Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας

«Άιντε θύμα, άντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα  ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».

Καμιά σχέση με το θρύλο του λαϊκού τραγουδιού Γιάννη Ντουνιά. Αυτά τα λόγια τα είπε ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Βάρναλης!

Και ήρθε ανάποδα ο ντουνιάς! Να λοιπόν ο θηλυκός γαμπρός από κάτω. Να και η αρσενική νύφη από πάνω! Πού πάμε ρε! Νύχτα, με συννεφιά, και με σβησμένα τα φώτα!… Μήπως θα πρέπει να επινοήσουμε και κάποια Δεσκατειάδα γιορτή, αφού εκεί κάτω χρησιμοποιούν το άρθρο, θηλυκού γένους, στους άνδρες! Τουτέστιν:

Είπι η Κώτσιους! Είπι η Γιάννς! Είπι η Θουμάς κλπ. Με την ίδια, λοιπόν, λογική, έπρεπε να λένε και είπι ο Μαρία, ο Σταυρούλα, ο Παλυξένη, κλπ!…

Πρόβλεψη! Όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Θα ξυπνήσει ο ντουνιάς. Θα επανέλθει η κανονικότητα. Το ζεύγος θα απαρτίζεται πλέον από άνδρα και γυναίκα.

Είχα την ύψιστη τιμή να καλημερίσω τον ποιητή Κώστα Βάρναλη, όταν μου είπε κάποιος αθηναίος και συνάδελφος στρατιώτης: Βαγγέλη! Το βλέπεις το σκυφτό  αυτό ανθρωπάκι με το μεγάλο παλτό! Πρόκειται για τον ποιητή Κώστα Βάρναλη!

«Αν είναι αλήθεια, εγώ τον βλέπω δυο μέτρα, άντρακλα, και περήφανο!».

Ήταν αλήθεια!

Έκανα το γύρω της Ομόνοιας, για να τον συναντήσω τάχα μου τυχαία, και να τον καλημερίσω. Και να:

«Καλημέρα σας κύριε ποιητά!».

«Καλημέρα παιδί μου!».

Τι ψώνιο κι εγώ! Ήθελα να γίνω ποιητής η συγγραφέας. Τελικά ασχολήθηκα  με την πεζογραφία.

Κι αφού ζούμε χρόνια παράξενα, κι ο Νάσιος νυμφεύεται τον Ιορδάνη, χωρίς να είναι νύφη, να μην χρεώσω την πολιτισμική αυτή πρωτοπορία στην Δεσκάτη!…

Να και κάποιος αυθεντικός διάλογος:

«Κυρία Κούλα! Έμαθα βρήκατε γαμπρό! Συγχαρητήρια… Να σας ζήσει!».

«Έ!… πήραμι κι ιμείς έναν μ’σότριβου!…».

«Γιατί καλέ; Τι έχει ο γαμπρός σας;…».

«Είνι γιαχουβάς μα…».

«Και ύστερα!… Μόνο αυτός είναι μάρτυρας του ιεχωβά…».

«Αμ δε σ’ είπα κι τ’ άλλου. Είνι κι βλάχους!…».

«Μην είστε ρατσίστρια κυρία Κούλα. Οι βλάχοι αφομοιώθηκαν οριστικά από τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας μας, και δεν αποτελούν πλέον μειονότητα».

«Λιέει πουλά ψέματα! Κι δεν είνι μόνκι μάρτυρας, είνι κι ψευτουμάρτυρας!».

«Τι εννοείς!…».

«Να! πήγι ψευτουμάρτυρας στου δικαστήριου κι είπι πως ήταν αφόπτης… μάρτυρας αμπρουστά σι μια φασαρία! Γένιτι να ήταν αμπρουστά κι αφόπτης… αφού ικείν’ τ’ μέρα ήταν στ’ φυλακή για άλλου ψέμα!…».

«Μα αυτό δεν είναι κάτι το επιλήψιμο! Προφανώς ήθελε να βοηθήσει κάποιον  δικό του! Κάτι άλλο πιο σοβαρό;».

«Είνι κι ψίχαλα καίει…».

«Τι είναι και καίει καλέ! Πίτα που βγήκε από την γάστρα! Γκέι τους λένε… Σήμερα η ομοφυλοφιλία έχει γίνει αποδεκτή από την κοινωνία και δεν πρέπει καν να σας στεναχωρεί καθόλου. Δεν άκουσες που ψηφίστηκε νόμος ο οποίος επιτρέπει το γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών;».

«Ναι!… Αλλά η γαμπρός μας δεν πήρι νύφ, αλλά πάλι γαμπρό! Γένιτι γαμπρός μι γαμπρό!».

«Με μπέρδεψες κυρά Κούλα. Εγώ νόμισα πως πήρε την Μαρία που αγαπούσε κάποτε σφόδρα!».

Άφσι τα σκόρδα στ’ν άκρα! Τώρα τι κάμνουμι! Του Μήτσιου πήρι μα!».

«Και πάλι δεν πειράζει. Αφού ψηφίστηκε ο νόμος τι να κάνουμε;».

«Κι τα κούτσκα ποιος θα τα γινήσ’! H Μήτσιους ή η Πιρικλής!».

«Θα τα αναλάβει η τεχνική νοημοσύνη! Δεν άκουσες τι είπε η τηλεόραση;».

«Σώπα μάρι! Κι ποιος θα τα ταϊζ; Θα βουσκούν μαζί μι τα αρνιά;».

«Θα τρων αέρα κοπανιστό! Έτσι μου είπε ο εγγονός μου που ξέρει από αυτά».

«Άμα είνι έτσ’ καλά! Αυτά απ’ μ’ είπις τώρα είνι πουλύ ιφχάριστα! Ιγώ όμους να τι λιέου, θάρρου μ’ αμπώχνουμι του Μήτσιου κα του Πιρικλή να ησυχάσουμι! Κι ας είνι και οι δυο σιρκοί! Τι πειράζ, αφού είνι νόμους …. τα νόμου τ’!…».

«Καλέ, γιατί είσαι τόσο πολύ απελπισμένη; Θα διώξετε τον γαμπρό σας!».

«Που να σι πω κι τ’ άλλου! Είνι κι κουμουνιστής η Μήτσιους!…».

«Και τι πειράζει! Η ιδεολογία δεν είναι ντροπή… Δημοκρατία έχουμε…».

«Έχει κι κουτσίδα μι κουκαλάκι!…».

«Μπράβο! Αυτό είναι μόδα! Ο γαμπρός σας πρέπει να είναι πολύ μοντέρνος».

«Έχει κι ένα σκλαρίκι στου φτί!…».

«Αυτό δεν μου λέει τίποτα. Όταν το βαρεθεί θα το βγάλει. Πού να το φορούσε και στη μύτη, σαν την ανιψιά μου την Μαντόνα… Κι έπειτα, ακόμα και ο δήμαρχος, ο Μπουτάρης, φορούσε σκουλαρίκι αντί για γαρύφαλλο στο αφτί…».

«Κι γιατί τουν λιεν Μπουτάρ, επειδής έχει χουντρά μπούτια! Αυτός είναι σαν λιέλικας μα!».

«Κι τι μη νοιάζ ιμένα! Ιγώ έχου του θ’κομ’ του βάσανου. Γιατί η γαμπρός μ’ έχει μόγκι ένα σκλαρίκι! Λιες κι έχει ένα φτι!… Παρικτός κι αν τόχασι τ’ άλλου!».

«Κι αυτό να συμβαίνει, κυρία Κούλα, δεν πρέπει να σε ανησυχεί. Θα ήθελες   να είχε μόνο ένα μάτι, ένα χέρι, ή ένα πόδι!… Άλλωστε, με ένα αφτί ακούς κι από το κομμένο. Με ένα μάτι, όμως, βλέπεις κι από το βγαλμένο;… Μια χαρά είναι…».

«Μια χαρά κι δυο τρουμάρις! Είνι κι ψίχαλα κουντούτσικους η καψιρός. Τουν έκουψαν κι απού του φανταρλίκι. Για να κριμάσ’ τ’ς κουρτίνις πατάει απάνου στου στρουμπί…».

«Σήμερα, κυρία Κούλα, εκείνο που μετράει είναι το μυαλό κι όχι το μπόι. Δεν άκουσες που λένε πως οι ψηλοί είναι υπηρέτες των κοντών!».

«Αλήθεια!… Θα έχει κι ιπηρέτις η Μήτσιους μα! Αμ ισύ τουν έβγαλις λιβέντ’ του γαμπρό μ’! Τι θα πιείς να σι κιράσου, παρικτός απού μιγάλη μπύρα κι μιγάλη ριτσίνα!».

Θα σβινιάξου δυο μ’κρές μπίρις άμα είνι…».

«Πιε κι σκάσει ντε! Να σιρκός γαμπρός απού ασήμ να κι η θ’κός μας γαμπρός απού μπακίρ!…».

«Με τόσα προσόντα που έχει ο μοντέρνος γαμπρός σας μπορεί να πάρει μέρος ακόμα και σε καλλιστεία…».

«Λιές να βγει μις… άσκημους η Μήτσιους!… Κι δε μι λιες κυρά Κούλα! Πώς καμ’ν έρουτα οι σιρκοί; Ποιος είνι άρριν κι ποιος θήλυς! Ποιος είνι απού παν κι ποιος απου κατ!».

«Το κάνουν με την σειρά! Εναλλάξ που λένε! Δημοκρατικά. Μια από πάνω ο κύριος Μήτσιος! Μια από πάνω πάλι ο κύριος Δημήτρης! Δημήτρη θα τον λες από δω και πέρα για να φαίνουντι σαν δυο! Κατάλαβες;».

«Άκα! Κι απού κατ ποιος είνι;».

«Η γη! Κι από πάνω ο ουρανός!».

«Μη φαίνιτι θα πες καταή η Μήττσιους, κι θα πιαλάει κα του Κατ! Ικεί που παέν τα σακάτ’κα!»

«Αυτούια σαν να μι μπέρδιψις ψίχαλα, αλλά τέλους πάντους! Κι δε μι λιές; Μέχρι πόσα πιδιά μπουρούν να κάν μι αυτήν… πως τ’ν είπις μα…».

«Τεχνητή νοημοσύνη! Όσα χωράει η ψυχή τους!».

«Μόγκι έτσι θα πιράσουμι τα τουρκούλια που γινονουβουλούν σαν τα σκλιά!  Κι δε μι λιες; Για να αλλάξουμι κουβέντα! Είναι παντρεμέν η θυγατέρας η Τζένη στ΄ν Αμερική;».

« Είναι παντρεμένη και με άντρα!…»

«Πώς!!! Ξέρς καμιά γυναίκα να είνι παντρεμέν με γυναίκα! Αίλαιως πια!».

«Αμ τι δεν ξέρου…».

«Ποια καλέ;».

«Η αδιρφός μ’ η Κώτσιους!».