Κατάθεση ψυχής….
Ξημέρωσε.. ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω δίπλα μου πολυαγαπημένη μορφή. Το παιδί μου.. Πάει καιρός που λείπει απο το σπίτι. Ήρθε χτες αργά, γιατί λέει κρυώνει έξω και θέλει να πάρει μερικά ρούχα..
-Μαμά σε παρακαλώ έχει πολύ κρύο έξω, μπορώ να μείνω για σήμερα και το πρωί να φύγω;
Η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια, λύγισα.. δεν μπόρεσα να αρνηθώ..
Ξημέρωσε…. σηκώνομαι , πάω κοντά.. σκύβω , κοιτάω. Το παιδί μου είναι αυτό;
Ταλαιπωρημένο, αδύνατο (η χρήση της λένε, σε λειώνει), ύπνος ανήσυχος.. Θεέ μου ,πως έγινε έτσι; Χαϊδεύω τα μαλλάκια του, σκύβω το φιλώ. Θέλω να το σφίξω δυνατά στην αγκαλιά μου και να μην αφήσω πια κανέναν να του κάνει κακό.. Πονάω, πονάω πολύ.. νοιώθω να ξεριζώνεται η καρδιά μου.. Ας αργήσει να περάσει σήμερα το πρωινό.. ας σκαλώσει η ώρα.. μα… δεν γίνεται αλλιώς.. Πάω δίπλα.
-Ξύπνα, λέω, πάρε τα ρούχα που χρειάζεσαι και φύγε από το σπίτι…
-Δεν με θέλεις μαμά;
-Εσένα σε θέλω και σ αγαπάω σαν τρελή, την χρήση σου όμως, όχι. Πρέπει να φύγεις..
Κοιταζόμαστε με πόνο στα μάτια.. ανοίγει την πόρτα..
-Γεια σου μαμά.
-Γεια σου παιδί μου, η παναγιά μαζί σου.
Απομακρύνεται.. παίρνει τον δρόμο των ναρκωτικών και εγώ μαζεύω τα κομμάτια μου και προσπαθώ να συνεχίσω να ζω…