Τα καρπούζια της οργής
(γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας)
Ήταν η χρονιά κατά την οποία τα φορτηγά βογκούσαν στις ανηφοριές της Καστανιάς, πριν αρχίσει να κατασκευάζεται η Εγνατία οδός. Κι όπως ήταν φυσικό, τα οχήματα με τους ταξιδιώτες κάνανε πάντα μια στάση για μια ανάσα και κρύο νεράκι στην γνωστή κρυσταλλένια βρύση. Δεν ξεχωρίζω την κούραση των οχημάτων! Κι ούτε την δίψα τους. Δεν ήταν λίγοι οι οδηγοί οι οποίοι τα ποτίζανε, ρίχνοντας κρύο νερό στο ψυγείο. Ποιο ψυγείο, που κόντευε να πάρει φωτιά από το κόχλασμα!…
Να κι ο κύριος Μανόλης Χαλιλόπουλος, ο κινητός μανάβης, με το φορτηγάκι του! Με το που σταμάτησε κι αντίκρισε τον φίλο του τροχονόμο τον κάλεσε λέγοντας:
«Νικόλα! Κόπιασε να σου δώσω δυο καρπούζια να τα πας στην οικογένειά σου».
«Φρρρρ φρρρρ… Όχι εκεί κύριε! Εμποδίζετε! Σας παρακαλώ!» είπε ο τροχονόμος και συνέχισε:
«Είναι ντροπή Μανόλη μου να κρατάω δυο καρπούζια στην αγκαλιά, σαν μωρά, και ταυτόχρονα να ρυθμίζω την κυκλοφορία!».
«Βάλε τη σφυρίχτρα στο στόμα και μην την βγάζεις, όπως κάνουν οι διαιτητές!».
«Ξέχνα το! Θα γίνω ρεζίλι! Αυτή η πράξη λέγεται δωροδοκία για τον κόσμο!…».
«Αν το ξεχάσω, να ούμε, θα ξεχάσεις κι εσύ την καλημέρα μου! Ρίξε τουλάχιστον μια ματιά για να δεις τι πράμα έχω! Όλα τα καρπούζια είναι φρεσκοκομμένα!».
Με το που σήκωσε ο αστυνομικός το μουσαμά της πίσω πόρτας τι να δει!… Μόνο ένα καρπούζι! Και τι να πει! Είπε όμως:
«Καλά, με δουλεύεις βρε φίλε;».
«Τι εννοείς!… Δεν σε καταλαβαίνω!…».
«Να!… Έλα να πρώτα να δεις πόσα καρπούζια έχεις μέσα στην καρότσα και μετά τα λέμε! Θέλεις να μου δώσεις και δυο, τρομάρα σου! Μόνο ένα υπάρχει, κι αυτό επειδή το συγκράτησε η αλυσίδα της ανοιχτής πόρτας!».
Με το που κοιτάζει ο Μανόλης μέσα στην καρότσα έπαθε εγκεφαλικό και άρχισε να παραμιλά:
«Μπράβο Φορντ! Μπράβο Φορντ! Μπράβο Φορντ! Μπράβ…».
«Μα αυτό είναι Ντάτσουν! Πλάκα με κάνεις; Όχι εκεί κύριε! Δεν βλέπετε το σήμα;».
«Μόνο η μία πόρτα είναι Ντάτσουν. Η μηχανή είναι Φορντ! Το καπό Τοότα! Και η πίσω πόρτα Σκόντα! Γι αυτό και άνοιξε. Μπράβο Φορντ! Μπράβο Φορ…».
Ο αστυνομικός νόμισε πως είχε σαλέψει και τον διέκοψε πάλι για να τον συνεφέρει:
«Δεν θα πεθάνεις κι από τη στενοχώρια βρε φίλε για ένα φορτίο καρπούζια! Το ξέρεις πόσο υπέφερε η αείμνηστη ηθοποιός Τζένη Καρέζη όταν την προσφωνούσαν κυρία Καρπούζα; Στο πραγματικό της επίθετο; Μόλις όμως το έκανε Καρέζη, λύθηκε δια παντός το πρόβλημά της. Το ίδιο θα κάνεις κι εσύ. Θα παρατήσεις τα καρπούζια, τα οποία είναι πάρα πολύ βαριά, και θα πουλάς μόνο πεπόνια! Ό,τι καλύτερο!».
«Άλλος είναι ο λόγος! Εγώ δε γίνομαι πεπονής! Πάντα όταν ήμουν βαρυφορτωμένος, όπως και τώρα κακή μου ώρα, έβγαζα την ανηφόρα με πρώτη. Αυτήν την φορά όμως έριξα δεύτερη και τρίτη ταχύτητα, νομίζοντας πως τραβούσε στην ανηφόρα επειδή είχε κρυώσει η μηχανή! Να γιατί πλάκωσα τα μπράβο Φορντ και μπράβο Φορντ! Παίνευα το αμάξι μέχρι που έφτασα εδώ! Πού να το φανταζόμουν πως είχε ανοίξει η πόρτα, και είχαν χυθεί όλα τα καρπούζια εκτός από ένα! Τώρα κατάλαβα γιατί με μούντζωναν οι οδηγοί, όταν με προσπερνούσαν, κι εγώ νόμιζα πως το έκαναν επειδή δυσκολεύονταν να με προσπεράσουν!… Κινδύνευαν να ντεραπάρουν οι άνθρωποι, πατώντας τις σπασμένες πρασινοκόκκινες μπάλες!… Είχε γεμίσει ο δρόμος ΚΚΕ… και ΠΑΣΟΚ…».
«Σε δέκα λεπτά περίπου παραδίνω την υπηρεσία. Θα δεχτώ το κέρασμά σου φίλε. Βάλε το μοναδικό καρπούζι στη βρύση να παγώσει και το τσακίζουμε μαζί…».
Όση ώρα τρώγανε το καρπούζι, ο καρπουζάς συνέχισε να επαινεί το αμάξι του σαν παπαγάλος:
Μπράβο Φορντ! Μπράβο Φορντ! Μπράβο Φορντ! Μπράβο Φορντ! Μπράβο Φορντ!
Καμιά σχέση αυτό το μπράβο με τους Μπράβους! Ετούτο ήταν άκρως επαινετικό, κι ας εμπεριείχε έναν τόνο ειρωνεία! Όσο ήταν και το βάρος των καρπουζιών τα οποία είχαν χυθεί!
Ξαφνικά τους πλευρίζει ένα μπλε Όπελ, και διαβάζοντας ο οδηγός τη μάρκα στην πόρτα του οδηγού, «Ντάτσουν», τραγουδά:
«Πικρός καφές
Και μαύρο το φλιτζάνι
Και η γυφτιά
Με Ντάτσουν εκδρομή.
Ο Μανόλης πήρε θέση μάχης να τα βάλει με την προσβολή του άγνωστου οδηγού. Όταν όμως είδε το φίλο του τροχονόμο να στέκεται προσοχή, και να χαιρετά με την παλάμη στο γείσο του καπέλου του, τα χρειάστηκε. Έβαλε μπρός κι εξαφανίστηκε. Να κι ο λόγος: Εάν ο άγνωστος αξιωματικός του ζητούσε τα στοιχεία, θα τον έβρισκε εντελώς αστοιχείωτο! Δεν είχε δίπλωμα! Δεν είχε άδεια! Δεν είχα ταυτότητα! Δεν είχε ασφάλεια! Κι όσες φορές έπεσε σε μπλόκο, καθάριζε πάντα ο γείτονας και φίλος του Νικόλας. Φυσικά με το αζημίωτο. Ο τροχονόμος έσβηνε όλες τις κλήσεις. Και η Ερατώ μόνο τον πόθο του Νικόλα!…
Επιστρέφοντας ο Μανόλης στη Βέροια, για να παραλάβει την σύζυγο, κι από εκεί να πάνε μαζί στο χωράφι κάποιου γείτονά του να φορτώσουν πεπόνια, δέκα φορές τον ρώτησε η καημένη η Ερατώ:
«Τι νωρίς που ξεπούλησες Μανόλη μου; Μήπως τα έδωσες όσο όσο;».
«Μπράβο Φορντ! Μπράβο Φορντ! Μπράβο Φορντ!».
Όποια ερώτηση κι αν έκανε η Ερατώ στο σύζυγο, έπαιρνε την ίδια παπαγαλίστικη απάντηση εις τριπλούν: «Μπράβο Φορντ!».
Η Ερατώ έστειλε ένα μυστικό μήνυμα στην φίλη της Λωξάντρα, και την παρακάλεσε να ξεματιάσει επειγόντως τον Μανολάκη της.
Δεν άργησε να βγει το πόρισμα. Να και το απαντητικό μήνυμα:
«Κουμμάτια του λαδ Αρατώ!… Κάποια έβαλι στου ματ’ τουν άντρα σ’! Να έχ’ς του νου σ’».
«Μανόλη μου είσαι πολύ ματιασμένος!».
«Μπράβο Φορντ!»
«Μανολάκη μου, πρέπει να έχεις αλτσχάιμερ. Γι αυτό δεν κατάλαβες το πέσινο των καρπουζιών στις ανηφόρες της Καστανιάς …».
«Μπράβο Φορντ!»
Ο Μανόλης δεν άφησε τη σύζυγό του να αγωνιά κι άλλο. Της είπε πως είχε χαζάιμερ, και πως το ξεμάτιασμα δεν είχε παίξει κανένα ρόλο. Μαζί με τα καρπούζια είχε πάει και το λάδι χαμένο! Ανεβαίνει όλη την καστανιά με τρίτη ταχύτητα ένα σαραβαλάκι!
Οπότε αλλάξανε κουβέντα και η Ερατώ άνοιξε το ραδιόφωνο λέγοντας:
«Εσύ να είσαι καλά άντρα μου, κι από καρπούζια… Κι ας είναι της οργής!».
«Μπράβο Φορντ!».
Ξαφνικά το ραδιόφωνο κάνει κάποια διακοπή για να αναγγείλει μια λάγνα αφιέρωση ως εξής:
Ο τροχονόμος κύριος Ν.Κ αφιερώνει το επόμενο τραγούδι στη γειτόνισσα Ερατώ:
«Πικρός καφές
και μαύρο το φλιτζάνι
και η γυφτιά
με Ντάτσουν εκδρομή».
Να μην μαύριζε κι άλλο ο καημένος ο Μανόλης Χαλιλόπουλος! Άλλος είχε βάλει στο μάτι την Ερατώ του, κι όχι κάποια άλλη τον ίδιο!… Μακάρι να συνέβαινε το αντίθετο!
