(γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας)

«2-2-22. Πότε ξανά; Η οπαδική βία ήρθε και πάλι για να ταράξει τα νερά, τα οποία τείνουν να καταπνίξουν κάθε έννοια ανθρώπινης συμπεριφοράς των νέων μας!…».

Αυτά τα λόγια ήταν μέρος του προλόγου που είχα γράψει την επομένη της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού, αλλά δεν δημοσίευσα το άρθρο για να μη να ρίξω αλάτι στην πληγή η οποία αιμορροούσε, με την μετατόπιση του τόνου: Πότε ξανά!… Και δεν το έπραξα, επειδή έμοιαζε σαν να επιζητούσα επανάληψη της βίας για να δικαιωθώ! 

Και τώρα που καταλάγιασε εκείνος ο πόνος, θα το τολμήσω για την νέα τραγωδία. Για το νέο στυγερό έγκλημα οπαδικής βίας. Την σφαγή του άμοιρου Μιχάλη Κατσουρή!

Κάθε φορά που ακούω την δισύλλαβη αυτή φράση: «Ποτέ ξανά» ο τόνος μετατοπίζεται αυτόματα στην παραλήγουσα: Πότε ξανά!…

Δυστυχώς δικαιώθηκα. Πάει κι ο Μιχάλης! «Ένα παλικάρι 29 χρονών τ’ άρματα του δώσαν για τον πόλεμο. Πόλεμο δεν βρήκε, πίσω γύρισε…».

Κάποιοι άλλοι όμως, οι οποίοι τον βρήκαν, συνεχίζουν να πολεμούν και να σκοτώνουν!

Αν υπήρχε πονόμετρο, θα άντεχε άραγε να δείξει τόσο πόνο ή θα γινόταν κομμάτια, μόλις το ακουμπούσαν στις καρδιές των γονιών!   

Η καταδίκη, ακόμα και σύσσωμη αυτών των εγκλημάτων, μου ακούγεται  αστεία! Ενώ σοβαρή, όταν η τιμωρία είναι η παραδειγματική!

Καταδικάστηκε ένας βιαστής σε τετρακόσιες μέρες κάθειρξη, για τριάντα έξι βιασμούς! Υπηρέτησε δεκαπέντε, αφέθηκε ελεύθερος, και συνέχισε τους βιασμούς!  

Να τι λένε οι σοφές λαϊκές παροιμίες:

«Ποτέ μη λες ποτέ!».

«Ποτέ ξανά!».

«Δε ξεχνώ».( Λένε οι Κύπριοι).

«Να είναι το τελευταίο θύμα!».

Και να η μαύρη διάψευση με το ειρωνικό εκείνο ξανά μανά!…

Η οπαδική βία συνεχίζεται. Εάν είναι κακούργημα να φοράς τη φανέλα της ομάδας σου, τότε εκείνον ο οποίος σε σκοτώνει, γι αυτό το θράσος… σου, πως πρέπει να τον ονομάσουμε; Εάν τον πούμε σκέτο εγκληματία, νομίζω πως του δίνουμε συγχωροχάρτι ακόμα και για την πιο ακραία δολοφονική πράξη! Τι λέτε κύριε Μπαμπινιώτη;

Καταθέτω το υπόλοιπο άρθρο, με ημερομηνία 22-2-22!  

«Από τον θάνατο του Χαράλαμπου Μπλιώνα έχω ακούσει εκατοντάδες ‘‘ποτέ ξανά!’’

Κάποιος ανεγκέφαλος οπαδός είχε πετάξει μια κροτίδα, κόβοντάς του την καρωτίδα στο γήπεδο του Αλκαζάρ το 1986!

Μεσολάβησαν πολλές δολοφονίες μέχρι το θάνατο του Άλκη Καμπανού και την πρόσφατη του Μιχάλη Κατσουρή. Κι αντί να περιοριστεί η οπαδική βία, φτάσαμε στις συμμορίες των ανηλίκων. Πόσα ‘‘ποτέ ξανά’’ θα ακολουθήσουν άραγε, εάν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα πάταξης της βίας.

Το φονικό του άτυχου Χαράλαμου Μπλιώνα στάθηκε αφορμή για να γράψω το πρωτόλειο έργο μου και με τίτλο: «Οι τέσσερις τοίχοι». Υπάρχει στην κεντρική βιβλιοθήκη Γρεβενών. 

Στο έργο μου αυτό κάποιος οπαδός του ΠΑΟΚ σκότωσε ένα φίλαθλο του Άρη. Τι σύμπτωση κι αυτή με τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού; Φανταστικό μεν το σενάριο, αλλά δυστυχώς  το έργο παίζεται απαρέγκλιτα στα γήπεδα εδώ και χρόνια. Σαν το σήριαλ Κωνσταντίνου και Ελένης! Πόσα να είναι άραγε τα τελευταία θύματα;

Κι αν ερωτηθώ, ποιο θα ήταν το μεγαλύτερο ψέμα σε κάποιον τοίχο, με τη χιλιοειπωμένη φράση «ποτέ ξανά», να ποια θα ήταν η απάντηση: Πότε ξανά; Δεν άλλαξα την ατάκα, απλώς μετατόπισα τον τόνο: «Πότε ξανά;»

Εύχομαι να κάνω λάθος, κι ας χάσω το στοίχημα. Όσο κι αν μου κοστίσει. 

Να εξαλειφθούν τα φαινόμενα βίας είναι φύσει αδύνατο. Μπορούν όμως να περιοριστούν. Το ίδιο ισχύει με τα τροχαία δυστυχήματα, τους πνιγμούς, τις πυρκαγιές κλπ. Κι όταν το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας δεν απέχει χρονικά από τον αφανισμό, πολύ φοβάμαι πως κάποτε, στη λίστα των φυλών οι οποίες έχουν χαθεί, όπως είναι οι Βαβυλώνιοι, οι Ασσύριοι, οι Μήδοι, οι Χετταίοι, οι Γαλάτες, θα προστεθεί και το Γιουνανιστάν!

Υ.Γ. Ακόμα και κάποιοι Καλοχίτες, εάν στα οικόπεδα που τους δώσανε επάνω στα πατώματα δεν τους κάνουν και σπίτια! Τι στο Καλόχι!…