Άσε μι Αϊ Ταξιάρχ’ να ξανανεβώ. Ο Μήτρος επιστράτευσε όλη του τη διπλωματία.
-Καλά, δεν υποσχέθηκες ότι δεν θα φοβίσεις τους ζωντανούς;
-Ναι.
-Αλλά εσύ του λαχτάρισες τα κόλιαντα που σ’ άφησα να ανέβεις στον πάνω κόσμο.
-Μα…δεν είδες πως κατάντησε το Μοναστήρι σου; Γιατί το επέτρεψαν αυτό;
-Δεν φταίνε μόνο αυτοί, απ’ το κεφάλι βρωμάει το ψάρι…είπε ο Αρχάγγελος και ασυναίσθητα χάιδεψε τη σπάθα που κρέμονταν στο πλευρό του.
-Άσε με να χαρείς, τίποτα δεν πρόκανα να κάνω πάνω.Είδα το Μοναστήρι σου και σειήστηκα, τι να έκανα; Ο Αρχάγγελος σκέφτηκε λίγο και κούνησε το κεφάλι συγκαβατικά….
Ο Μήτρος άκουσε την καμπάνα του Αϊ Θανάση να χτυπά χαρμόσυνα. Άκουσε κουδούνια.Είδε από μακριά σουηταρίδες, και μια αντρική φιγούρα μέσα σε νυφικό.Ήταν μέρα.Άρα; Πρωτοχρονιά, γυρνούν το χωριό.Η καρδιά του αγαλίασε.Πόθησε να ακούσει το: “Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο, η ξενιτιά σε χαίρεται και εγώ έχω τον καημό σου…”Δεν είχε ξενιτευθεί ποτέ.Το πιο μακρινό του ταξίδι ήταν μέχρι τα Γρεβενά.Κι όμως τόσα χρόνια πεθαμένος μακριά από το αγαπημένο του χωριό, ένιωθε πραγματικά ξενιτεμένος.Ποθούσε να το ακούσει και συνάμα να το τραγουδήσει.Κοίταξε γύρω του να δει κανέναν φούρνο τίποτα.Ευτυχώς είδε μια εστία φωτιάς σβησμένη, είχαν κάψει τσάκνα.Πήρε ένα μισοκαμένο ξύλο και έβαψε το πρόσωπο του.Όταν ήταν νέος και ντύνονταν κουδουνάς έβαφε το πρόσωπο του με καπνιά από φούρνο αλλά τώρα που να βρει φούρνο;
-Εμ, έτσι που κατάντ’σαν το Μοναστήρ’ θα γκρεμίσκαν όλοι οι φούρνοι, παρηγορήθηκε.
Γλίστρησε λοιπόν στην παρέα. Πάνε στο πρώτο σπίτι, καρτεράει να ακούσει κουδούνια , τραγούδι , τίποτα.Στο δεύτερο το ίδιο, στο τρίτο το ίδιο…Δεν άντεξε ο Μήτρος έπιασε ένα μαξούμ’, γιατί από μικρό και τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.
-Τι έγινε; Γιατί δεν τα λαλάει ο κουδουνάς γιατί δεν τραγουδάμε; Όλοι οι Κουσκώτες πενθούν;
-Όλοι μπάρμπα ,όλ’.
-Γιατί;
-Για το Μοναστήρ’ πενθούν όλοι οι Κουσκώτες μπάρμπα , για το Μοναστήρ’.

ΕΝΑΡΞΗ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΤΩΡΑ.

Κλωνάρας Θόδωρος