Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας                                 

 

Χθες!…

Η μετάβαση στο Λειψοκούκι, ένα εγκαταλειμμένο χωριό από το οποίο έλκει η οικογένειά μου την καταγωγή της, ήταν σαν να είχαμε επισκεφτεί τον Παράδεισο  Εδέμ!

Επρόκειτο για την πιο ευτυχισμένη μέρα των παιδικών μας χρόνων! Να και οι

οι θύμισες, μια μια, καθώς προχωρούσαμε! Μόλις φτάσαμε στην γέρικη βαλανιδιά θυμηθήκαμε την φωλιά της τρυγόνας. Τον όφη ο οποίος είχε φάει τα αβγά της και τον  σκοτώσαμε. Τα ζώα που είχαμε χάσει. Τις ξυλιές που είχαμε φάει από αγροφύλακα Μπλέτσα. Τα ρούχα που μας είχε πάρει και επιστρέψαμε στο σπίτι με το σώβρακο κλπ. Πώς να σωθούν τόσες αναμνήσεις, αφού αναβλύζουν συνεχώς αστείρευτα!

Η ομορφιά της διαδρομής επικεντρωνόταν στην πηγαιμό και την επιστροφή. Ο δρόμος, από το χωριό μέχρι την Εκκλησία της Παναγίας, εμπεριείχε πλέον όλα τα χρώματα της ίριδος. Και ποια κοπέλα δεν θα φορούσε, μέρα πανηγυριού, το καλύτερό της φόρεμα. Ποιο αγόρι το καλύτερο κουστούμι. Ενώ ο επίτροπος της εκκλησίας θα στόλιζε ακόμα και τον γαϊδουράκο του, εάν ήταν απαραίτητο να μεταφέρει κάποια εκκλησιαστικά είδη του παπά για την λειτουργία!

Φτάνοντας λοιπόν οι χριστιανοί στο Λειψοκούκι, πρώτη τους έγνοια ήτανε το πέρασμα μέσα στην εκκλησία για προσκύνημα, άναμμα των κεριών, και επίκληση της Παναγίας να μας έχει όλους και πάντα καλά.

Συνέρρεε πάρα πολύς κόσμος από τα όμορα χωριά όπως: Αμυγδαλιές, Λόχμη, Σύδενδρο, Μικρό Σειρήνι, Κυρακαλή κλπ. Ακόμα και από τα Γρεβενά!

Μετά από το πέρας της λειτουργίας, και τις ευχές για το Χριστός Ανέστη, όλα τα πηγαδάκια ανάβλυζαν… μνήμες από τα χρόνια της τουρκοκρατίας με κυριότερη αυτήν της κατακόμβης.

Κάτω από το ιερό υπάρχει ένα μπουντρούμι μέσα στο οποίο κρυβόταν κάποτε  οι χωριανοί μας για να γλιτώσουν από το γιαταγάνι του τούρκου!

Η παράδοση λέει πως το σκοτεινό αυτό υπόγειο επικοινωνούσε με το ποτάμι, μέσω τούνελ, για να παίρνουν οι χριστιανοί νερό. Και πως κάποια φορά είχε πέσει το κουβάρι μιας γιαγιάς, με αποτέλεσμα να οδηγήσει αυτός ο μίτος της Αριάδνης τους  τούρκους στην ανακάλυψη του Άδη… και στην σφαγή!

Σε μια άλλη εκδοχή προδότης ήταν κάποιο γουρουνάκι!

Την απόλυτη σιγαλιά την έσπαζαν πλέον κατά διαστήματα οι ανατριχιαστικές τσιρίδες των νυχτερίδων. Ακόμα αναριγώ όταν αναλογίζαμε πως κάποτε μια από αυτές είχε σταθεί επάνω στο κεφάλι μου! Οποία αηδία και τρόμος!

Ουδέν κακόν αμιγές καλού! Να τι λέγανε οι φίλοι μου να με παρηγορήσουν! Από δω και πέρα δεν θα ματιάζεσαι, αφού σε πάτησε νυχτερίδα! Και υπερθεμάτισα λέγοντας πως είμαι και Σαββατογεννημένος! Λέτε να ισχύει!

Σύμφωνα με προλήψεις και παραδοσιακά μαγικά, αν κάποιος θέλει να κερδίσει τον έρωτα ενός προσώπου πρέπει να πιάσει μια νυχτερίδα, και να την θάψει ζωντανή σε μια ερημιά για τρεις ημέρες. Και για να ισχύσει αυτό το μαγικό έπρεπε στο μέρος εκείνο να μην ακουγόταν φωνή πετεινού.

Αυτά για τον αθόρυβο κάτω κόσμο!

Στον απάνω κόσμο όμως γινότανε χαμός! Όλα τα παιδάκια είχανε αγοράσει από τον μικροπωλητή Γιάννη Αμπατζίδη κάποια καραμούζα, οπότε ακουγότανε όπως και οι βουβουζέλες της Αφρικής κατά την διεξαγωγή του παγκόσμιου κυπέλλου ποδοσφαίρου.

            Κάποιοι παίζανε κουμάρι με αβγά! Κυλώντας τα, μέσα από κάποια κεραμίδα,  προσπαθούσαν να τρακάρουν το προηγούμενο λέγοντας! Που θα με πας! Άμα δεν σε φάω! Δεν ήταν απειλή! Κυριολεκτούσαν! Κι αν η λιλιπούτεια φόρμουλα τράκαρε το προηγούμενο αυγό του Χάμιλτον, τότε το καθάριζε και το έτρωγε επί τόπου, αφού ήταν βραστό και ανάλατο!

Επιστρέφοντας στο Μεγάλο Σειρήνι ακολουθούσε φιλοξενία των συγγενών, καλωσόρισμα των επισκεπτών, και φαγοπότι με γλέντι μέχρι πρωίας. Τουτέστιν, ένας μικρός Παράδεισος με κεφαλαία γράμματα!

 

Σήμερα…

Οι πανηγυριώτες σήμερα είναι πλέον όλοι εποχούμενοι! Κι όσοι δεν έχουν όχημα, κάπου θα βολευτούν. Ακόμα και στην καρότσα κάποιου Ντάτσουν χωρίς χαλιά!

Η εκκίνηση θύμιζε αγώνες φόρμουλας-1 Τι γινότανε με τους υπόλοιπους; Ακόμα και οι άκρως θρησκευόμενοι θα εκδήλωναν την αγανάκτησή τους με ύβρεις! Έστω ήπιες!

Ταραρά ταραρά! Και η αστραφτερή πλέον BMV στέλνει του λαχταρισμένους πεζούς εκτός δρόμου!

Αρκετοί από τους βιαστικούς με καλημέρισαν φευγαλέα, και κάποιοι μάλιστα με πλεύρισαν για να με μπάσουν στο αμάξι τους! Δεν τους είπα ούτε ευχαριστώ, γιατί είχανε αθετήσει τη συμφωνία την οποία είχαμε αποβραδίς! Να πηγαίναμε με τα πόδια  στο Λειψοκούκι! Άκου θράσος!

 

Φτάσαμε. Τελείωσε η λειτουργία. Κάποιοι κοινόνησαν των Θείων Αχράντων!

Και μόλις πήρανε το αντίδωρο, από του παπά το χέρι, αναχώρησαν πάλι βιαστικά.

Και να! Πάλι οι μηχανόβιοι έσσονται πρώτοι! Κι αφού σπινιάρισαν τα άλογα…  τα οποία βρίσκονται μέσα στη μηχανή πατώντας γκάζι, θα ακούσουν τον εξάψαλμο από οδοιπόρους και μη. Αιτία; Τα μαύρα κουστούμια με τα πολύχρωμα φουστάνια θα γινότανε όλα πάλλευκα από τη σκόνη!

Σε χρόνο μηδέν φτάσανε στο χωριό. Ένα χωριό το οποίο θύμιζε την πανούκλα του Αλμπέρ Καμί!

Ούτε όργανα με μουσική και φαγοπότι. Κι ούτε κόσμος πλέον στην πλατεία. «Τα καφενεία είναι κλειστά» που λέει κι Σαββόπουλος, μέχρι να έρθουν οι καφετζήδες με τα πόδια από το Λειψοκούκι για να κάνουν τα… θυρανοίξια!

Κι αφού κάθε πρόβλημα έχει την λύση του, μια BMV αναχώρησε βιαστικά  για να προϋπαντήσει κάποιον καφετζή! Η μπιρίμπα δεν έχει άλλη υπομονή! Με την βιαστική αυτή επιστροφή του εποχούμενου, κάποιοι είχανε νομίσει πως το είχε κάνει επίτηδες για να τους αλευρώσει κι από την άλλη… Λες και ήτανε μπακαλιάρος στο τηγάνι! Όταν όμως είδαν τέσσερα άτομα μέσα στην BMV τους λύθηκε ο γρίφος! Ένα κι ένα για μπιρίμπα!

Να λοιπόν οι αργοπορημένοι κι αμετανόητοι οδοιπόροι με την βαρυσήμαντη δήλωση ασθμαίνοντες: Δεν την πατάμε ξανά! Του χρόνου θα πάρω το αμάξι. Τι λες συγγραφέα; Έχω ή δεν έχω δίκιο!

«Μα εγώ περίμενα να πείσεις κι άλλους να πάμε στο Λειψοκούκι με τα πόδια,  και τώρα μου λες πως το μετάνιωσες! Κι εσύ τέκνον φρούτο!…».

«Άστο συγγραφέα! Δεν γίνεται τίποτα. Πέθαναν πλέον και τα δυο πανηγύρια. Της Παναγίας και του Πολιούχου μας Αγίου Δημητρίου!».

«Πεθαίνει και το χωριό μας αργά αργά! Μέτρησες τις κηδείες της χρονιάς! Αν ναι, ίσως και να έκανες κάποιο λάθος! Στις γεννήσεις όμως αποκλείεται. Εκτός κι αν δεν μπορείς να μετρήσεις μέχρι το ένα!… Ένα μωρό γεννήθηκε φέτος! Κι ας λέει  ο Κώστας Χατζής: Κι άλλο παιδί γεννήθηκε κι απόψε, ελπίζει ακόμα στους ανθρώπους ο Θεός!».

«Αμ δεν πέθαναν μόνο οι γέροι φίλε μου! Πέθαναν και εβδομήντα σπίτια! Ποιος θα ξεκλειδώσει αυτές τις πόρτες! Κανένας! Μόνο κλειδαράς, εάν ποτέ βρεθεί κάποιος ξένος ενοικιαστής ή αγοραστής!».

 

Να και οι νέες ατάκες της αργκό:

 

«Άστον αυτόν, είναι για τα πανηγύρια!».

Πού θα τα βρει!…

 

«Χορέψτε γιατί χανόμαστε συγγραφέα!».

Πάει καλιά του κι ο χορός. Εάν δεις κάποιον να χορεύει σήμερα, δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν! Να είναι χαζός ή μεθυσμένος!

 

«Σαν να έχεις δίκιο συγγραφέα! Να κι ο ξάδερφος! Πάμε για πιρίπα!».

«Τι είπαμε πόντιε;».

«Συγγνώμη συγγνώμη λάθος! Πιρίπα… ήθελα να πω!

«Άστο άστο! Μην το παιδεύεις! Είναι πολύ δύσκολη λέξη!…».