(γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας.)

Αφιερωμένο σ’ αυτούς τους οποίους δόθηκε το χάρισμα, η χάρη, και η ευλογία, και τα αξιοποίησαν με πάρα πολύ μόχθο. Όχι όμως και στους αχάριστους! Να κάποιοι από αυτούς:

O Αριστοτέλης Βαρσάμης (παραλίγο Βαρλάμης). Ο Στέλιος Ψευτογκάς. (Αλήθεια…) Και σήμερα η Δήμητρα Λαμπρέτσα, κοσμούν με τα έργα τους αρκετούς τοίχους. Και από αυτούς που τυχόν παρέλειψα, επειδή δεν τους γνωρίζω ή μου διαφεύγουν αυτήν την στιγμή, ζητώ χίλια συγγνώμη.

Φυσικά πρωτοπόρος και δάσκαλος της Δήμητρας Λαμπρέτσα υπήρξε ο Αριστοτέλης Βαρσάμης, και ακολούθησε ο Στέλιος Ψευτογκάς ο οποίος έκανε την προσωπογραφία μου στις 17-11-74.  Ήμασταν γείτονες και βρέθηκα στο σπίτι του να ακούσω κάποια από τα απαγορευμένα τραγούδια του Σαββόπουλου . 

Το δικτατορικό καθεστώς είχε απαγορέψει παντελώς την όποια κίνηση, κι αν κάποιος δεν συμμορφωνόταν εκτελούνταν άνευ ετέρας προειδοποιήσεως. Αυτές οι διαταγές ακουγότανε σε όλη την επικράτεια από τους στρατηγούς των μεγαφώνων!

Αμηχανία και φόβος μην τυχόν ακουστούν και τα δικά μας απαγορευμένα τραγούδια. Κι αν μας συλλαμβάνανε, σίγουρα θα τραγουδούσαμε, νοερά, μέσα από τη φυλακή το τραγούδι: Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει».

Και για να κατευνάσει ο Στέλιος την αμηχανία του μου λέει:

«Βαγγέλη! Κάτσε στην καρέκλα να σε ζωγραφίσω».

Νόμισα πως αστειεύτηκε. Αλλά κι εγώ δεν έπεσα παρακάτω σε χιούμορ λέγοντας:

«Μήπως θα έπρεπε να βρούμε και κάποια ηλεκτρική καρέκλα! Τι χαζομάρες είναι αυτές που μου λες βρε Στέλιο! Άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει με τα καθάρματα και κρύψε πιο καλά το μαγνητόφωνο!».

«Ξέρω να ζωγραφίζω… Κάτσε και θα δεις!».

Πήρε ένα μεγάλο μπλοκ, το άνοιξε, και άρχισε να με ζωγραφίζει με μαύρο μολύβι.

Τελικά μου φιλοτέχνησε μια προσωπογραφία πιο καλή και από φωτογραφία. Να γιατί ένα αντίτυπό της κοσμεί και κάποιον δικό μου τοίχο του σπιτιού με την ημερομηνία και την υπογραφή του Στέλιου!

Όπως δεν χρειάστηκε να γνωρίζει κάποιος από κλασικό αθλητισμό, για να θαυμάσει τη συνεχόμενη πρωτιά  του Μίλτου Τεντόγλου, το ίδιο συμβαίνει και με το τεράστιο έργο της Δήμητρας Λαμπρέτσα. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος από εικαστικές τέχνες για να θαυμάσει το έργο της! Εύχομαι να της μιμηθούν πολλά παιδάκια, και να καταστεί η Δήμητρα Λαμπρέτσα ο Νίκος Γκάλης της ζωγραφικής!

Και στον τομέα της μουσικής υπάρχει αρκετή πρόοδος. Ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ο  Μάκης Σεβίλογλου, ο Πίδας Ανθόπουλος και αρκετοί άλλοι μουσικοί, τραγουδοποιοί  και ερμηνευτές, μας έκαναν πάρα πολύ περήφανους.

Τι να πω για τη γενιά μου. Για μάθω το νινανάι γιάβρουν, το κορυφαίο σουξέ της εποχής, ακολούθησα τον αρκουδιάρη από την κορυφή του χωριού μέχρι την άλλη άκρη για να το μάθω απ’ έξω, και να το τραγουδώ όλη μέρα βοσκώντας τα βόδια.

Αν αυτό το τριήμερο απολαύσαμε, μεταξύ των άλλων, και τη γεύση των μανιταριών το οφείλουμε στο Γιώργο Κωνσταντινίδη. Τον ακούραστο μανιταρολόγο, κι ο οποίος με τα βιβλία του δεν ανέδειξε απλά τις χίλιες τόσες ποικιλίες, αλλά καθιέρωσε και  την πόλη μας ως πόλη των μανιταριών πανελλήνια! Φυσικά ακολούθησαν και αρκετά ξύλινα και πέτρινα ιμιτασιόν μανιτάρια, μέσα στην πόλη, αλλά αυτά δεν τρώγονται…

Δεν ξανάγινε να μαζευτούν εφτά χιλιάδες μανιταρόφιλοι στο πάρκο των Γρεβενών,  ακόμα και από το εξωτερικό, για να ζήσουν τρεις αξέχαστε μέρες στον παράδεισο.

Άλλη όμως η ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς, (του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν), στη φυλακή, κι άλλο τρεις μέρες στο κατάφωτο, τεράστιο, και υπέροχο πάρκο των Γρεβενών!

Καλή μου Δήμητρα! Σε ευχαριστούμε πολύ για ό, τι κάνεις με τόση υπομονή, κόπο και μόχθο! Η ιώβεια υπομονή σου είναι παροιμιώδης.

Άλλα όμως τα εικαστικά, άλλα τα αναγκαστικά, κι άλλα τα καταναγκαστικά τα οποία  ζήσαμε με το Στέλιο Ψευτογκά στις 17-11-74!

Φυσικά και στον τομέα της συγγραφής δεν υπολειπόμαστε. Οι συγγραφείς βρίθουν. Και επειδή είναι αρκετοί, απέφυγα να τους κατονομάσω για να μην αδικήσω κάποιον  ή κάποιους.

Καλή συνέχεια

Θα σε αγαπάμε πάντα και για πάντα.

Βαγγέλης Μπάκας.

Ένας φίλος από τα παλιά. Ένας αέναος θαυμαστής από τα καινούρια.