Ιούλιος του 1999 στις 7 νομίζω. Τελευταία χρονιά λειτουργίας του συστήματος των Δεσμών.

Εγώ 1η Δέσμη (Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία, Έκθεση). Όποιος πέρασε απο σύστημα Δεσμών καταλαβαίνει απόλυτα τι εννοώ.

            Η ζωή μας χωρισμένη σε ζωή πριν τις Πανελλήνιες και ζωή μετά τις Πανελλήνιες.

Μάθημα πρώτο, Έκθεση. Τότε έγραφες μια έκθεση ιδεών πάνω σε ένα θέμα μιας παραγράφου που σου δινότανε. Ίσως και το μόνο μάθημα στο οποίο δεν αγχώθηκα για να πάω. Έκανα την προετοιμασία μου αλλά επειδή δεν περίμενα πολλά από εμένα στην έκθεση…πήγα πιο χαλαρά. Γεγονός που λειτούργησε αντίστροφα…γιατί τελικά βγήκα με ένα γενναίο 16,25!!!

            Τι συνέβη όμως με τα υπόλοιπα…

            Διαβασμένη σαν τον αστακό και με φροντιστήρια φουλ, μπήκαμε στη μάχη των θετικών επιστημών… πεδία δύσκολα με ερωτήσεις κρίσεως και θέματα προς επίλυση. Ουσιαστικά ξεκινούσες με ελάχιστη θεωρία ως Bonus αν ήξερες όλο το βιβλίο απ’ έξω.

            Προσωπικά ουδέποτε είχα αυτοπεποίθηση πόσο μάλλον τότε που ένιωθα πως η ζωή μου κρέμεται από την απόδοση μου σε ένα γραπτό 3ων ωρών. Έτρεμαν τα πόδια μου, η πίεση μου έπεσε στο 4,5, ζαλίστηκα, μάλωσα με τους δικούς μου…γενικότερα δεν ήξερα που πατούσα και που βρισκόμουν.

            Ναι το άγχος μου ήταν εδώ και με νικούσε. Σε σημείο να μπω μέσα στο εξεταστικό κέντρο, να λάβω τα θέματα των μαθηματικών, να μην απαντήσω στη θεωρία, σε ένα θεώρημα το οποίο είχα γράψει όμοιο σαν θέμα στις προαγωγικές εξετάσεις του Λυκείου (τότε τις τελικές εξετάσεις τις γράφαμε πριν τις Πανελλήνιες, τεράστιο λάθος κατ’ εμέ) και να χάσω 2,5 μονάδες απο αυτό. Με θυμάμαι να λύνω μια άσκηση με διανύσματα στην οποία να βγάζω αποτέλεσμα /2 να μου φαίνεται παράξενο (αλλά να είναι σωστό) , και να πολλαπλασιάζω και να το βγάζω 4 από το άγχος μου…και να χάνω 5 μονάδες στη Φυσική ή να αφαιρώ V1-V2=V2 και να καταλήγω V1=0 και να μου κοστίζει επίσης 5 μονάδες…Απόδοση λοιπόν σε γνωστά ζητήματα κάτω από το 80%. Γεγονός που κόστισε στο συνολικό βαθμό μου.

            Για να μην τα πολυλογώ, επειδή οι δικοί μας γονείς τότε ήθελαν να περάσουμε σε Πανεπιστήμιο, με καμία άλλη επιλογή δε θα ήταν ευχαριστημένοι. Όχι γιατί δε θα είχαμε επαγγελματική αποκατάσταση αλλά κυρίως για το τι θα πει ο κόσμος… με τούτα και με εκείνα και ενώ περνούσα σε ΤΕΙ (με πολλή καλή επαγγελματική αποκατάσταση), βρέθηκα στο ενεργητικό μου το 2001 να έχω 3 διαφορετικές σχολές και 3 χρόνια άγχους, στρες και αμφιβολιών και μια σχολή η οποία ούτε κι εγώ η ίδια δεν ήξερα καλά καλά τι σημαίνει και τι δυνατότητες ανοίγονται μέσα από αυτή.

            Πέρασα πάρα πολύ όμορφα στη φοιτητική μου ζωή, γνώρισα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, ανθρώπους όλων των ηλικιών μα καλύτερα από όλους κατανόησα και γνώρισα τον ίδιο μου τον εαυτό. Τελείωσα με πολύ καλό βαθμό τη σχολή μου και προχώρησα σε μεταπτυχιακές σπουδές και γενικότερα αγάπησα τόσο την εξέλιξη που ακόμη συνεχίζω και κάνω πράγματα για εμένα. Αν μου έλεγε κάποιος τώρα πως θα μπορούσα να γυρίσω πίσω και να αλλάξω κάποιο απο όλα αυτά, το σίγουρο είναι ένα, δε θα άλλαζα τίποτε. Ούτε τις δυσκολίες που πέρασα. Όλα γίνονται για ένα λόγο και όλα βοηθούν στην εξέλιξη μας, αρκεί να μπορούμε να διακρίνουμε τις ευκαιρίες αλλά και να μετατρέπουμε τις δυσκολίες σε ευκαιρίες.

            Αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα λοιπόν, είναι πως ότι και να γίνει σήμερα, όπου και να καταφέρετε να περάσετε, ότι και να είναι αυτό που σας επιφυλάσσει το μέλλον, δρόμοι υπάρχουν. Αρκεί να έχει κάποιος ανοιχτά τα “φώτα” και τα μάτια του για να τους ανακαλύψει.

            Το σημαντικότερα είναι να είσαστε εσείς καλά και να αναζητάτε τη δική σας ευτυχία.

            Γι΄ αυτό λοιπόν εγώ θα σας ευχηθώ για σήμερα μόνο τύχη! Η επιτυχία φτιάχνεται.

Μια παθούσα Πανελληνίων