σου ” Οι ατίθασοι πιτσιρικάδες”, σαν να μου παρέδιδες “τα άγια των αγίων” από την τράπεζα της καρδιάς σου.
Εκεί ,“στο πόδι”, μου είπες και για άλλα βιβλία, που ετοίμαζες ,για τη ζωγραφική,για την δουλεια σου. Σε είδα που κάπνιζες και σου είπα να προσέχεις την υγεία σου. “Καλα αυτά ,μα πρωτ’ απ’ όλα πρόσεχε τον Βαγγέλη”!.Είπαμε λίγα που συμπυκνώσανε πολλά.Το ίδιο βράδυ διάβασα το βιβλίο σου και λογάριαζα να τα πούμε ζωντανά.

Μα έφυγες τόσο απρόσμενα. Τόσο ξαφνικά ! “Εφυγες νωρίς μα είχα κι άλλα να σου πω”…

Και τώρα ενωπιόν μας σιωπηλός , χωρίς το ζωηρό βλέμμα σου, το πλατύ χαμογελό σου, χωρίς την αεικίνητη παρουσία σου.

“Ω γλυκειά μου Άνοιξη ,ω γλυκύτατό μου παιδί, πού έσβησε η ομορφιά σου”; Ηταν ο γοερός Θρήνος της Παναγίας μας για τον Υιό Της.
“Βαγγέλη μου, Βαγγέλη μου, πού έσβησες παιδί μου! Γιατί έφυγες έτσι; ” Θρηνολογεί η δική σου μάνα. Και γύρω της βουβοί και συντετριμμένοι,ο πατέρας σου , οι αδελφές σου,οι γαμπροί και τ ανήψια σου, κι όλοι εμείς οι συγγενείς και φίλοι σου.
Το σεπτό σου σκήνωμα βουβό μα η ψυχή σου Ολοζώντανη συνεχίζει να πάλλεται στη δική μας συχνότητα και αφουγκράζεται τα λόγια μας τα στερνά ,για τον δικό μας άνθρωπο.
Στον άλλο κόσμο που πηγαίνεις σ αυτή την άγνωστη γη,που σε κανέναν ορίζοντα μακρυά, κανείς. Ποτέ δεν είδε.Κι εκείνοι που ξεκίνησαν και φύγαν, ποτέ δεν ξαναφάνηκαν στην πύλη , μετάφερε την αγάπη μας και την αιώνια θύμησή μας στους δικούς μας ανθρώπους.

Θα σε θυμόμαστε ως ένα αξιαγάπητο παιδί, αδελφό, εξάδελφο, συγγενή και φίλο. Ως έναν άνθρωπο ευαίσθητο, δραστήριο, δημιουργικό και πολυπράγμονα που προσέφερε πολλά, όχι μόνο στην οικογένειά του αλλά και στον δημόσιο και κοινωνικό χώρο με κάθε αξίωμα που έλαβε.

Βιαζόσουν πάντα και βίαζες τον εαυτό σου ξεπερνώντας τον.

Αγαπημένε εξάδελφε, εάν η Α-λήθεια είναι το ενάντιο της Λήθης -της λησμονιάς – γνώριζε πως η μνήμη σου μέσα μας, θα είναι ζωντανή και για πάντα.
Αιωνία σου η Μνήμη , αξιομακάριστε και αείμνηστε Βαγγέλη μας! Αιωνία σου η μνήμη. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 

Θεσ/νίκη 7-10-17