Διάβασα κάπου: ευτυχισμένος είναι αυτός – βασιλιάς ή αγρότης – που βρίσκει γαλήνη στο σπίτι του. Γιατί όμως τις περισσότερες φορές το νιώθουμε σαν ένα καταθλιπτικό χώρο που μας απωθεί ; μήπως τελικά φταίει μια συζυγική δυσαρμονία που την προκαλούν συνήθως μικροπράγματα και που χαρακτηρίζουν τον ένα ή και τους δυο συζύγους ιδιόρρυθμους; Aς παρακολουθήσουμε γι’ αυτό ένα δυσαρεστημένο σύζυγο που ….

σημειώνει στο ημερολόγιό του το παρακάτω κατηγορητήριο εναντίον της γυναίκας του :

Κατηγορώ τη γυναίκα μου, γιατί, όταν βοηθώ τα παιδιά μου να λύσουν τα προβλήματά τους, μου λέει: μα είσαι τώρα σε θέση εσύ να κάνεις μια πρόσθεση ;

Γιατί, όταν κάνει αταξίες το παιδί μου, του λέει: α παλιόπαιδο, έχεις ακριβώς το χαρακτήρα του πατέρα σου.

Γιατί, όταν αγοράσω κάτι για τον εαυτό μου, δεν παραλείπει να μου λέει: δεν αξίζεις να κρατάς πορτοφόλι.

Γιατί, όταν γυρίσω σπίτι, αντί να με καλοδεχτεί, βιάζεται να μου πει : πρόσεξε τα παπούτσια σου, να μη μου λερώσεις το παρκέ.

Γιατί, όταν κάθομαι να ξεκουραστώ λίγο, μου λέει : χαρά μου, κάτι έπαθε το καζανάκι πάλι.

Γιατί μου κόβει τον καφέ με την πρόφαση ότι με κάνει νευρικό.

Γιατί, όταν ψυχραινόμαστε, μου απαριθμεί όλους τους υποψήφιους που τη ζήτησαν κι αρνήθηκε να τους πάρει, που με οποιονδήποτε απ’ αυτούς θα είχε καλύτερη τύχη.

Γιατί περνάει τις περισσότερες ώρες με τις φίλες της καπνίζοντας τσιγάρο.

Γιατί ενδιαφέρεται μόνο για τους συγγενείς της, ενώ τους δικούς μου τους παραθεωρεί.

Γιατί, όταν αρρώστησε η μητέρα μου και την πήραμε κι εμείς στο σπίτι μας, – μόνιμα μένει με τον αδερφό μου – μ’ άφησε να την καθαρίζω και να την περιποιούμαι μόνος μου.

Γιατί, όταν είμαστε με φίλους, προσπαθεί να περάσει ο δικός της λόγος προσβάλλοντάς με πολλές φορές.

Γιατί δεν παραλείπει να λέει στις φίλες της: ξέρετε ο άνδρας μου κοιμάται με το στόμα ανοιχτό και ροχαλίζει.

Γιατί θέλει να της πλένω τα πιάτα κι όταν ακόμη είναι ξεκούραστη.

Ας δούμε όμως και δυο άλλα ζευγάρια, που σε πολλούς από μας φαντάζουν ιδιόρρυθμα.

Ρώτησαν κάποιον πώς κατόρθωσε τόσα χρόνια συζυγικής ζωής να είναι ευτυχισμένος και πάντα ευχαριστημένος. Και κείνος απάντησε: Πίστευα πριν παντρευτώ ότι η γυναίκα που θα πάρω θα έχει κι αυτή τις αδυναμίες της, όπως κι εγώ. Επίσης ότι τη γυναίκα που παντρεύεται κανείς την αγαπά πραγματικά, όχι όταν τη βλέπει τέλεια, – αυτό είναι εκτός πραγματικότητας -, αλλ’ όταν την αποδέχεται με τα ελαττώματά της, αρκεί μέσα σ’ αυτά να μην είναι το ψέμα, η συζυγική απιστία και η έλλειψη πίστης στο Θεό.

Επίσης πίστευα ότι ο γάμος είναι άμιλλα θυσιών, άσκηση συγχωρητικότητας, στάδιο υπομονής και προσφορά τρυφερότητας.

Η γυναίκα που πήρα ήταν θυμώδης και ευερέθιστη. Έτσι, όταν με στενοχωρούσαν οι εκρηκτικότητές της, υπέμεινα κι από μέσα μου την προσευχόμουν, ενώ πολλές φορές στη διάρκεια του θυμού της τη διαβεβαίωνα: ” κι όμως σ’ αγαπώ”.

Αν δεν πρόσεχε ότι ο θυμός της και τα λόγια της με πλήγωσαν, το βράδυ της ζητούσα συνεξήγηση. Κλείναμε τη μέρα με κοινή προσευχή.

Και μια άλλη περίπτωση: Κάποιο αντρόγυνο, παρόλα τα πλούτη ζούσε με διαρκή διχόνοια. Πολλές φορές η σύζυγος ζητούσε το τέλος της ζωής της. Μια μέρα κατά τύχη έπεσε στα χέρια της ένα σημειωματάριο της γιαγιάς της. Καθώς το ξεφύλλιζε, το μάτι της έπεσε στην εξής σημείωση : ”Σήμερα νιώθω καταρρακωμένη. Τα έκανα θάλασσα…συνάμα μ’ έπιασε κι ένας πονοκέφαλος φοβερός. Δυο ασπιρίνες απανωτές και δε μου φεύγει…Θεέ μου δεν αντέχω άλλο…νομίζω ότι αν άδειαζα εκείνο το κουτί με τις ασπιρίνες στο στομάχι μου θα έπαιρνε τέλος η δυστυχία μου…Όμως τα παιδιά μου..,ο τεμπέλης κι άγουρος στους τρόπους, αλλά αφοσιωμένος σαν σκυλάκι σύζυγός μου ; Απ’ την άλλη τα οικονομικά μας που πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο;..οι σπουδές της Μαρίας, που γι’ αυτό το λόγο πρέπει να διακοπούν;..τα απλήρωτα ενοίκια;.Θεέ μου, τι μαυρίλα; όλα με σπρώχνουν…τι απελπισία…”

Η σελίδα αυτή έκανε την εγγονή πιο περίεργη. Ξεφύλλισε και παρακάτω. Εκεί διάβασε κάτι πολύ διαφορετικό: ” Χθες το πρωί είχα μια απρόσμενη επίσκεψη. Μια άγνωστη κυρία ήρθε και μου άφησε επιταγή και μια καρτούλα με πυκνογραμμένα τα λόγια: ” ” Πέρασα την περιπέτειά σου. Ό, τι σου γράφω είναι απ’ την πείρα μου. Υπάρχει Θεός Πατέρας. Δοκίμασε να του μιλάς, όπως το μικρό παιδί στο φυσικό του πατέρα. Υπάρχει κι ένας μοναδικός φίλος. Ο Φίλος. Μάθε να τον επικαλείσαι αδιάλειπτα με την προσευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Κι αν υπάρχει κάτι που σε στενοχωρεί και σε πιέζει, εμπιστέψου το σ ‘ έναν έμπειρο πνευματικό. Είναι εδώ πολύ κοντά σου.” ” Όλα αυτά έφεραν μια ανατροπή μέσα μου. Στις σκέψεις μου, στα συναισθήματά μου. στα σχέδιά μου…Τα λόγια της ήταν πηγαία, όπως και η αγάπη της. Με προβλημάτισαν πολύ.”

Η εγγονή συνέχισε να ξεφυλλίζει. Σε πολύ μεθεπόμενη σελίδα του ημερολογίου της γιαγιάς της ξαναδιάβασε :”Έψαξα και βρήκα την κυρία, που μας επισκέφτηκε…Η γνωριμία μου μαζί της στάθηκε σταθμός για τη μετέπειτα ζωή μου. Σήμερα νιώθω να κουμαντάρω εγώ τις περιστάσεις κι όχι οι περιστάσεις εμένα…”

Αποτέλεσμα: η εγγονή προσπάθησε να μιμηθεί τη γιαγιά της. Η ατμόσφαιρα του σπιτιού της άλλαξε ριζικά. Η ζωή του ανδρόγυνου ομαλοποιήθηκε.

Ας αφήσουμε τα παραδείγματα να μας μιλήσουν χωρίς σχόλια.

 

Ζιώγα Κατερίνα

 

 

 

Κυρίαρχοι ανθρώπινοι τύποι στην Ελληνική κοινωνία (Ο ιδιόρρυθμος)

 

Κυρίαρχοι ανθρώπινοι τύποι στήν Ελληνική κοινωνία (Ο φιλήδονος)