Συμμετέχοντας για πρώτη φορά στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, ακολούθησα ασυναίσθητα μια συγκεκριμένη διαδικασία παρουσίασης του εαυτού μου, η οποία περιλαμβάνει τη σύνταξη βιογραφικού και τη διανομή διαφημιστικών καρτών. Ωστόσο, συνειδητοποίησα πως αυτού του είδους οι πρακτικές έχουν φτάσει σε σημείο υπερβολής, καθιστώντας τον προεκλογικό αγώνα μια τυποποιημένη και εμπορική προβολή. Έτσι, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από «εντυπωσιακά» βιογραφικά, υποσχετικές εξαγγελίες για μεγαλόπνοα έργα και άφθονα φιλοσοφικά και ποιητικά αποσπάσματα, που μπορεί να επανεμφανίζονται αυτούσια στα περισσότερα κείμενα.
Το αποτέλεσμα; Ένας διαρκής καταιγισμός ανούσιων πληροφοριών που καταλήγει σε ένα επαναλαμβανόμενο θα… θα..θα… το οποίο εμπειρικά πλέον γνωρίζουμε πως μάλλον μένει ανεκπλήρωτο ή θα αρχίζει να υλοποιείται στις παραμονές της επόμενης προεκλογικής περιόδου.

Ωστόσο, νιώθω πως μέσα από αυτή την κουραστική υπερπληροφόρηση τελικά αποπροσανατολιζόμαστε από την ουσιαστική ανάγκη της τοπικής κοινωνίας, τη βελτίωση της καθημερινότητας, απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση μεγαλύτερων έργων. Αυτό μπορεί να σημαίνει απλά πράγματα που αφορούν όλους τους πολίτες, όπως η καθαριότητα, ο φωτισμός, οι χώροι στάθμευσης, οι αθλητικές δομές, ο εξωραϊσμός των δημόσιων χώρων. Πρόκειται για μικρές αλλαγές και παρεμβάσεις που όμως μπορούν πραγματικά να μεταμορφώσουν το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων, ενεργοποιώντας την αγάπη και τον ενδιαφέρον για την πόλη τους.

Το σημαντικό βέβαια είναι οποιαδήποτε πολιτική ενέργεια να στοχεύει στην ωφέλεια του κοινωνικού συνόλου και όχι στην ικανοποίηση οικονομικών συμφερόντων και στις πελατειακές εξυπηρετήσεις. Αυτό δεν είναι που μας ενοχλεί τα τελευταία χρόνια; Αλλά η πτυχή αυτή παραπέμπει σε ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που αφορά το πολιτικό ήθος.

Ιφιγένεια Στεργιούλα