Ο πλανήτης μας διανύει το τελευταίο τέταρτο αιώνα χωρίς γενικευμένη πολεμική σύρραξη και αυτό εξαίρεται ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο, τον υπαίτιο για τις δύο τρομακτικές συρράξεις του 20ού αιώνα. Αυτό εκτίμησε και η επιτροπή απονομής του βραβείου Nobel ειρήνης και το έδωσε στην ΕΕ, για το «φιλειρηνικό» της έργο. Βέβαια ούτε η επιτροπή ούτε και πολλοί άλλοι αναλυτές αξιολογούν τις δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, τοπικούς πολέμους προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ισχυρών, οι «παράπλευρες απώλειες» των οποίων θεωρούνται αμελητέες.

Η κατάρρευση του στρατοπέδου του αυτοαποκληθέντος του υπαρκτού σοσιαλισμού πανηγυρίστηκε ως ο θρίαμβος του καπιταλισμού. Οι κρατούντες του αστικού συστήματος προπαγάνδισαν στο έπακρο αυτό ως το εγγυώμενο την ελευθερία των λαών. Και, καθώς είχε εκλείψει το αντίπαλον δέος, προστέθηκε στην προπαγάνδα και η εγγύηση της παγκόσμιας ειρήνης! Παραβλέπουν οι πάντες ότι οι αντιθέσεις, που οδήγησαν στους δύο γενικευμένους πολέμους του 20ού αιώνα, κατά βάθος, δεν οφείλονταν σε ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Ο ολοκληρωτισμός, που είχε ορθώσει το ανάστημά του σε μεγάλη έκταση της Ευρώπης, ήταν το προσωπείο, πίσω από το οποίο το γερμανικό κεφάλαιο, που έμεινε αλώβητο από την πολιτική μεταβολή, διεκδίκησε το χαμένο με την ήττα κατά τον πρώτο πόλεμο έδαφος. Και οι κεφαλαιούχοι δεν κατέλαβαν έδρανα κατηγορουμένων στη δίκη της Νυρεμβέργης. Αρκούσαν οι «ιδεολόγοι». 

Με την κατάρρευση του κομμουνισμού, η Ρωσία εγκολπώθηκε τον καπιταλισμό. «Ιδεολόγοι» κομμουνιστές μεταστράφηκαν σε μια νύχτα σε ζάπλουτους ολιγάρχες, που έφεραν τη χώρα στο χείλος της αβύσσου επί Γέλτσιν. Βέβαια τα πράγματα μεταβλήθηκαν άρδην με την απρόβλεπτη από το διεθνές σύστημα εξουσίας αλλαγή της ρωσικής πολιτικής επί Πούτιν. Χωρίς να μεταβάλει αυτός ουσιαστικά την πολιτική του προκατόχου του, έγινε άκρως ενοχλητικός στους δυτικούς, καθώς υπερασπίστηκε με σθένος τα συμφέροντα της χώρας του, την οποία οι δυτικοί ονειρεύονταν να καταστήσουν θνησιμαία, ώστε να είναι ευκολότατη εκμετάλλευση του τεράστιου πλούτου της αχανούς Σιβηρίας.

Και ενώ αισθανθήκαμε κάποια ανακούφιση με τη λήξη του αποκληθέντος «ψυχρού πολέμου», άρχισαν να εκδηλώνονται νέες εντάσεις στον διεθνή ορίζοντα. Το ΝΑΤΟ, που κάθε λογικός άνθρωπος, έπρεπε να θεωρεί ότι δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης, κατέβαλε προσπάθεια προσεταιρισμού νέων χωρών, κυρίως χωρών, που ανήκαν στο σύμφωνο της Βαρσοβίας. Άλλες από αυτές είχαν κατακτηθεί επί του τσαρικού καθεστώτος και άλλες είχαν παραχωρηθεί ως λάφυρο στους Σοβιετικούς. Παράλληλα με αιχμή του δόρατος την Τουρκία, το ΝΑΤΟ επιχείρησε να προσεταιριστεί τις ισλαμικές χώρες της Σιβηρίας με το ιδεολόγημα της κοινής (τουρκομογγολικής) καταγωγής. Και η μεν προσπάθεια της Τουρκίας απέτυχε, η διεύρυνση όμως του ΝΑΤΟ, έδειξε ότι στόχος αυτού είναι η Ρωσία, που δεν έπαψε να τη θεωρεί επικίνδυνη, και επιδίωξή του να προσεγγίσει σε απόσταση αναπνοής τόσο στην Ανατολική Ευρώπη, όσο και στον Καύκασο. 

Στη δεύτερη περιοχή, το τίμημα πλήρωσε ο γεωργιανός λαός, ο οποίος υπέστη τις συνέπειες της αμερικανοδουλείας του ηγέτη του. Βέβαια το ΝΑΤΟ κέρδισε την ακραία αντιπάθεια των Γεωργιανών έναντι των Ρώσων. Στην Ευρώπη, η Ουκρανία κατέστη το μήλον της έριδος. Η χώρα οφείλει το σχηματισμό της, ως σοβιετική δημοκρατία, στο κομμουνιστικό καθεστώς. Τα σύνορά της είχαν χαραχθεί αυθαίρετα, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια διεθνής σύσκεψη, και διατηρήθηκαν με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Έτσι περιλαμβάνονται σ’ αυτήν περιοχές με ρωσικό και όχι φιλορωσικό πληθυσμό, όπως ψευδέστατα αναγράφει ο δυτικός τύπος. Στη Βόρια Ήπειρο διαμένουν προαιωνίως Έλληνες, όχι φιλέλληνες. Η Ρωσία, με την αίσθηση της ισχύος, αφού επέτυχε ο πληθυσμός της Κριμαίας να διενεργήσει δημοψήφισμα, ενσωμάτωσε την Κριμαία στο έδαφός της. Και φυσικά ουδείς έντιμος αναλυτής μπορεί να ισχυριστεί ότι υπήρξε νοθεία, για να εξαχθεί το αποτέλεσμα. Δεν γνωρίζουμε τα αισθήματα των Τατάρων της περιοχής, αλλά τα μηνύματα που φθάνουν από τους εκεί Έλληνες ενημερώνουν ότι προτιμούν τη Ρωσία. Αυτά οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν τα αποδέχονται καν πώς λοιπόν να τα διαβάσουν.

Για να κερδίσουν την Ουκρανία οι δυτικοί έφεραν στην εξουσία τους απογόνους εκείνων που συντάχθηκαν με τους Γερμανούς εισβολείς κατά την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Είχαν χρηματοδοτήσει προηγουμένως την αντιρωσική προπαγάνδα στη χώρα και κάποιους διεφθαρμένους, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, πολιτικούς. Βέβαια είχαν λόγους εκείνοι, καθώς ο Στάλιν είχε προκαλέσει έμμεση γενοκτονία, με τη στέρηση των σιτηρών από τον λαό. Πέραν αυτού, στη δυτική έκταση της χώρας, ο παπισμός, η μήτρα του ολοκληρωτισμού, επί πολωνικής κυριαρχίας είχε εξαναγκάσει πολλούς Ουκρανούς να μεταστραφούν ή, τουλάχιστον, να ασπασθούν την ουνία. Αυτοί έγιναν εμπαθείς εχθροί των ορθοδόξων.

Η αντίδραση της Μόσχας υπήρξε άμεση. Προκάλεσε εξέγερση των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει ρωσική εθνική συνείδηση και ήδη η Ουκρανία είναι πρακτικά διηρημένη. Η Δύση κατηγορεί τη Ρωσία για επεκτατικές βλέψεις επί της Ουκρανίας. Κατηγορεί και την κυβέρνηση της συμμάχου της Λευκορωσίας για εφαρμογή αντιδημοκρατικών μεθόδων. Χώρες που βρίσκονται κοντά στη Ρωσία, όπως η Σουηδία και η Νορβηγία, διασπείρουν στους λαούς τους τον φόβο εκ του ρωσικού κινδύνου.

Είναι η Ρωσία χώρα δημοκρατική, η οποία απλά και μόνο αντιδρά με την αίσθηση του κινδύνου, που την απειλεί; Ασφαλώς όχι. Οι κομμουνιστικές μέθοδοι δεν είναι άγνωστες στον Πούτιν, ο οποίος εργάστηκε και στην ΚαΓκεΜπε. Κάθε ισχυρή χώρα θέλει να διαδραματίσει ρόλο σημαντικό στη διεθνή σκηνή. Γι’ αυτό και η επέμβαση στη Συρία, ώστε να διατηρήσει βάση στη Μεσόγειο. Γι’ αυτό και η προσέγγιση με την Τουρκία, ώστε να υπάρχει δυνατότητα πλεύσης δια των στενών. Όμως μόνο τυφλοί δεν βλέπουν ότι δεν είναι η Ρωσία που προκαλεί, αλλά η Δύση. Όλη η Δύση ως αρραγές μέτωπο; Ασφαλώς όχι. Η Γερμανία, εξαρτώμενη προς το παρόν, ενεργειακά από την Ρωσία, δεν θέλει να οξύνει την αντιπαράθεση για ασήμαντες αφορμές. Σιγά που πονά το Βερολίνο για τις αυθαιρεσίες του Λουκασένκο. Έπειτα είναι και η γερμανική αλαζονεία. Ως πότε θα εκτελεί τυφλά τις διαταγές των νικητών του 2ου μεγάλου πολέμου, στην ουσία των ΗΠΑ, καθώς οι λοιποί τείνουν να καταστούν ασήμαντοι; 

Οι Αγγλογάλλοι είχαν υποσχεθεί στήριξη της Πολωνίας σε περίπτωση εισβολής εκεί γερμανικών στρατευμάτων. Δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους. Ασφαλώς και οι ΗΠΑ είχαν υποσχεθεί το ίδιο στον αμερικανόδουλο Σαακασβίλι. Τον εγκατέλειψαν αβοήθητο. Τί θα πράξουν τώρα, αν η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία; Κατ’ αρχήν θα τολμήσει να εισβάλει, αντί να διατηρήσει το καθεστώς ημικατοχής των ανατολικών επαρχιών; Δεν θα φανεί στη διεθνή κοινή γνώμη ως άγρια εισβολή; Και η Ουκρανία δεν είναι Κύπρος, για να εγκαταλειφθεί ακόμη και από τη μητέρα Ελλάδα.                           

Κάποιες δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ, αινιγματικές βέβαια, ίσως να δείχνουν ότι, αν πραγματοποιηθεί εισβολή, θα είναι μετά από μυστική συμφωνία. Πέρα από τη Ρωσία φαίνεται μεγάλος πονοκέφαλος να είναι για τις ΗΠΑ και η Κίνα. Φαίνεται. Είναι πράγματι; Ο καιρός θα το δείξει. Προς το παρόν κάτι άλλο φαίνεται: Αναζωπυρώνεται ο «ψυχρός πόλεμος» φανερώνοντας ότι ο άνθρωπος παραμένει αδιόρθωτος, καθώς δεν συνειδητοποιεί τα τρομακτικά όπλα που πλέον διαθέτει. Σ’ αυτό το ζοφερό σκηνικό γιατί θέλησε να διαδραματίσει ρόλο και ο ελληνορθόδοξος αρχιεπίσκοπος των ΗΠΑ; Η Εκκλησία του Χριστού δούλη του Καίσαρα; 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»