Λίγες σκέψεις..

(γράφει η Νίκη Σβολιαντοπούλου)

(με αφορμή την επίσκεψη πριν λίγο ενός καλού φίλου), με τη συντροφιά του καφέ στο κυλικείο της αυλής μιας κλινικής.

Ένα πρόβλημα υγείας του πατέρα μου, ελεγχόμενο πλέον, με έφερε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα στο χώρο της υγείας. Μια πραγματικότητα με την οποία είναι αντιμέτωπος ο μέσος πολίτης καθημερινά στον εργασιακό του επίσης χώρο, στις δημόσιες υπηρεσίες… ΠΑΝΤΟΥ.

– Έτσι εξηγείται η σιωπή σου, είπε ο φίλος, για τα συγκλονιστικά θλιβερά γεγονότα των ημερών..

Όχι μόνο εξ αιτίας αυτού φίλοι μου. Από τη σελίδα αυτή τακτικότατα παίρνω θέση στα συμβαίνοντα στη χώρα μας, γιατί πιστεύω πως μόνο η καθημερινή στάση και δράση του καθενός μας μπορεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα.

Όχι, δεν θα πω το παραμικρό για την τραγωδία και τα θύματα. Η ενσυναίσθηση, το πολυτιμότερο πραγμα του ανθρώπου όπως έχω ξαναπεί, όταν είναι γνήσια αληθινή και όχι υποκριτική και ‘κραυγάζουσα’, δεν επιτρέπει λόγια για τον χαμό τόσων νέων ανθρώπων. Είναι φτωχά.

Όχι, δεν θα πω ποιος φταίει. Για τους άμεσα υπεύθυνους θα αποφανθούν οι ειδικοί και η δικαιοσύνη. Για τους διαχρονικά υπεύθυνους όμως, ήρθε ο καιρός να πούμε αλήθειες.

(Αυτό που αιωρείται στην κοινωνία:

φταίει ο σταθμάρχης=είσαι δεξιός

δεν φταίει ο σταθμάρχης= είσαι συριζαίος

μου προκαλεί ντροπή και αηδία).

Όχι, ακόμη και να είχα τον χρόνο, δεν νομίζω ότι θα συμμετείχα στις πορείες διαμαρτυρίας και συνθημάτων σήμερα, ιδίως όταν αυτές κατευθύνονται από κόμματα.

Αυτή η χώρα ( που δολοφόνησε έναν Τρικούπη, έναν Καποδίστρια…) που έχει καταστραφεί από τον αλληλοσπαραγμό, δεν πάσχει από συνθήματα. Από προτάσεις καθαρές πάσχει και από λύσεις. Το μόνο που έχει ανάγκη είναι η κοινωνική συνοχή.

Συγγνώμη που δεν κατανοώ το σύνθημα: να φύγουν ‘αυτοί’ να έρθουν ‘οι άλλοι’. Ποιοι είναι αυτοί και ποιοι είναι οι άλλοι; Μήπως δεν ήρθαν και έφυγαν τόσες φορές ΚΑΙ αυτοί ΚΑΙ οι άλλοι;;

Εκτός αν συμμετέχω για να εκτονωθώ, να ‘εφησυχάσω’ τη συνείδησή μου, να επιστρέψω μετά στην “βολεμένη” κανονικότητά μου… και όλα καλά. Έπραξα το καθήκον μου.

Σε μια δημοκρατία όπως είναι η χώρα μας λοιπόν, η μέριμνά μας πρέπει να είναι άλλη.

Έχει κανόνες η δημοκρατία.

Αυτούς που καταστρατηγούμε όλοι μας καθημερινά.

Αναφέρω κάποιους βασικούς

1.Νόμοι(υπάρχουν) και εφαρμογή τους

2.Δικαιοσύνη

3.Αξιοκρατία

4.Αξιολόγηση

5.Αστυνόμευση(αστυνόμοι λέγονται αυτοί που την υπηρετούν, όχι ‘μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι’ και είναι όλοι τους κάποιοι εξ ημών, ακριβώς όπως συμβαίνει με όλες τις κατηγορίες εργαζομένων)

6.Αυστηρή παραδειγματική τιμωρία των παραβατών.

….

Τα παραπάνω αποτελούν προϋποθέσεις για μια ευνομούμενη κοινωνία, τα αγαθά της οποίας θα μπορεί να μοιράζεται δίκαια ο κάθε πολίτης.

Όποιος συναινεί, τα προσυπογράφει και τα τηρεί, δικαιούται “… πρώτος τον λίθον βαλέτω”, εφ’όσον προηγουμένως αναλογιστεί(αν θέλει και μπορεί) εναντίον ποιου ακριβώς βάλλει.

Την αλήθεια μια χαρά τη γνωρίζουμε όλοι. Απλώς δεν τολμάμε ή φοβόμαστε να την πούμε, γιατί προαπαιτεί την αποδοχή της καθώς και ανάληψη ατομικής ευθύνης.

Πονάει η αλήθεια και έχει κόστος.

Δεν γίνεται όμως άλλο να κοροϊδευόμαστε προσποιούμενοι και αποποιούμενοι ευθυνών.

Λυπάμαι που χαλάω το.. αφήγημα κάποιων.

Λυπάμαι πιο πολύ για τους κομματικά εξαρτημένους, που αδυνατούν δυστυχώς να έχουν αντικειμενική κρίση και άρα δεν είναι ελεύθεροι άνθρωποι.

Στη δημοκρατία ο πολίτης διαθέτει στα χέρια του το μοναδικό και πολυτιμότερο όπλο. Τη δυνατότητα να επιλέγει με την ψήφο του αυτούς που θα τον αντιπροσωπεύουν ώστε να κυβερνούν.

(Είπα περισσότερα από ό,τι συνηθίζω. Σας κούρασα ίσως. Είναι πολλές όμως οι ώρες που συντροφεύω τον πατέρα μου.

Δύο αγαπημένοι φίλοι άνθρωποι γιατροί, τους οποίους εκτιμώ βαθύτατα βοήθησαν ουσιαστικά σε αυτή μας την περιπέτεια. Πολύτιμο πράγμα η αγάπη, η εκτίμηση και οι ανθρώπινες σχέσεις. Σε αυτά στηριζόμαστε.

Τους ευχαριστώ θερμά).