Υπό Νικολάου Μακρή, Διδασκάλου

Χρόνια τώρα είχε μπεί στις όμορφες Κυδωνιές, το προοδευτικότερο χωριό της Επαρχίας Γρεβενών, μία διχόνοια, ένας κομματισμός, μία αντίδραση που οδηγούσε προς την αποσύνθεση, προς την καταστροφή. Οι αιτίες είναι πολλές και συνηθισμένες, κι’ έχουν καταντήσει σαν επιδημία πιά σ’ όλα τα χωριά που θέλησαν οι νέοι να πάρουν τη Διοίκηση του Χωριού στα χέρια τους, αποκηρύσσοντας τους καημένους τους γέροντες. Οι μικροφιλοτιμίες λοιπόν, οι μικροεγωϊσμοί , τα μικροσυμφέροντα, τα ατομικά πάθη – η ρίζα όλων των κακών-,οι ιδρύσεις νέων συλλόγων άνευ της συμμετοχής των γερόντων που στα παλιά χρόνια έδρασαν και έσωσαν ότι εμείς βρήκαμε έτοιμα ,όλα αυτά φέρουν τη διχόνοια και χωρίζουν τους αγαπημένους χωριανούς σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα, που το ένα κοιτάζει να εξοντώσει το άλλο, το ίδιο συνέβη κι εδώ.
Στα παλιά χρόνια έδρασαν :
Α) στην Κωνσταντινούπολη, ο Σύλλογος Τρείς Ιεράρχες που πλούτισε και στόλισε την εκκλησία και το σχολείο με ότι έχουν σήμερα κι από τους πόρους του φέτος, ακόμα επισκευάστηκε το παληό Διδακτήριο κι έγινε ολοκαίνουργιο με Είκοσι Χιλιάδες Δραχμές.
Β) Στην Αμερική έδρασε η Αδελφότης Βαντσιωτών <<Ζωοδόχος Πηγή>> που με τους πόρους της κτίστηκε ιδιαίτερο Καλλιτεχνικό Παρθεναγωγείο στις Κυδωνιές, περιφράχτηκε το νεκροταφείο, κι άλλα πολλά κοινωφελή έργα γένηκαν.
Γ) στα 1926 Ιδρύθηκε από νέους του χωριού ο Σύλλογος Βαντσιωτών << η Ελπίς>> που επισκεύασε βρύσες, στόλισε το σχολείο μας με εικόνες Ανθρωπολογίας και πολλά υπόσχεται για το μέλλον.
Η διάλυσις όμως των δύο πρώτων προοδευτικών Σωματείων, η ίδρυση του νέου συλλόγου και η αγανάκτηση των γερόντων για την αποκήρυξή τους, έφεραν τον διχασμό και χωρίστηκαν όπως άλλοτε, σε Τρεισιεραρχικούς και Ζωοδοχογήτες και Ελπιδοφόρους. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι, ούτε οι Σύλλογοι έφταιγαν, ούτε οι νέοι, ούτε οι γέροντες ,αλλά τα ατομικά πάθη, η αγιάτρευτη αυτή πληγή που την έχει ανοίξει περισσότερο ο Νεοελληνισμός. ‘Εγιναν λοιπόν συσκέψεις, ελήφθησαν αποφάσεις, κι η ακούραστη και συμμετέχουσα σε κάθε εξυγιαντική προσπάθεια των Κοινοτήτων <<Βόρειας Ελλάς>>, δημοσίευσε και φιλοξενούσε στις στήλες της εκκλήσεις και παρακάλιες για την κατάπαυση των παθών, για το πνίξιμο των μικροεγωϊσμών, για την ένωση.
Λυπόμουνα κατάκαρδα για την κατάσταση αυτή, ποθούσα πραγματικά για τούτο το Χωριό που θα μ αφήσει τις καλλίτερες αναμνήσεις της ζωής μου, να συμφιλιώσω, ποθούσα να ιδώ πραγματοποιημένη την ομόνοια απ΄ την οποία εξαρτάται κάθε πρόοδος, τη γνώμη μας, τις προσπάθειές μας συμμερίζονταν όλοι οι μυαλωμένοι, μορφωμένοι και μη, κι όλοι συνετέλεσαν να επιτευχθεί το ποθούμενο, κι είναι άξιον συγχαρητηρίων.
Επί τέλους, ύστερα από ένα αλληλοεξωντοτικό αγώνα, ύστερα από τόσες εκκλήσεις και συστάσεις, τα νεύρα κατηυνάσθησαν, οι γέροι επείσθησαν, οι νέοι υποχώρησαν, τα ατομικά πάθη και συμφέροντα παραμερίσθησαν, τα περασμένα ξεχάστηκαν κι ανοίχτηκε φαρδύς-πλατύς κι ανθοστολισμένος ο δρόμος για την αγάπη, για την ομόνοια, για την ΄Ενωση. Ολοι τον είδαν με τα μάτια της ψυχής των- όχι με τα λαίμαργα σαρκικά μάτια-χάρηκαν, αγάλωσαν είδαν που οδηγούσε η διχόνοια κι όλοι με την καρδιά τους έδωσαν τα χέρια και συμφιλιώθηκαν και φώναξαν <<Ζήτω η ‘Ενωσις >>.
ΘΩΜΑΣ ΑΘ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ 11os / 2018
ΚΥΔΩΝΙΩΤΗΣ
Εφημερίς ΚΟΖΑΝΗΣ << Βόρειος Ελλάς>>
IAN 1933