Με την οικογένεια του Νίκου που έφυγε χτες, στα πενήντα έξι του μόλις χρόνια, είχαμε συνδεθεί οικογενειακά από την δεκαετία του ’80. Ευσυνείδητος επαγγελματίας στην σχολή οδηγών ο πατέρας του Κοσμάς, κοινωνικός και προσηνής, πάντα με τον καλό λόγο στα χείλη. Η μητέρα του Νότα, αξιοπρεπέστατη κυρία, του έδωσε όλη την αγάπη και την φροντίδα, όλη της την ψυχή.

Ο Νίκος, άριστος μαθητής στο Β΄Λύκειο Γρεβενών, έφτασε στην Γ΄Λυκείου χωρίς κανένα πρόβλημα – μεταξύ των ενδιαφερόντων του η άθληση κι η καλαθοσφαίριση. Εκεί, όμως, παραμόνευε η ψυχική ασθένεια, που καταρ¬ράκωσε όλη την οικογένεια. Προσπάθησε να σπουδάσει στην Ρουμανία, αλλά δεν τα κατάφερε.
Με τις μικρές μου δυνάμεις συμπαραστάθηκα στους γονείς και συνόδεψα τον Νίκο στην Θεσσαλονίκη, για νοσηλεία. Με την κατά το ανθρωπίνως δυνατόν ιατρική φροντίδα ο Νίκος έγινε αρκετά κοινωνικός και συνεργά¬σιμος. Υπήρχαν στιγμές που, παρά τα κωλύματα της ασθένειάς του, ξάφ¬νιαζε με την ευρυμάθειά του.Τις τελευταίες δεκαετίες έζησε στα Γρεβενά, με την αμέριστη στήριξη της μικρότερης αδελφής του, της Λουκίας και του γαμπρού του, του Νίκου.
Τώρα που ταξιδεύει για άλλες σφαίρες, εύχομαι – και το πιστεύω – πως θα τον περιμένουν οι γονείς του να ξαναζήσουν μαζί, χαρούμενοι πια, μακρυά από την στενοχώρια και την πίκρα που τους πρόσφερε αυτός ο πρόσκαιρος κόσμος!
Ο Θεός ας τους αναπαύσει όλους!

Κυριακή, 10-1-‘21
Λ.Ν. Λοΐζος,
Φιλόλογος, δρ. Ψυχολογίας