Στην κατάμεστη αίθουσα του Αναγνωστηρίου της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Γρεβενών, όπου η συγκίνηση έκανε διακριτούς τους κυματισμούς της, στις 7:00 το απόγευμα του Σαββάτου, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου, «Ατίθασοι Πιτσιρικάδες», του εκλιπόντος συμπατριώτη μας συγγραφέα, Ευάγγελου Βλαχόπουλου, που ο πλοηγός του Αχέροντα, τον πήρε πρόωρα για το Ηλύσιο Ταξίδι του.

Την Παρουσίαση έκανε ο Διευθυντής της Βιβλιοθήκης Ζαγκανίκας Σίμος.
Παραθέτουμε κάποιες ενδεικτικές σημειώσεις από την παρουσίαση.
Στις αρχές του προηγούμενου μήνα, έφτασε στη Βιβλιοθήκη μας, μετά από δωρεά του Γιώργου Βλαχόπουλου, ένα ομορφόδετο βιβλίο, με τίτλο:
«Οι Ατίθασοι Πιτσιρικάδες» του Ευάγγελου Βλαχόπουλου, και με την υπόμνηση του φίλου μου Γιώργου, να το διαβάσουμε και να συζητήσουμε για το περιεχόμενο και την πλοκή του. Μας φανέρωσε επίσης, ο Γιώργος, ότι η συν -επωνυμία δεν είναι τυχαία, αλλά ότι πρόκειται για αγαπημένο του εξάδελφο.
Πήραμε στα χέρια μας το ομορφόδετο βιβλίο. Ομορφόδετο από την αισθητική καλλιέπεια των εξωφύλλων. Και εδώ θα πρέπει να τονίσουμε την καλλιτεχνική- εικαστική ιδιότητα του συγγραφέα. Στο εμπροσθόφυλλο η απεικόνιση μιας φωτογραφικής ταινίας της προηγούμενης γενιάς και με τις ασπρόμαυρες πολυκαιρισμένες φωτογραφίες των παιδιών, όπως και η πετρόχτιστη μονοκατοικία με τα πολυκαιρισμένα πορτοπαράθυρα σε προϊδεάζουν για το περιεχόμενο του βιβλίου. Το οπισθόφυλλο με το κείμενό του γίνεται πιο αποκαλυπτικό και πυροδοτεί ακόμη περισσότερο την περιέργεια να το ανοίξεις και να τρέξεις στις αράδες του.
Το βιβλίο αποτελείται από 281 σελίδες , και 69 όμορφες ιστοριούλες, από τον κόσμο των παιδιών της προηγούμενης γενιάς, στο Πευκάκι Γρεβενών.
Την έκδοσή του επιμελήθηκε ο εκδοτικός οίκος «ερωδιός» του Βασιλείου Χρήστου. Ο Βασίλειος Χρήστου έκανε τον πρόλογο του Βιβλίου, στον οποίο συνοπτικά αξιολογεί και παραθέτει την έμπνευση του συγγραφέα.
Ο συγγραφέας στην εισαγωγή του παραθέτει όλα όσα θα μας αφηγηθεί στις μικρές του ιστοριούλες.
Ο παιδικός κόσμος κινείται έξω από τον κόσμο των μεγάλων, έξω δηλαδή από τον κόσμο των εμπειριών και της γνώσης. Η γνώση, στα χρόνια της παιδικής ηλικίας είναι περισσότερο βιωματική και λιγότερο επίκτητη- διδακτική. Το πρωτόλειο άγγιγμα χτίζει τη γνώση και την αποθηκεύει, ως εμπειρία. Και όσα μαθαίνουμε για πρώτη φορά αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη μνήμη. Η πρώτη φιλία χτίζει την κοινωνικότητά μας. Οι πρώτες συγκινήσεις μας χτίζουν τον συναισθηματικό μας κόσμο. Η άρνηση και η απαγόρευση δημιουργούν τις ατραπούς του ψυχισμού μας, διαμορφώνοντας εφ’ όρου ζωής την αβουλία, τον φόβο, την υποταγή, τον πεσιμισμό και την αποδοχή της λογικής της ματαιοπονίας και του ανεκπλήρωτου…. Οι πρώτες εικόνες της κοινότητας, του μικρού οικισμού χτίζουν το μύθο του Τόπου. Κι όταν τα χρόνια περάσουν και η καμπύλη της απουσίας μεγαλώσει, τότε ταυτόχρονά μεγαλώνει η μοναξιά και η νοσταλγία. Ο χρόνος δένεται παράφορα με τις αναμνήσεις μας. Ο χρόνος που ζήσαμε, και νιώθουμε την ανάγκη να συρράψουμε τα θρύψαλα του φτιάχνοντας το πάζλ της ζωής μας. Προσπαθούμε να μείνουμε εκεί στις παιδικές μας αναμνήσεις στο βιωμένο χρόνο των πρώτων εμπειριών.
Ο Βαγγέλης Βλαχόπουλος ένοιωθε κάθε στιγμή το αόρατο χέρι του αθεράπευτα ρομαντικού πιτσιρικά, που κουβαλούσε μέσα του, να τον σκουντά δυνατά και άγαρμπα για να ξυπνήσει από το λήθαργο της εποχής. Σε κάθε τέτοιο ταρακούνημα θαρρείς και έπαιρνε ανάσα, άνοιγε διάπλατα τα μάτια της ψυχής κι έβλεπε τα πάντα γύρω του διαφορετικά, βγαίνοντας από το τέλμα της πεζής σημερινής καθημερινότητας. Παραλληλίζει το δύσκολο -βίωτο χθες, που έχτιζε ανθεκτικούς χαρακτήρες και το σήμερα, με τα καλούπια της εποχής, όπου δομείται ο μαλθακός άνθρωπος που συναινεί με την αβουλία και την υποταγή…
Με γλώσσα απλή, χωρίς φιοριτούρες και καλολογικούς καλλωπισμούς, άμεση, ταυτόσημη μ’ αυτή, που μιλούσαν τα παιδιά στο Πευκάκι Γρεβενών, μας παραθέτει 69 παιδικές ιστορίες, αληθινές, γιατί ως συγγραφέας, δεν είναι ο παρατηρητής των δρώμενων, ή ο βιογράφος κάποιων πρωταγωνιστών, είναι όπως φαίνεται από την πλοκή των ιστοριών, ο ίδιος συμπρωταγωνιστής και τούτο προσδίδει στις ιστορίες, τον ρεαλισμό μιας εποχής, χωρίς φαντασιώσεις και ρομαντισμούς, που φαντάζει όμως, με τα μάτια της σημερινής εποχής, σαν βγαλμένες ιστορίες, από το χώρο των παραμυθιών. (Δυο λόγια από τον επίλογο του, όπου συμπυκνώνεται όλη η μνήμη και η ανάγκη που τον οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου)
«Οι πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής πατούσαν γη, χώμα, λάσπη, Γινόντουσαν ένα με τη φύση. Με τις επιδεξιότητές τους στο παιχνίδι, ακόνιζαν το μυαλό κι ένιωθαν ευτυχισμένοι με τα λίγα που τους προίκισε η μητέρα φύση. Μακριά από τον καταναλωτισμό και την ευμάρεια τού σημερινού κόσμου. Εκείνα τα παιδιά δεν εξελίχθησαν φυσικά σε βίαιες και εγκληματικές προσωπικότητες, γιατί ήταν σε θέση να νιώθουν συναισθήματα και να δρουν συνειδητά.
Μάθαιναν να περπατούν μετά χέρια, να κρατούν ισορροπίες, να σημαδεύουν με τα λάστιχα, να χτυπούν πουλιά στον αέρα. Να πηδούν από κλαδί σε κλαδί για να πιάσουν τα φρούτα που είχαν ωριμάσει, να βγάζουν φωνές ενθουσιασμού για κάθε τους επιτυχία, όσο απλή και αν ήταν αυτή…
Αυτές οι σειρές γράφτηκαν για να θυμούνται με νοσταλγία όσοι τις έζησαν, αλλά και να μαθαίνουν οι νεότεροι πως κάποτε υπήρξαν δύσκολα χρόνια και σκληρά, και πως κι αυτοί μπορούν να χαίρονται και να ζουν την κάθε τους στιγμή την παρένθεση που λέγεται ζωή, κάνοντας τη δική τους επιλογή μέσα στον κόσμο τον τραχύ».

Θα σταθώ στην διατυπωμένη φράση του από την τελευταία του παράγραφο «Την παρένθεση που λέγεται ζωή». Αυτή η παρένθεση για τον συγγραφέα ήταν πολύ μικρή , τον πήρε πολύ γρήγορα ο πλοηγός του Αχέροντα, και σήμερα στην παρουσίαση του βιβλίου του, δεν βρίσκεται εν σώματι ανάμεσα μας, αλλά πιστεύουμε πως αφού εμείς τον θέλουμε κοντά μας, είναι κοντά μας, εν πνεύματι!….
Η ομίχλη, επικάθησε στους χωμάτινους δρόμους, στο Πευκάκι Γρεβενών. Η ομίχλη της εγκατάλειψης. Ομίχλη πυκνή, που κρατάει τον οικισμό και τα παιδιά, στα αδιόρατα πέπλα της και δεν μπορείς να διακρίνεις την κίνηση, παρά μόνο, όταν μυσταγωγηθείς από την ανάγνωση τούτου του βιβλίου. Και τότε θα δεις με τα μάτια της ψυχής σου, να φωτίζεται ο οικισμός και να ζωντανεύουν οι πιτσιρικάδες. Να γυρίζουν στο σπίτι, το σούρουπο, οι λιγοστοί ξωμάχοι, που μεγάλωναν, με την αποχή τους, λόγου του ασήκωτου φόρτου των σκληρών συνθηκών της δουλείας, ελεύθερα και σκληραγωγημένα παιδιά….
Το βιβλίο, είναι πέρα από νοσταλγικό, για τη δική μας γενιά, διδακτικό και παιδαγωγικό για την ελεύθερη διαμόρφωση των χαρακτήρων των εκκολαπτόμενων πολιτών. Ευχαριστούμε πολύ τον φίλο μας Γιώργο Βλαχόπουλο που συνέβαλε να ζήσουμε και εμείς με τη σειρά μας αυτή την εμπειρία…

Για την επιτυχία της εκδήλωσης φρόντισαν οι: Βλαχόπουλος Γεώργιος, Χασπερίδης Σταύρος, Κοπάνου Γεωργία

Ζαγκανίκας Σίμος

Ο Ευάγγελος Βλαχόπουλος του Ιωάννη και της Στεριανής , γεννήθηκε στο χωριό Πευκάκι των Γρεβενών το 1957. Εκεί έζησε μέχρι τα 13 του χρόνια και στη συνέχεια μαζί με τους μετανάστες γονείς του στο Μόναχο της Γερμανίας. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, σπούδασε προγραμματισμό Η/Υ και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μονάχου. ‘Έζησε μόνιμα στην Ελλάδα από το 1981. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως έφεδρος Αξιωματικός του Πυροβολικού.
Εισήχθη με υποτροφία στο Οικονομικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μετά στο τμήμα της Νομικής Σχολής της Θεσσαλονίκης από όπου αποφοίτησε με Άριστα.
Εργάστηκε ως Οικονομολόγος σε μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις στη Β. Ελλάδα. Ως Διευθυντής των Σχολών Τουριστικών Επαγγελμάτων, και ως Εκπαιδευτικός ” δια Βίου μάθησης”.
Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής ενώ έχει πραγματοποιήσει 26 ατομικές. Χρησιμοποίησε κυρίως την τεχνική της ελαιογραφίας και τα θέματα του είναι από τη φύση και το όνειρο”
“Mε τa έργα του, ο Ε. Βλαχόπουλος, αναζητά την συγκίνηση μέσα από την οπτική αίσθηση, το ρυθμό και την κίνηση, κάτι που το βλέπει κανείς και μέσα στα ποιήματα του καλλιτέχνη. Εμπνεόμενος από τη φύση ,χρησιμοποιώντας γεώδη και φωτεινά χρώματα, φτιάχνει έργα που δεν συγκινούν μόνο την όραση αλλά συγκινούν και την καρδιά με οπτικά στοιχεία, με την μουσική του φωτός”( Βήμα ,6/5/1996)
“Η συνύπαρξη του ονειρικού με το πραγματικό ήταν το θέμα της έκθεσης του στην Πυλαία της Θεσ/νίκης. (2002)
Παρουσιάστηκε σε πολλές Τηλεοπτικές εκπομπές πανελλαδικής εμβέλειας και αρκετές δημοσιεύσεις στον τύπο αναφέρονται στο καλλιτεχνικό έργο του. 
Μεταξύ αυτών ,το ιταλικό περιοδικό Ιl Faro γράφει :“Επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά τον τίτλο του ανήσυχου καλλιτέχνη, o E. Βλαχόπουλος, προχωρεί συνεχώς σε νέες αναζητήσεις ακολουθώντας τον ήχο της ζωής και τις προκλήσεις των καιρών” 
Το περιοδικό Εξώστης ,στη Θεσ/νικη : “Toν ποιητή ,τον γνωρίσαμε αρχικά ως ζωγράφο που όπως έλεγε τότε , αυτό που κάνει είναι “σιωπούσα ποίηση” Και ήρθε η στιγμή που γνωρίσαμε την “ ομιλούσα ζωγραφική” του μέσα από τις ποιητικές συλλογές του.”
Η Ποίηση του έχει εκδοθεί στις ακόλουθες ποιητικές συλλογές :
1) ΙΑΧΕΣ (1987)
Κλασικός εκπρόσωπος των ρομαντικών ποιητών ,που ξέρει να χτυπά το κακό στη ρίζα του, ξέρει να σαρκάζει κάθε τί τυποποιημένο και δημιούργημα του πρέπει και της συνήθειας …ο Βλαχόπουλος προτείνει τη ζωή την προσπάθεια του αγώνα ως το αποτελεσματικότερο φάρμακο στη ρουτίνα, το θέατρο και την υποκρισία, στις σκιές της ζωής .Δεν αρκείται σε κάποια θεσούλα κάπου στη μέση του τεράστιου θεατρικού χώρου που λέγεται ζωή. Δεν ικανοποιούνται οι φιλοδοξίες του με το βόλεμα τη μετριότητα. Προβάλει την κρυφή τεράστια δύναμη των παιδικών ονείρων

2) ΟΝΕΙΡΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΟ (1995)
Εδώ κυριαρχεί το ερωτικό στοιχείο και η ποίηση του φαίνεται να απογειώνεται ο πόνος μπερδεύεται με τη νοσταλγία και αυτή με τη μελαγχολία. 
3) ΕΡΩΤΟΘΡΟIΣΜΑΤΑ (2011)
τα ερωτικά Με άκρατο λυρισμό απροσποίητη ψυχή, έντονο συναισθηματισμό, κατόρθωσε να αφυπνίσει την εσωτερική μας μουσική σε στίχο ευπρεπή και ενδιαφέροντα εμπνεόμενο απο τη μούσα του.
Το 2016 ,εκδόθηκε το πεζό – αυτοβιογραφικό – έργο του “ ΟΙ ΑΤΙΘΑΣΟΙ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΔΕΣ” από τις εκδόσεις Ερωδιός.
Σ’ αυτό, ο τιμώμενος συγγραφέας, με λόγο παραστατικό και έντονα βιωματικό παρουσιάζει τον κόσμο των πιτσιρικάδων του χωριού του ,στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της 10ετίας του 1970. Χρόνια οικονομικής ανέχειας, μετανάστευσης και πρόωρης ενηλικίωσης μα και χρόνια παιδικής αθωότητας, πολύπλευρου παιχνιδιού και ατέλειωτης “περιπέτειας” . 
Στον πρόλογο του εκδότη, διαβάζουμε: “τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ό,τι έζησαν χιλιάδες παιδιά εκείνες τις δεκαετίες στην ελληνική ύπαιθρο. Στα ελληνικά χωριά. Τότε που τα παιδικά χρόνε ήταν πραγματικά παιδικά. Έστω και λίγα. Γιατί κάποτε διακόπτονταν απότομα. Γρήγορη εφηβεία- ενηλικίωση. Και η μετανάστευση εσωτερική και εξωτερική….Είναι η αγωνία να περιγραφεί κάτι που χάνεται. Που χάθηκε στην αλλαγή εποχής”
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Γερμανικά και Ιταλικά. 
-Έλαβε το Α΄ Βραβείο ποίησης από την Διεθνή Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών TRINACRIA της Ιταλίας σε διεθνή διαγωνισμό το 1997. 
-Ήταν μέλος της οργανωτικής επιτροπής του παγκόσμιου ποιητικού συνεδρίου που έγινε στη Θεσσαλονίκη το 2000.
– διετέλεσε Αντιπρόεδρος της διεθνούς εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών 
-Ήταν μέλος του συλλόγου Επαγγελματιών Ζωγράφων Θεσσαλονίκης και βορείου Ελλάδος,
– μέλος της ένωσης Λογοτεχνών
– μόνιμο μέλος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
-μέλος της παγκόσμιας Ακαδημίας Τέχνης και Κουλτούρας
-μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Σπιτιών της Ευρώπης(ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ )
– Εκλεγόταν επί 18 συνεχόμενα έτη , Σύμβουλος για το 4ο Δημοτικό διαμέρισμα της Θεσσαλονίκης προσφέροντας ένα πολύμοχθο και πολυσχιδές έργο με έμφαση στα πολιτιστικά, την τρίτη ηλικία και παιδιά
Την 6η Οκτωβρίου 2017, η ευαίσθητη καρδιά του σταμάτησε να χτυπά και η ψυχή του ξανοίχτηκε στο ουράνιο ταξίδι της.