“Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον”
Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας
Απόσπασμα από το αντιπολεμικό έργο του γερμανού συγγραφέα Έριχ Μαρία Ρεμάρκ.
Πόλεμος
(… Γίναμε μανιασμένα θηρία. Δεν πολεμάμε, διαφεντεύουμε τον εαυτό μας από την εκμηδένιση. Δεν ρίχνουμε τις χειροβομβίδες μας σε ανθρώπους, τι μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι αυτήν την στιγμή, που ο θάνατος με χέρια και κράνη μάς κυνηγάει και μας ξαπλώνει στη γη; Τώρα για πρώτη φορά μέσα σε τρεις μέρες μπορούμε ν’ αντικρίζουμε τα πρόσωπά τους, τώρα, που για πρώτη φορά, ύστερα από τρεις μέρες, μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε, να τους αντισταθούμε, νιώθουμε μια αλόγιστη μανία. Δεν τους προσμένουμε πια απελπισμένοι, μπορούμε να αφανίζουμε, να σκοτώνουμε, ν’ αμυνθούμε, να σωθούμε και να πάρουμε εκδίκηση.…
… Χάσαμε πια κάθε αίσθημα αλληλεγγύης. Μόλις μπορούμε να διατηρήσουμε την αυτοκυριαρχία μας, όταν η ματιά μας —ματιά κυνηγημένου ζώου— φωτίζει τη μορφή κάποιου συνανθρώπου μας. Είμαστε αναίσθητοι, νεκροί, που κάποια τρομερή μαγεία δίνει τη δύναμη να τρέχουμε και να σκοτώνουμε.
… Είμαι νέος, μόλις έκλεισα τα 20· από τη ζωή δεν ξέρω παρά μόνο την απελπισία, το θάνατο, το φόβο και μια αλυσίδα από ανόητες επιπολαιότητες, πάνω από μια άβυσσο πόνων και θλίψης. Βλέπω λαούς να ορμούν σε άλλους λαούς, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται, χωρίς ούτε κι εκείνοι να ξέρουν το γιατί, υπακούοντας σ΄αυτούς που τους στέλνουν, χωρίς συναίσθηση του κινδύνου ή της ευθύνης τους. Βλέπω πως οι δυναμικότεροι εγκέφαλοι του κόσμου εφευρίσκουν όπλα και λόγια για να γίνονται όλ’ αυτά μ’ έναν τρόπο ακόμα πιο ραφιναρισμένο και να διαρκούν όσο γίνεται περισσότερο. Και όλοι οι συνομήλικοί μου εδώ, στην αντικρινή παράταξη, σ’ ολόκληρο τον κόσμο το βλέπουν όπως εγώ. Αυτή είναι η ζωή της γενιάς μου και η δική μας. Τί θα κάνουν άραγε οι πατεράδες μας αν μια μέρα σηκωθούμε και παρουσιαστούμε μπροστά τους για να τους ζητήσουμε λογαριασμό; Τί περιμένουν από μας όταν μια μέρα τελειώσει ο πόλεμος; Χρόνια ολόκληρα σκοτώναμε μόνο. Αυτό ήταν το πρώτο μας επάγγελμα στη ζωή. Για μας η επιστήμη της ζωής περιορίζεται στο θάνατο. Τί θα συμβεί άραγε ύστερα; Και τι θ’ απογίνουμε εμείς;)
Ο Έριχ Πολ Ρεμάρκ, αντικατέστησε το Πολ με το όνομα Μαρία, της μάνας του. Ενώ την αδελφή του την αποκεφάλισαν οι ναζί για τις ειρηνικές της δράσεις.
Πολλά νεώτερα από το βόρειο και ανατολικό Μέτωπο: Β. Μ.
Ρωσία-Ουκρανία, και Ισραήλ-Χαμάς, αγωνίζονται με νύχια και με δόντια για μια θέση στον τελικό! Αεροπλάνα, τανκ, κανόνια, πύραυλοι, ρουκέτες, (καμιά σχέση με τον ρουκετοπόλεμο της Χίου) και απειλές ατομικών βομβών, έχουν εμπλακεί σε έναν αγώνα, μέρα και νύχτα, χωρίς ημίχρονα, xωρίς νυχτερινή ανάπαυλα, και με μοναδικό σκοπό την Νίκη.
Χιλιάδες οικοδομές γίνανε οικόπεδα. Χιλιάδες τα νεκρά παιδιά. Χιλιάδες τα σακατεμένα. Χιλιάδες ορφανά και νηστικά. Και μόλις ανοίγουν κάποιο δέμα, για να βρουν κάτι να φάνε, γεμίζει το στομάχι τους βομβίδια διασποράς! Τι χόρταση κι αυτή Θεέ μου! Πόσο μαρτυρικός είναι πάλι ο Άγιος αυτός τόπος! Σε τι διαφέρει από τη Σταύρωση του Θεανθρώπου! Και επί γης ειρήνη… εν ανθρώποις φασαρία!
Ειρήνη
Εάν στα χρόνια της ειρήνης εξαφανισθεί κάποιο παιδί, θα το ψάχνει η Ιντερπόλ με τις ειδικές εκπομπές ανά τον κόσμο! Εάν βιαιοπραγήσει κάποιος, τότε θα αντιμετωπίσει την μήνιν της Θέτιδας! Για όλους ισχύει το: Έστιν δίκης οφθαλμός, ός τα πάνθ’ ορά!
Στα χρόνια του πολέμου να τι συμβαίνει: Αυτός ο οποίος σκοτώνει τους πιο πολλούς, βραβεύβεται και παρασημοφορείται! Μήπως ο οφθαλμός της δίκης έχει γλαύκωμα;
To 2007 χάθηκε η Μαντλίν! Ένα κοριτσάκι από την Αγγλία κι ακόμα αναζητείται από την 1ντερπόλ! Για τα χιλιάδες εξαφανισμένα παιδιά, των μεγάλων και φονικών πολέμων, θα νοιαστεί άραγε κανείς; Φυσικά κανείς…
Πόσο αστεία φαίνεται, συγκριτικά φυσικά, η πολύχρονη ενασχόληση της αστυνομίας για την γνωστή εκπόρνευση της δωδεκάχρονης, απέναντι στις τόσες χιλιάδες κοπέλες του αιματηρού πολέμου, οι οποίες έχουν εξαφανιστεί και δεν αναζητούνται καν!
Μόνο στην Γάζα έχουνε σκοτωθεί χιλιάδες, άμαχου πληθυσμού, από βομβαρδισμούς. Έχουν τραυματιστεί και έχουν πεθάνει από την πείνα άλλοι τόσοι!
Ποιος είδε το παιδάκι να επιστρέφει από το συσσίτιο, καταπονημένο από την κούραση, με άδεια την καραβάνα του, και δεν μελαγχόλησε! Ποιος θα απολογηθεί; Να τι λένε όσοι συγγενεύουν με τα άγρια θηρία: Και τι έγινε! Δικά μας είναι τα παιδιά αυτά;…
Γνωρίζω αρκετές φοβερές αντιθέσεις, όπως: Άσπρο-μαύρο. Παγωμένο-καυτό. Ναδίρ- ζενίθ κλπ. Κορυφαία όμως αντίθεση, και με διαφορά, είναι αυτή του Πολέμου, έναντι της Ειρήνης! Μια απροσμέτρητη διαφορά! Αλλά και μια φοβερή ομοιότητα:
Σε τι διαφέρουν οι πολεμιστές στρατιώτες της Ρωσίας, της Ουκρανίας, του Ισραήλ και της Χαμάς, από τους κυνηγούς πουλιών και ζώων; Στολή κυνηγού δεν φοράνε κι αυτοί; Δεν φέρουν όπλα; Δεν σκοτώνουν!
Να ποιος φαντάζομαι να είναι ο απολογισμός όλων των πολέμων μετά την λήξη τους:
Κάποιος ακέραιος αριθμός, από το αριθμητικό ένα ως το εννιά! Τα μηδενικά τοποθετήστε τα εσείς!
Εύχομαι να διαψευσθώ. Εάν όμως πετύχω εξάρι, με ουρά έξι μηδενικά, τουτέστιν έξη εκατομμύρια νεκροί, να τι θα συμβεί:
Θα πέφτουμε όλοι από τα σύννεφα. Θα γίνουμε αλεξιπτωτιστές χωρίς αλεξίπτωτα και θα μονολογούμε με απορία:
«Καλά, σκοτωθήκανε τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στις μέρες μας! Απίστευτο!… Κι όμως αληθινό!».
Οπότε, προσπαθώντας να μαντέψω το σκεπτικό των πολεμοκάπηλων να πως κατέληξα:
Το κόστος των όπλων είναι τεράστιο! Τι θα γίνει όμως εάν δεν χρησιμοποιηθούν;.. Απαντώ λοιπόν: Θα πάθουν ό,τι θα πάθουμε κι εμείς εάν δεν καταναλωθούν τα καρπούζια με τα ζαρζαβατικά, τα οποία στέλνουμε στους Ευρωπαίους!… Φυσικά και δεν πέρασε από το μυαλό μου αυτή η συμπεριφορά, ως δικαιολογία, κι ούτε ως αιτιολογία. Ο θάνατός σου, η ζωή μου, ισχύει και στην ανθρώπινη ζούγκλα! Δυστυχώς!!!
