Δεν με αφορά, βέβαια, το θέμα των αναδρομικών των βουλευτών. Από την πρώτη στιγμή ήμουν αντίθετος. Όταν μάλιστα το θέμα είχε ανοίξει προ πενταετίας περίπου, είχα πει ότι οι δικαστικές προσφυγές, και γενικότερα και στη συγκυρία της κρίσης, αποτελούσαν λανθασμένη επιλογή και θα συντελούσαν και σε προσωπικό και σε ευρύτερο πολιτικό επίπεδο στην ενίσχυση της απαξίωσης και του ευτελισμού.
Δεν έγινε έκτοτε κάτι δραστικό.
‘Οχι μόνο αυτό το θέμα, αλλά το γενικότερο και σημαντικότερο (απ΄όπου εξαρτάται και το συγκεκριμένο), δηλαδή, η προσαρμογή των ”κορυφών” των τριών εξουσιών (δικαστικής, νομοθετικής, εκτελεστικής) στις οικονομικές συνθήκες κατακόρυφης μείωσης των αποδοχών και των εισοδημάτων της ελληνικής κοινωνίας ιδιαίτερα στα χρονια της κρίσης, ΔΕΝ αποτέλεσε πραγματικό ζήτημα, ώστε να αντιμετωπσισθεί αποφασιστικά (και πολιτικά στα κόμματα, στους θεσμούς, στην κοινωνία, και νομοθετικά στη Βουλή, και νομοπαρασκευατικά στον ευαισθητοποιημένο νομικό – δικαστικό – πανεπιστημικό κόσμο). Ο,τι έγινε, με διάφορες ρυθμίσεις, δεν προερχόταν από μια ευρεία, στέρεα πολιτική συμφωνία στηριγμένη σε εμπεδωμένη κοινωνική, δημοκρατκή συνείδηση.
Και, τώρα, βέβαια, ο επίσημος φαρισαϊσμός και η λαϊκιστικη δημαγωγία δεν λύνει ουσιαστικά το θέμα. Οι πρωταγωνιστές στη δημόσια αρένα πρέπει να κάνουν και κάτι για το κοινό στο …κολοσσαίο. Θεαματικές, λοιπόν, κινήσεις. Όμως, και το ”κοινό”, έχει την ευθύνη του, που (περι)άγεται…

Λευτέρης Τζιόλας