Έλληνες δεν έχει μόνο η Bundesliga… Στις μικρότερες κατηγορίες του Γερμανικού πρωταθλήματος υπάρχουν ουκ ολίγοι Έλληνες που ψάχνουν την ευκαιρία τους για να δείξουν τι αξίζουν. Ένας από αυτούς είναι και ο Αλέξανδρος Τανίδης που αγωνίζεται στην Βικτόρια Αμβούργου. Ο 23χρονος αμυντικός μιλάει για τα όσα έζησε σε Γερμανία, Αυστρία και Ιταλία, την συνύπαρξη με τους Γρηγόρη Μάκο και Ίσμαελ Μπλάνκο στην Μόναχο 1860 και ευελπιστεί…

πως θα του παρουσιαστεί η ευκαιρία που ψάχνει για να δείξει το τι μπορεί να κάνει.

 

Επειδή ο κόσμος δεν σε γνωρίζει, πες μας δύο λόγια για τον εαυτό σου.
Γεννήθηκα στις 23 Οκτωβρίου του 1991, εδώ στην Γερμανία, στο Νταχάου. Οι γονείς μου είναι Έλληνες, καθώς η καταγωγή τους είναι από την Δράμα και από τα Γρεβενά.

 

Έρχεσαι καθόλου στην Ελλάδα;
Εννοείται… Κάθε χρόνο έρχομαι, καθώς πηγαίνει στην Θεσσαλονίκη και στην Αλεξάνδρεια.

 

Το… μικρόβιο με την μπάλα, πως το κόλλησες;
Όπως όλα τα πιτσιρίκια. Έτσι και εγώ ξεκίνησα από πολύ μικρός να παίζω μπάλα στην γειτονιά που μέναμε. Όχι μόνο έξω από το σπίτι, αλλά και μέσα σε αυτό, με αποτέλεσμα να μας κυνηγάει η μάνα μου για τις ζημιές που κάναμε. Ακόμη και όταν παίζαμε έξω όμως, πάλι υπήρχαν… θύματα, καθώς την πλήρωναν οι καθρέφτες των αμαξιών.

 

Τα πρώτα σου ποδοσφαιρικά βήματα, που τα έκανες;
Εδώ στην τοπική ομάδα του Νταχάου. Μετά ήρθα στην Ελλάδα στον Διγενή Λακκώματος, που έπαιζε Α’ τοπικό. Εκεί έκατσα για μισό χρόνο, βρέθηκα κοντά στο να πάω στην Γ’ Εθνική, δεν… έκατσε και επέστρεψα στο Μόναχο. Μετά πήρα μεταγραφή στην Αούστρια Σάλτσμπουργκ.

 

Κάνοντας αυτό το ταξίδι Γερμανία-Ελλάδα, είδες διαφορές;
Ναι, φυσικά… Στην Γερμανία μαθαίνεις από μικρός όλες τις σωστές τεχνικές. Για παράδειγμα το πώς να χρησιμοποιείς το πόδι σου, ανάλογα με τις ανάγκες της φάσης. Διαφορετικά το κάνεις στο σουτ, διαφορετικά στην σέντρα. Επίσης, εγώ που είμαι αμυντικός έμαθα πώς να μπαίνω στις φάσεις και να διεκδικώ δυνατά την μπάλα.

 

Πάμε τώρα και στην Αυστρία. Εκεί πως ήταν τα πράγματα;
Στην Αούστρια πήγα σε ηλικία 19 ετών. Ήμουν στην 1η ομάδα, που αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία, αλλά δεν καταφέραμε να ανέβουμε κατηγορία. Για να καταλάβεις τι «έπαιζε» εκεί, όταν αντιμετωπίσαμε την 2η ομάδα της Ρεντ Μπουλ στο ντέρμπι του Σάλτσμπουργκ, είχαμε 10.000 φιλάθλους μας στο εκτός έδρας παιχνίδι. Από το 2009 έως και το 2011 έπαιξα σε 30 ματς, έχοντας 7 γκολ.

 

Επόμενη στάση;
Η Ιταλική Σίτα Ντι Μπριντίσι. Μπορεί να μην ακούγεται και τόσο εμπορικό το όνομά της, αλλά οι ρυθμοί των προπονήσεων ήταν απίστευτη για μία ομάδα που αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία. Δευτέρα με Κυριακή κάναμε 14 προπονήσεις! Οι 7 ήταν με μπάλα και οι άλλες 7 χωρίς. Όλοι κάναμε δουλεύαμε στα… κόκκινα, γιατί κάναμε το ίδιο. Συνήθως στις προπονήσεις, άλλα σπριντ κάνει κάποιος μεσοεπιθετικός και άλλα (σ.σ λιγότερα) εγώ που είμαι αμυντικός. Εκεί όμως όλοι κάναμε το ίδιο, με αποτέλεσμα ο βαθμός δυσκολίας να είναι μεγάλος.

 

Από την Γερμανία στην Αυστρία, από εκεί στην Ιταλία και μετά πάλι πίσω στην Γερμανία;
Ναι και μάλιστα σε μία ομάδα που ονειρευόμουν να παίξω από μικρός. Στην Μόναχο 1860, την οποία υποστήριζα κιόλας.

 

Εκεί είχες και παρέα…
Ναι, αν και ήμουν στην δεύτερη ομάδα, με ανέβασαν στην 1η, όπου εκείνη την σεζόν ήταν ο Γρηγόρης Μάκος και ο Ίσμαελ Μπλάνκο, ο οποίος δεν έμεινε για πολύ καθώς γύρισε στην Αργεντινή.

 

Αφού σε πίστευαν και σε προώθησαν στην 1η ομάδα , τι πήγε «στραβά;
Εκεί παίζουν μεγάλο ρόλο οι δημόσιες σχέσεις και οι επαφές που έχεις. Αν έχεις καλό μάνατζερ, αν έχεις κάποιον να μιλήσει για εσένα κτλ… Εγώ δεν είχα τίποτα από αυτά. Περιοριζόμουν απλά στις ικανότητές μου και στην παρουσία μου στις προπονήσεις.

 

Ο προπονητής τι έλεγε;
Τι μου είπε; «Αγόρι μου δεν μπορώ να σε βάλω να παίξεις γιατί πρέπει να μπουν οι άλλοι, που πιέζουν περισσότερο οι μάνατζέρ του;». Με πίστευε πάντως και έψαχνε τρόπο να μου δώσει μία ευκαιρία, αλλά δεν τα κατάφερε.

 

Η παρουσία του Μάκου σε βοήθησε;
Σίγουρα είναι ένα θετικό στοιχείο, όταν πας σε ένα νέο περιβάλλον να έχεις κάποιον που να μιλάς την ίδια γλώσσα. Εμένα με

βοήθησε. Ελπίζω να τον βοήθησα και εγώ κάπως, με τον τρόπο μου, γιατί ο Γρηγόρης είναι πολύ καλό παιδί.

 

Από εκεί γιατί έφυγες;
Μπορεί να ήταν η ομάδα που αγαπούσα, αλλά δεν γινόταν να επαναπαυτώ πάνω σε αυτό, από τη στιγμή που δεν έπαιζα. Δεν είμαι τέτοιος τύπος. Έτσι πήγε στην Χέιμστετεν, που ήταν στην 4^η Εθνική.

 

Εκεί τι κατάσταση βρήκες;
Η ομάδα υποβιβαζόταν, αλλά εγώ ήμουν σίγουρος για τις ικανότητές μου και ότι μπορούσα να την βοηθήσω να σωθεί. Όταν μιλήσαμε με τον τεχνικό διευθυντή λοιπόν, του είπα ότι ήρθε εδώ, ξέροντας τι μπορώ και τι μπορούμε να κάνουμε. Για αυτό και ζήτησα πριμ παραμονής. Τελικά δικαιώθηκα, καθώς σωθήκαμε και σχετικά εύκολα μάλιστα.

 

Πάλι όμως αναγκάστηκες να αλλάξεις επαγγελματική στέγη…
Ναι, γιατί δεν μου έδωσαν κίνητρο να ανανεώσω. Δεν είχε φιλοδοξίες σαν ομάδα. Ήταν από αυτές που θέλουν να είναι εκεί στην κατηγορία, απλά για να υπάρχουν. Για αυτό και πήρα την απόφαση να φύγω και να έρθω στην Βικτόρια Αμβούργου, με την οποία έχω 15 συμμετοχές και 3 γκολ.

 

Τι σκέφτεσαι για το μέλλον σου;
Όπως έχεις καταλάβει, ψάχνομαι γενικώς… Αν υπάρξει μία ομάδα που να έχει φιλοδοξίες και να μου δώσει κίνητρο, φυσικά και θα πω «ναι» στο να παίξω για εκείνη…

 

Στην Ελλάδα θα έπαιζες;
Δεν χρειάζεται να το ρωτάς. Εννοείται πως θα έπαιζα. Όταν ήμουν 15 ετών, είχε βρεθεί κοντά στον ΠΑΟΚ. Εκείνη την χρονιά είχε πάρει το πρωτάθλημα Νέων και είχα περάσει δοκιμαστικά με τον Αλέξανδρο Αλεξανδρίδη… Είχαν μείνει ικανοποιημένοι από την παρουσία μου, αλλά τελικά η υπόθεση δεν προχώρησε.

 

.gazzetta.gr