Του Βαγγέλη Μπάκα

Υπάρχουν πολλές καλές και κακές εμπειρίες. Η εμπειρία όμως η οποία μονοπωλεί κάθε παιχνίδι του Ντιλ είναι πασίγνωστη. Όλοι αποχωρούν λέγοντας: μπορεί να μην κερδίσαμε πολλά λεφτά, αλλά η εμπειρία την οποία ζήσαμε είναι ανεκτίμητη! Τα ίδια περίπου λένε ακόμα κι αυτοί οι οποίοι πηγαίνουν σε κάποιο Survivor στην μακρινή Αργεντινή.

Η πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία υγείας είναι από τις πιο κακές,  αφού συνοδεύονταν από πόνο, αϋπνία, απόγνωση και απελπισία.

9-1-23. Ξεκινώντας οδικώς για το Θεαγένειο αντικαρκινικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης έφτασα νωρίς το μεσημέρι. Το ραντεβού για την πρώτη ακτινοβολία ήταν για τις τρεις η ώρα.

Πέρασα στην αίθουσα του ισογείου και κάθισα σε μια καρέκλα. Λες και επρόκειτο για κάποιο μίνι κινηματογράφο! Άκρα του τάφου σιωπή! Ίδια σιωνιστική μυστική οργάνωση. Απόλυτη ησυχία. Άλλωστε την ομιλία την απαγόρευαν και οι τρεις ταμπέλες: «Παρακαλώ ησυχία».

Να κι ο περίεργος δίπλα μου να μου μιλά συνωμοτικά, βάζοντας το χέρι στο στόμα του:

«Συγγνώμη κύριε! Τα ξένα γράμματα κάτω από τα ελληνικά τι λένε;».

«Να βγάλεις το σκασμό…»

«Αααα… Δεν το ήξερα!»

«Τώρα που το έμαθες βούλωστο!».

Ο πολύχρωμες κουκούλες θύμιζαν σκιέρ! Ενώ οι περούκες αποκριές! Ο μόνος που ξεχώριζα ήμουνα εγώ αφού, ως νεοφερμένος, υποτίθεται πως είχα ακόμα τα μαλλιά μου! Ποια μαλλιά, αφού το κεφάλι μου ήταν ίδιο στρατιωτικό κράνος!

Κάποια κυρία έμοιαζε καταπληκτικά με ινδή, έτσι που είχε χτενισμένη την περούκα της, με χωρίστρα στη μέση, σαν ινδιάνα! Ίδιος ο ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης ντυμένος γυναίκα!

H ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα. Σοβαρότητα, αλληλεγγύη, καμιά σχέση με αλλότρια θέματα, όπως είναι οι κομματικές αντιπαραθέσεις, παρότι η προεκλογική περίοδος βρίσκεται προ των πυλών. Επίσης, ούτε κουβέντα

για τηλεοπτικά κουτσομπολιά και ποδοσφαιρικούς φανατισμούς! 

Ξαφνικά μπαίνει στην αίθουσα, από την ανοιχτή πόρτα, μια γυναικεία φωνή και καλεί την κυρία με το ινδικό λουκ να περάσει στα ενδότερα. Τουτέστιν στη χοάνη, τύπου μπετονιέρας, για τις ακτινοβολίες.

Όταν ήρθε πλέον η σειρά μου δεν ανησύχησα, αφού ο προηγούμενος με καθησύχασε λέγοντας, πως δεν υπάρχει πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος!… Απλώς ένα πέρασμα της ακτινοβολίας, επάνω  από την περιοχή των αχαμνών, και η διαδικασία δεν θα αρκούσε πάνω από ένα τέταρτο της ώρας.

Δεν είχε άδικο. Η διαδικασία μου θύμισε εκπαίδευση αστροναυτών! Σε κάθε στροφή έτρωγα και μια ακτινοβολία από τη λευκή μπετονιέρα!…

Να όμως που ο πόνος, ο οποίος θα εμφανιστεί σε λίγο, ήταν ανυπόφορος! Κι όταν ζήτησα κάποια βοήθεια, μου είπαν πως ο πόνος οφείλονταν στις ακτινοβολίες! Όπως και η σχετική συχνουρία.

Το σπίτι μας ήταν ένα δυαράκι, στην οδό Εδμόνδου Ροστάν, και απείχε από το Θεαγένειο δέκα λεπτά περίπου. Η μόνη ευτυχής συγκυρία!

Περάσανε αρκετές μέρες και νύχτες, και τις οποίες παρομοίασα με την κόλαση του Δάντη! Όχι εκείνου του συναχωμένου τραγουδοποιού, αλλά του ιταλού ποιητή Δάντη Αλιγκέρι! Κι όταν απευθύνθηκα σε κάποιον γιατρό ή νοσηλευτή, να τι μου απάντησε όταν του είπα πως δεν κοιμάμαι καθόλου από τον πόνο:

«Αααα! Εγώ κοιμάμαι μια χαρά! Σαν πουλάκι! Δεν έχω πρόβλημα!».

Κι εγώ του ευχήθηκα, από μέσα μου φυσικά, να ξυπνήσει σαν κοράκι!…

Τελικά, μετά την συμβουλή κάποιας γιατρού, μου βάλανε καθετήρα και βελτιώθηκε κάπως η κατάσταση. Ο πόνος όμως συνέχιζε να είναι πόνος,  και μάλιστα, πότε απλώς ενοχλητικός και πότε αβάσταχτος.

Όποιον ομοιοπαθή κι αν ρώτησα, μου έλεγε πως δεν πονούσε καθόλου!

Την τελική απάντηση στο πρόβλημά μου μού την έδωσε κάποια άλλη  γιατρός. Να τι μου είπε ακριβώς:

«Ο πόνος σας κύριε οφείλεται στον υπερμεγέθη προστάτη σας!». Οπότε,  επικαλέστηκα τον άδικο ρατσισμό. Να έχουμε δηλαδή όλοι οι άνδρες προστάτη, και μάλιστα υπερμεγέθη, και οι γυναίκες καθόλου!!!

Να και η ανταπάντηση με περισσότερο χιούμορ από τη γιατρό:

«Ο προστάτης σας κύριε είναι χοντρός σαν του κυρίου Πάγκαλου!»

«Του κυρίου Πάγκακου θα θέλετε να πείτε…».

«Έστω κι έτσι!».

Το χιούμορ με μάρανε!

Τα βράδια στο σπίτι μας τα περνούσα πάντα με το άυλο και προφορικό  παυσίπονο από τη μεριά της συζύγου μου: Κάνε υπομονή Βαγγέλη μου!

Μια κουβέντα είναι, αλλά η εφαρμογή της θύμιζε άλλον συγγραφέα. Τον  Βίκτωρα Ουγκώ. Ουγκούσα… μέχρι το πρωί. Ακόμα κι ο φίλος μου ο Γιώργος μου έστελνε τακτικά την υπομονή τηλεφωνικά.

Και έγινε πρωί, έγινε βράδυ, και φτάσαμε στην τελευταία ακτινοβολία και τριακοστή!

Την επομένη θα αναχωρούσαμε για τα Γρεβενά πάλι οδικώς. Η σύζυγος διαφώνησε. Επέμενε να έρθει κάποιος δικός μας να οδηγήσει το αμάξι. Τελικά νίκησε ο εγωισμός μου και φτάσαμε στα Γρεβενά στις 18-2-22 το απόγευμα.

Μόλις κατεβήκαμε μάθαμε πως είχε γίνει η κηδεία του δάσκαλου Βασίλη Νταμπίκη. Του αδερφικού μου φίλου, όπως τον αποκαλούσα πάντα, και στενοχωρήθηκα που για λίγες ώρες δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετήσω εθιμοτυπικά!

«Καλό ταξίδι! Και ακόμα καλύτερον παράδεισο αδερφέ μου Βασίλη!».

Και στην κυρία Ιουλία ευχήθηκα τηλεφωνικά κουράγιο και δύναμη για να αντέξει μια τόσο μεγάλη απώλεια! Θανατηφόρα!

Συμπέρασμα: Τίποτα δεν είναι πολυτιμότερο από την υγεία μας! Να γιατί όταν την έχουμε πρέπει να την προσέχουμε. Οι γιατροί, όχι όλοι φυσικά, σε βλέπουν σαν αναλώσιμο είδος. Να τι μου είπε κάποιος ομοιοπαθής: «Κανένας δεν σε κοιτάζει φανερά στα μάτια! Όλοι κρυφοκοιτάζουν την τσέπη σου!…».

Κύριε πρωθυπουργέ! Δώστε προτεραιότητα στην υγεία! Όποιος δεν έχει λεφτά πεθαίνει! Εκτός από την Ελλάδα!

Όλοι μου λένε περαστικά, αλλά δεν τα βλέπω να βιάζονται! Με ευχές δεν περνάει καμιά ασθένεια. Ούτε και με Υπομονή!…

Ε.Σ.Υ τι λες; Θα αναλάβεις να μας σηκώσεις λίγο ψηλότερα…