Βρε, που πάμε; που πάμε, ρε….
Με το θυμόσοφο και συνάμα περιπαιχτικό ύφος και τις απίθανες κριμάτσες του, ο ασυναγώνιστος αστέρας του παλιου ελληνικού κινηματογράφου Βασίλης Αυλωνίτης , λέγοντας αυτή την ατάκα δεν ήξερε ότι έγραφε …ιστορία και θα ταίριαζε γάντι και στα σοβαρά και δύσκολα της ζωής που είναι πολιτική, αποφάσεις, συγρούσεις, συμφέροντα, πόλεμος….
Αυτά συνειρμικά και άλλα πολλά πέρασαν σαν ταινία από εμπρός μου όταν διαβασα σε τίτλους :

“Ασφαλείς στον Πειραιά οι 186 πολίτες που απομάκρυνε από την κόλαση της Λιβύης η φρεγάτα «Σαλαμίς”

Γάλλοι, Αγγλοι, Γερμανοί,Ιταλοί,  Αμερικανοί…..
Κοντά τους και οι συνήθεις “παρατρεχάμενοι”….
Σαν επιτηρητές, σαν παραχωρητές βάσεων, αεροδρομίων, εφοδιασμού κλπ.
Χιλιοπαιγμένο το έργο….
Σε πολλές γωνιές της γής.
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός που άλλες φρεγάτες μας συμμετείχαν στην “απελευθέρωση” της Λιβύης.
Αυτή η ομάδα των “πολιτισμένων” και “δημοκρατικών” κρατών της Δύσης δεν άντεχε να βλέπει άλλο τον δικτάτορα και δήμιο του Λιβυκού λαού Μουάμαρ Καντάφι.
Αυτόν τον εκκεντρικό που δεν έμεινε στα ξενοδοχεία τους αλλά σε πολυτελή σκηνή που έστηνε στις αυλές της εκάστοτε πρεσβείας,  αυτόν που είχε πανέμορφες αμαζόνες σωματοφύλακες…
Μαζί του έκαναν μπίζνες με πετρέλαια και αέριο, έπαιρναν έργα, χρυσοφόρες μιζες….
Ένας διεθνής παίχτης που έβγαινε πάλι στο “μεϊντάνι” από μια μακρά απομόνωση και βομβαρδισμούς της υπερδύναμης μετά τηντρομοκρατική ανατίναξη πολιτικού αεροσκάφους πάνω απο την Σκωτία….
Από τις δόξες και τιμές στο μίσος και στη μάχη της εξόντωσης!
Από τις αγκαλιές και τα χαμόγελα στον ανασκολοπισμό δια ξίφους!
Εκεί που το Βόρειο ημισφαίριο είχε την Άνοιξη με το λιώσιμο των πάγων του χειμώνα, την ανθοφορία και την οργασμική κίνηση των χυμών, στην Βόρεια Αφρική είχαν την δική τους Άνοιξη:
Την Αραβική!
Εξεγέρσεις, αγριότητες, μπόλικο αίμα, αφανισμός υποδομών και πολιτισμού για την “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”!
Ο μεσογειακός νότος από την Συρία έως το Γιβραλτάρ ένα τόξο φλογερό και μπαρουτοκαπνισμένο.
Στο τέλος, όπως στο σινεμά, νικούν οι “καλοί”.
Έτσι έγινε και εδώ και επικράτησαν οι φίλα προσκείμενοι στους “καλούς” ισλαμιστές!
Κάθε τόσο που το τόξο επεκτείνονταν, η σιωπή και η λήθη σκέπαζε τις “απελευθερωμένες” περιοχές, το αίμα σταθερό πάντα στο ίδιο γυαλί κι ας η φρίκη μετατοπιζόταν ανατολικότερα….
Τι γνωρίζαμε εμείς;
Τι πιστεύαμε;
Ότι η ελευθερία και η δημοκρατία εγκαταστάθηκαν εκεί που συμμαχικά επιχειρήσαμε επιτυχώς και πολυδιάστατα, ότι επήλθε  ειρήνη, γαλήνη και ευτυχία(αυτή πάει μαζί με την ανάπτυξη!).
Ξαφνικά μάθαμε εν μέσω των, σε δημόσια θέα ολοκαυτώματος και θρήνου της Γάζας και του αθέατου Ουκρανικού βαρβαρισμού, ότι εκεί στη Λιβυκή Τρίπολη, στην πρωτεύουσα, τα πράγματα δεν είναι καλά…
Ο πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ.
Είναι πιο σκληρός και αδυσώπητος!
Οι σύμμαχοι τα “μαζεύουν” και φεύγουν άρον, άρον…
Τωρα η φρεγάτα μας, η Σαλαμίνα, έσωσε Έλληνες, Κινέζους και άλλους Ευρωπαίους, διπλωμάτες, στελέχη επιχειρήσεων και εργαζόμενους με μια επικίνδυνη επιχείρηση…
Επιτυχημένη η πρώτη συμμετοχή με την εξόντωση του Καντάφι…
Επιτυχημένη και η δεύτερη του απεγκλωβισμού…
Είτε πρόσθεση κάνω είτε αφαίρεση, το ίδιο αποτέλεσμα θα βγάλω:
Μηδέν από μηδέν, μηδέν!
Μόνο που το μηδέν εδώ είναι άκρως επικίνδυνο!
Οι μόνες πράξεις που επικρατούν μεταφορικά, είναι ο πολλαπλασιασμός και η διαίρεση!

Δημήτρης Ψευτογκάς