Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας

Επανέρχομαι μετά από τρία χρόνια.

Πού ακούστηκε να υπάρχουν δυο προτομές του ιδίου προσώπου, σε μια μικρή πόλη σαν τα Γρεβενά!

Άλλωστε η προτομή του αείμνηστου Ταλιαδούρη, στην πλατεία 25^ης Μαρτίου,  είναι τόσο απαράδεκτη που θυμίζει ινδιάνικο ξόανο! Να γιατί την γκρέμισε ακόμα κι ένας μεθυσμένος! Ενώ η αποκατάσταση θυμίζει μια ελεεινή πράξη! Κολλήσανε το κεφάλι του με κόλλα πλακιδίων! Έλεος!

Κι όσο για την αγνωμοσύνη μας απέναντι στους ευεργέτες, είναι παροιμιώδης. Αποκεφαλίσανε την προτομή του Θεόδωρου Θεοδωρίδη, και δημιουργού του άλσους Καστρακίου, και μετά κάνανε νέο κι από μπρούντζο! Κάτι ήταν κι αυτό!

Δεν μπορέσανε να κάνουνε το ίδιο και στην προτομή του Ταλιαδούρη. Οπότε, σε πρώτη φάση την βρομίσανε, και σε δεύτερη την γκρεμίσανε. Και κάτι απίστευτο! Παρέμεινε για αρκετούς μήνες με την εξής πλέον λεζάντα στο περιθώριο: Gurva! Ο καλλιγράφος ήταν άνθρωπος βαθιά φανατισμένος, και ρηχά ουμανιστής!…

Με πρωτομάρτυρα τον Δεσπότη Αιμιλιανό Λαζαρίδη πέρασαν στην Αθανασία και οι εξής: Ο οπλαρχηγός Θεόδωρος Ζιάκας. Οι ήρωες της Δεσκάτης που πέσανε στην Κύπρο. Και οι τρείς μαθητές τους οποίους καταπλάκωσε το Τολ κατά την σίτιση από την Πρόνοια στις 11 Φεβρουαρίου του 1956. Όταν είχε ενσκύψει βαρύς χειμών!

Οι άραβες κατασκευάζουν το περίτεχνα αραβουργήματα. Κι εμείς οι Έλληνες  τα κατάπτυστα Γρεβενουργήματα.

Να η αφορμή. Όταν είδα κάποιους εκδρομείς του ΚΑΠΗ να κατευθύνονται προς το μνημείο της εθνικής αντίστασης, να λοιπόν τι σκέφτηκα. Μήπως θα έπρεπε να το σκεπάσουμε με κάποιον μουσαμά, αφού έτσι κι αλλιώς δεν βλέπεται!…

Τελικά από αυτό που φοβόμουν δεν γλίτωσα. Μόλις είχαν κοντοσταθεί δίπλα  μου κάποιοι ταξιδιώτες, εκδήλωσαν την απαξία του έργου με φανερή δυσαρέσκεια!

Να και η αναμενόμενη ειρωνεία με αποδέκτη την αφεντιά μου!

«Συγγνώμη κύριε! Ο Πραξιτέλης το έκανε κι αυτό το έργο; Είναι φοβερό!».

Τι να έλεγα! Δεν μπορούσα όμως και να μην απαντήσω στο ειρωνικό αυτό σχόλιο. Θα ήτανε αγένεια. Ευτυχώς που με έσωσαν τα κατά συνθήκη ψεύδη του Μαξ Νορντάου, λέγοντας:

«Δεν είμαι από δω κύριοι. Επισκέπτης είμαι στην πόλη και ήρθα να δω τους καβλιόδοντες!».

Και μόλις απομακρύνθηκαν, πλησίασα το έργο και άρχισα να εντοπίζω για πολλοστή φορά μια μια όλες τις απαράδεκτες κακοτεχνίες! Πείτε τις αναδρομικά!».

Ευκαιρία λοιπόν να τις καταδείξω εγγράφως για ακόμα μια φορά. Όταν κάτι είναι απαράδεκτο, κακότεχνο, θλιβερό και χοντροκομμένο, και δεν το καταδεικνύεις,   είναι σαν να το αποδέχεσαι!

Πρώτον: Εκείνα τα κακόμοιρα, πλην ζαβλακωμένα ανθρωπάκια, και τα οποία για τους γλύπτες ίσως να παριστάνανε τον ήρωα Μανόλη Γλέζο, με κάποια θείτσα  αντάρτισσα, μόνο φρίκη και αποτροπιασμό δημιουργούν στον επισκέπτη!

Δεύτερον: Αντί για αρματολός, γράψανε (σκαλίσανε πιο σωστά) αμαρτωλός! Κι όταν διαπίστωσαν το λάθος τους, το διορθώσανε και το κάνανε αρμαρτωλός!…

Τρίτον: Ξεχάσανε για να βάλουν οξείες. Κι αφού το κείμενο αφορούσε μικρά γράμματα, τις προσθέσανε εκ των υστέρων με έναν μαρκαδόρο. Αργότερα φυσικά τις έσβησε η βροχή. Τόσο ανεξίτηλη ήτανε η μελάνη!

Και μια τελευταία παρατήρηση. Αν το κείμενο το βαθμολογούσε ο καθηγητής Κωνσταντίνος Μέρμηγκας, να τι θα έγραφε στο περιθώριο και με κόκκινο στυλό:  Τα χέρια σου παιδί μου θέλουν κόψιμο!

Προσωπικά, εάν δεν συνέπιπτε η γνώμη μου με όλους όσους ρώτησα για την απαράδεκτη αυτή κακοτεχνία, δεν θα ήμουνα τόσο καυστικός και απόλυτος. Η μόνη πράξη, η οποία μπορεί να διορθώσει όλα τα λάθη είναι η κατεδάφιση. Ένας φορτωτής για σήκωμα. Ένα φορτηγό για μεταφορά. Και ένα ρέμα για την υποδοχή των μπαζών!

Προτείνω ένα μνημείο αντάξιο της αντίστασης του Γερβενιώτικου λαού. Κι αν υπάρχει αδυναμία χρηματοδότησης ας γίνει αργότερα. Αυτά τα έργα δεν είναι μιας χρήσης για να πορέψουμε και φέτος! Πρέπει να είναι αιώνια, όση και η μνήμη αυτών οι οποίοι πέσανε για την λευτεριά και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού και τόπου!

Σοβαρά λάθη δεν είναι μόνο αυτά που γίνονται, αλλά αυτά που γίνονται και δεν διορθώνονται!

«Τιμή και δόξα στους Γρεβενιώτες αγωνιστές οι οποίοι έπεσαν πολεμώντας το 1941-1945 για τη λευτεριά της πατρίδας».

Δεν είναι δική μου η φράση αυτή, η οποία εμπεριέχεται μέσα σε εισαγωγικά. Την αντέγραψα. Δική μου είναι άλλη μια εγκληματική παράλειψη! Ο πατέρας μου ο οποίος πολέμησε και τραυματίστηκε στο Αλβανικό μέτωπο, όπως και τόσοι άλλοι οι οποίοι σκοτώθηκαν πριν από το 1940, δεν τους αξίζει κάποια τιμή! Έλεος!

Curva, είχε γράψει κάποιος ανεγκέφαλος στην λεζάντα της προτομής του αείμνηστου Ταλιαδούρη! Πάνω από έναν χρόνο δεν είχε βρεθεί κάποιος να καθαρίσει τις βρομιές, Ούτε και τα συνεργείο καθαριότητας του Δήμου! Τι να πει κανείς!

Εάν ο αείμνηστος Κώστας Ταλιαδούρης δεν είχε αναβαθμίσει το μεγάλο αυτό  χωριό που το λέγανε Γρεβενά, σε Νομαρχία, θα ήμασταν σήμερα ένα μικρό Τσοτύλι ή μια μεγάλη Δεσκάτη!

Αιωνία η μνήμη όλων των πολεμιστών και ευεργετών αυτού του τόπου!

…………………………………………………………………………,,

Υ.Γ. Χρονικά δυτικής Μακεδονίας. 23 Ιανουαρίου 2009 Γρεβενιώτες συγγραφείς.

                               «Μας ξεχάσατε και πάλι».

          Αυτή ήταν η φωνή των τριών γυμνασιόπαιδων τα οποία είχανε πέσει στο βωμό της γνώσης στις 11-2- 56 όταν καταπλακώθηκαν από το πέσιμο του Τολ, λόγω του βάρους του χιονιού!

          Αυτός ήταν ο τίτλος του άρθρου και το οποίο δημοσίευα σε κάθε επέτειο της τραγωδίας, αλλάζοντας μόνο την ημερομηνία.

            Κι αυτή ήτανε η απάντηση, από την εκπαιδευτική κοινότητα, όταν τους είπα πως πρέπει να εντοιχιστεί κάποια μαρμάρινη πλάκα, στην νότια πλευρά του πρώτου Δημοτικού σχολείου, με τα ονόματα των παιδιών και με μια μακάβρια αναφορά στην τραγωδία:

            Κοτλίδας Αθανάσιος

            Μποζοβίτης Ιωάννης

            Τέγιος Στέργιος

            Κάποια μέρα, πηγαίνοντας στην βιβλιοθήκη, σκόνταψα επάνω στο στηθαίο μνημείο. Στάθηκα, βούρκωσα και είπα: Παιδιά! Ένα κυβικό εκατοστό μού ανήκει!…

            Οι λαοί, φίλες και φίλοι, οι οποίοι λησμονούν την ιστορία τους, την γλώσσα, την θρησκεία, ακόμα και τους νεκρούς τους, είναι καταδικασμένοι να αφανιστούν. Κορυφαίο παράδειγμα οι βαλαάδες! Μέχρι και σήμερα έρχονται να προσκυνήσουν τα ιερά χώματα των προγόνων τους. Κι αφού η ανταλλαγή έγινε με βάση το θρήσκευμα,  όπως προέβλεπε ο νόμος ο οποίος είχε ψηφιστεί στην Λωζάνη της Ελβετίας, φύγανε όλοι το 1924 και κάποιοι στις αρχές του 1925!

            Ήτανe ένα τεράστιο λάθος. Να γιατί δεν συνέβη ξανά κάτι παρόμοιο.