Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας

            Ο Λεωνίδας Κέλσιος, υποψήφιος δάσκαλος, μόλις ολοκλήρωσε πλέον όλες τις υποχρεώσεις, γυμνασιακές και στρατιωτικές, έβαλε πλώρη για να κατακτήσει και τον τομέα της γνώσης. Θα έδινε εξετάσεις για την εισαγωγή στην παιδαγωγική Ακαδημία Φλωρίνης. Επίσης, για να αποδείξει το λάθος των καθηγητών του οι οποίοι τον είχανε αφήσει δυο χρονιές στην ίδια τάξη. Και εάν καταφέρει τελικά να γίνει δάσκαλος, τότε θα μάθει στα παιδιά γράμματα χωρίς να ρίξει μια σφαλιάρα, κι ούτε πολλές ξυλιές με την βέργα. Και κάλοι στις παλάμες του ακόμα να σβήσουν!

            Η προετοιμασία του άριστη και η εισαγωγή του Λεωνίδα στην Ακαδημία ήταν  πλέον αναμενόμενη. Με τόσα φροντιστήρια στην έκθεση, να μην ήταν και το γραπτό του για την Έκθεση!

            Μετά από αδημονία και άγχος μηνών και ημερών έφτασε επί τέλους η μεγάλη μέρα των εξετάσεων.

            Το θέμα δόθηκε προφορικά, αφού ο κωδωνοκρούστης κλητήρας Νικάκης είχε ξεχάσει να φέρει τις κιμωλίες. Και το όνομα αυτού: Νόστιμον ήπαρ.

            Ο Λεωνίδας, αφού το θέμα ήτανε βατό, άρχισε να γράφει με λαιμαργία. Ούτε νόστιμο φαγητό να ήτανε. Δεν γινότανε να ήτανε πιο εύκολο θέμα. Το νόστιμον ήταν  κάποιο φαγώσιμο. Το γνώριζε από την νοστιμιά. Το ήπαρ, ακόμα πιο δελεαστικό. Και ποιος δεν θα προτιμούσε το συκώτι ψητό, βραστό, τηγανητό κλπ.

            Ακόμα και η μανούλα του τον προσφωνούσε, ενίοτε, με το πεντανόστιμο αυτό έδεσμα. Του έλεγε σ’κώτη μου και λεβέντη μου! Ενώ ο πατέρας του σκωτοφάη… για τις χρονιές που είχε μείνει στάσιμος, Αν όμως η λεβεντιά δεν πάει με το συκώτι, δικός της ήτανε ο γιος και τον προσφωνούσε όπως ήθελε.

            Θα βγουν τα αποτελέσματα και η βαθμολογία του Λεωνίδα ήταν για το βιβλίο Γκίνες! Ο διαγωνιζόμενος ο οποίος έβγαινε εκτός θέματος έπαιρνε μονάδα. Κι ο λέων να τι πήρε. Ένα τεράστιο μηδενικό, λες και ήτανε αβγό από στρουθοκάμηλο! Ίδιο με αυτό που είχανε κρεμασμένο από το ταβάνι και το οποίο τους το είχε στείλει κάποιος μακρινός θείος από την Αμερική.

            Κι όπως ήταν αναμενόμενο ο Λεωνίδας έκανε ένσταση. Και η αδικία αυτή θα  γίνει βάιραλ στα παγκόσμια χρονικά: Έλληνας υποψήφιος δάσκαλος βαθμολογήθηκε με τον βαθμό – 36 βαθμούς κελσίου, επειδή λεγότανε Κέλσιος!

            Να και η ανάπτυξη του θέματος από τον κύριο Λεωνίδα Κέλσιο:

            Το ήπαρ είναι ένα πεντανόστιμο συκώτι το οποίο μαγειρεύεται ψητό, βραστό, ακόμα και στην σούβλα.

            Το ήπαρ… βγαίνει και σε αεροπλάνα τύπου Τσέσνα Ήπαρ…

            Το ήπαρ, άμα πίνεις πολύ αλκοόλ, γίνεται μαύρο σαν καμένο κεμπάπ!

            Το ήπαρ, ενίοτε, παθαίνει και κύρωση, εάν εκτεθεί κοντά σε κεριά…

            Το ήπαρ δεν πρήζεται ποτέ από μόνο του, αλλά σου το πρήζει κάποιος άλλος.

            Το ήπαρ ενίοτε συναντάται και ως λατρευτικόν έδεσμα. Ποτέ δεν θα ακούσεις να λένε σπλήνα μου, πλεμόνι μου, και έντερό μου. Σκώτη μου όμως πολύ συχνά.

            Τελικά ο Λεωνίδας είχε κάνει ένα λαθάκι, ίσο με το βουνό Μπούρινο! Γι αυτό τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά! Αντί για νόνστιμον ήμαρ είχε ακούσει για νόστιμο ήπαρ!

Τι σχέση θα μπορούσε να έχει η «Ημέρα επιστροφής» με το συκώτι που το έκανε σαν τα μούτρα του! Ένα ‘Π’ αντί για ‘Μ’ ήτανε αρκετό να τον στείλει στα γίδια! Εκεί που βρισκότανε πριν δώσει εξετάσεις. Κι αντί για βέργα, πλέον, να φοβερίζει τα παιδάκια, θα χρησιμοποιεί γκλίτσα για να προγκίζει τα άτακτα ζωάκια!

            Κι όταν είπε στον καθηγητή κύριο Μέρμηγκα, πως είχε μπερδευτεί επειδή τις τελευταίες μέρες είχε πάει να βοσκίσει τα ζώα, να τι του απάντησε:

            Ή παπάς παπάς! Ή ζευγάς ζευγάς!

            Κάτι ανάλογο είχε πάθει και η αφεντιά μου. Ενώ είχα γράψει άριστη έκθεση,  να τι συνέβη λίγο πριν παραδώσω την κόλλα: Η μπροστινή διαγωνιζόμενη, κάποια Μπάκου, με ρώτησε ψιθυριστά:

            «Πώς το έπιασες το θέμα; (ήταν κάποιο αρχαίο γνωμικό)

            «Μαύρο…» της είπα ειρωνικά.

            «Όχι! Κάνεις  λάθος! Άλλαξέ το! Άσπρο είναι! (πχ.)

            «Μα το ετυμολογικό είναι …».

            «Τι είναι αυτό;»

            «Σε παρακαλώ! Κοίτα μπροστά σου!».

            «Έχουμε ακόμα δέκα λεπτά! Προλαβαίνεις να γράψεις πέντε αράδες να πάρεις ένα πέντε. Αλλιώς πάς για μονάδα! Το κάναμε στο φροντιστήριο!!! Τι άλλο θέλεις να σου πω!».

            Την άκουσα. Αφού το είχαν κάνει στο φροντιστήριο μάλλον θα είχε δίκιο! Κι  όταν βγήκα έξω και μίλησα με κάποιον φροντιστή να τι μου είπε:

            «Βρε φίλε! Από τις κουβέντες μου που λες πρέπει να είσαι πολύ καλός στην έκθεση! Γιατί το έκανες αυτό;».

            Ουδέν κακόν αμιγές καλού! Κι ενώ θα ήθελα να πνίξω την κυρία Μπάκου, αν ποτέ την συναντούσα, τώρα θα της έκανα ένα πλούσιο τραπέζι!

Υ.Γ.  Εάν δεν γύριζε το κεφάλι η Μπάκου, κάτι που απαγορευότανε, τότε θα ήμουνα δάσκαλος και θα περιδιάβαινα όλα τα χωριά, χωρίς ρεύμα, χωρίς συγκοινωνία κλπ. Τον επόμενο μήνα έδωσα εξετάσεις σε κάποιο διαγωνισμό της ΔΕΗ και όλα καλά. Ο δάσκαλος που είχε περάσει την ίδια χρονιά συνταξιοδοτήθηκε μετά από οκτώ χρόνια.

 Μια στροφή της κεφαλής άλλαξε ριζικά το πεπρωμένο μου προς το καλύτερο! Από τι εξαρτάται η ζωή μας! Θα είχα άλλη δουλειά, άλλη σύζυγο, άλλα παιδιά, κλπ. Κι αφού ήρθαν όλα κατ’ ευχήν, δεν πρέπει να ψάξω να βρω την κυρία Μπάκου να την ευχαριστήσω! Ποτέ δεν είναι αργά.