Γιατί κοιμάται καταγής , λερό και σκονισμένο,
το νήπιο τ΄ αγγελικό , μόνο ,ξεσκεπασμένο;

Που είναι της μάνας η αγκαλιά, να δώσει τη στοργή της,
που είναι τα νανουρίσματα, που ειν΄το γλυκό φιλί της;

Φρικτά τριγύρω μαρτυρά η ερειπωμένη πλάση,
πως δεν κοιμάται το φτωχό , μα άψυχο πλαγιάζει.

Έρεβος είναι ο κόσμος μας, δαιμόνων έργο μοιάζει,
που αγνά παιδιά,σε θάνατο, στυγνά καταδικάζει.

Κοιμήσου αγγελούδι μου, και πίσω μη γυρίζεις.
Ανάξια ανθρωπότητα , παιδιά ν΄αποκοιμίζεις.

 

Αθηνά Χατζησυμεωνίδου 

Athena Chatzisymeonidou

 https://www.facebook.com/nana.xatzi.1

-Με πονά και με θλίβει που υπήρχε λόγος να δημιουργήσω το συγκεκριμένο ποίημα και ντρέπομαι που υπάρχουν ακόμα λόγοι για να το αναρτώ –