Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ
Είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να βρεις έναν τομέα όπου έχουν πετύχει οι πολιτικές όλων αυτών που μετά την μεταπολίτευση είχαν στα «χέρια» τους την τύχη αυτού του τόπου, της Δυτικής Μακεδονίας. Η εικόνα που κυριαρχεί, είτε στα θεσμικά, είτε στα αναπτυξιακά είναι αυτή της αποτυχίας και όχι της επιτυχίας.
Στο άρθρο μου θα σταθώ ιδιαίτερα στις μεγάλες ευκαιρίες και προκλήσεις που είχαμε ωσάν τόπος και κοινωνία στον πρωτογενή τομέα και τις χάσαμε.
Σε κεντρικό επίπεδο επί δεκαετίες οι κυβερνώντες είχαν – θεώρησαν τον αγροτικό και διατροφικό τομέα ότι βρίσκεται υπό συρρίκνωση και ότι πρέπει να δώσουμε ένα τέλος. Χωρίς να βλέπουν τις εξελίξεις που είχαμε στις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες και την βαρύτητα που έδιναν στον πρωτογενή τομέα.
Στην Περιφέρεια μας η μονοκαλλιέργεια της Δ.Ε.Η., μαζί με αυτή την γούνας είχε σαν αποτέλεσμα να εγκλωβιστούμε – φυλακιστούμε μέσα σε ένα περιβάλλον καθαρά μη αναπτυξιακό και αντιπαραγωγικό. Τα αποτελέσματα είναι πολύ ορατά τα τελευταία χρόνια και δη αυτά του μνημονίου και της βίαιης απολιγνιτοποίησης. Πλήρης κατάρρευση των πάντων.
Η Δυτική Μακεδονία θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής σε πολλά στην χώρα. Θα μπορούσε να είχε οικοδομήσει ένα ισχυρό αγροδιατροφικό δίκτυο και να τροφοδοτούσε όλη την χώρα. Αντί αυτού έμεινε ουραγός και απαξιώθηκε στο βωμό ενός μονόδρομου. Αυτόν της Δ.Ε.Η. και της γούνας. Δυστυχώς.
Όλες οι ομάδες που διαχειρίστηκαν διαχρονικά τις τύχες του τόπους μας φέρουν τεράστιες ευθύνες. Στην πολιτική η αποτυχία σε οδηγεί στο «σπίτι», εκεί είναι η θέση σου. Δεν το έπραξαν. Απεναντίας συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο και να που έχουμε φθάσει. Αν ήμουν στην θέση τους θα είχα ζητήσει συγνώμη από τους πολίτες και θα είχα αποχωρήσει από τον Δημόσιο Βίο. Αυτό επιβάλει η ηθική.
Ο πρωτογενής τομέας, το αγροτικό κίνημα σήμερα στην Δυτική Μακεδονία, στην χώρα, έχει μια κεντρικότητα κοινωνική, οικονομική και πολιτική και μέσα από αυτήν θα πρέπει να εκφράσει, να αναδείξει το αγροτικό πρόβλημα ως ζήτημα περιφερειακής ανάπτυξης, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Επίσης θα πρέπει να προχωρήσει στο να αναδείξει μια ευρύτερη προβληματική και να προσθέσει στις διεκδικήσεις πολλά περισσότερα όπως:
- Την ανάγκη επικοινωνίας των πόλεων της Δυτικής Μακεδονίας αλλά και των άλλων περιφερειών(Ηπείρου, Κεντρικής Μακεδονίας, Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης). Η Εγνατία πρέπει να αξιοποιηθεί σε αυτήν την κατεύθυνση.
- Άνοιγμα με συγκεκριμένες στρατηγικές στην ευρύτερη Βαλκανική (πχ. Σκόπια, Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία κα.)
- Ε 65. Ο δρόμος. Στις σημερινές συνθήκες οι δρόμοι ενώνουν. Η αναπτυξιακή διάσταση του είναι το ζητούμενο.
- Αγροδιατροφική Σύμπραξη. Επιτέλους να δημιουργήσουμε τον ΑΤΛΑ της Δυτικής Μακεδονίας. Χάθηκε πολύς χρόνος.
- Την αναζωογόνηση του ορεινού όγκου της Πίνδου στα πλαίσια νιας αναπτυξιακής πολιτικής που θα έχει χαρακτηριστικά Πολύμορφης Ανάπτυξης.
- Να ενεργοποιήσουμε το πρόγραμμα “Βέρμιο”.
Ο αγροτικός χώρος οφείλει να απελευθερωθεί και να μην μείνει φυλακισμένος σε ότι του επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Σε διαφορετική περίπτωση το αποτέλεσμα είναι από τώρα γνωστό. Πρέπει να μετεξελιχθεί σε ένα κίνημα δημιουργίας και αναγέννησης. Διαφορετικά θα βλέπουμε τα τραίνα της ανάπτυξης να περνούν χωρίς εμάς να είμαστε στην θέση του οδηγού ή του επιβάτη.
Θεόφιλος Παπαδόπουλος
Δημοσιογράφος
Δρέπανο, Ιανουάριος 25
