Σαν χθες… πριν γίνουν χαλάσματα

Σαν χθες θυμάμαι περιμέναμε όλοι οι Ταξιαρχιώτες να έρθουν οι μέρες του πανηγυριού. Να βρεθούμε με συγγενείς, με χωριανούς, με φίλους που ζούσαν σε άλλες πόλεις.

Σαν χθες θυμάμαι κάθε χρόνο ο παππάς του χωριού 2 ή 3 Σεπτεμβρίου μαζί με τις γυναίκες του χωριού να καθαρίζουν το μοναστήρι.

Σαν χθες θυμάμαι η μητέρα μου κάπου εκεί κοντά στα 5 να με παίρνει από το χέρι και να μου λέει πάμε να καθαρίσουμε το Μοναστήρι, να βοηθήσουμε και εμείς να γίνει όμορφο.

Σαν χθες θυμάμαι κάθε μία γυναίκα να ξεφυσάει και να αφηγείται κάτω από την κληματαριά, στον προαύλιο χώρο, θαύματα, ιστορίες από το Μοναστήρι.

Σαν χθες θυμάμαι την συγχωρεμένη γιαγιά Ευαγγελία να μου λέει ‘να τα θυμάσαι καλά αυτά που ακούς και να τα λες και σε άλλα παιδιά να μην χαθούν οι ιστορίες και να συνεχίσετε να έρχεστε γιατί θα μας αφήσει ο Άγιος ’

Το χθες έγινε σήμερα και αναρωτιέμαι τι εννοούσε με την ατάκα ‘θα μας αφήσει ο Άγιος!’

 

Ευαγγελία Κοτλίδα