Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας

 

Περασμένα μεγαλεία και εξιστορώντας τα να λες:

Μια φορά και έναν καιρό ο κρατικός φορέας ήτανε βούτυρο στο ψωμί των δημοσίων υπαλλήλων. Ο ιδιωτικός τομέας λίγδα ληγμένη κι αυτή, Να γιατί οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα αποκαλούνταν και ελίτ από τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου.

Να και ο συσχετισμός ο οποίος κάνει τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα να σκάνε από τη ζήλια:

Εάν κάποιος δημόσιος υπάλληλος δεν συμπληρώσει ούτε ένα μεροκάματο, σε όλο του τον εργασιακό βίο… θα φτάσει κάποτε στην συνταξιοδότηση;

Βεβαίως! Μάλιστα, χωρίς να χάσει ούτε ένα βαθμολογικό κλιμάκιο! Πώς να το χάσει, αφού δεν θα κάνει κανένα απολύτως λάθος. Λάθη, και μάλιστα αρκετά, κάνουν μόνο όσοι εργάζονται!

Αυτά θα ακούσει ο υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα και θα σκάσει ακόμα πιο πολύ. Να και η εμπεριστατωμένη εξήγηση για να εξαλειφθεί οποιαδήποτε απορία του:

Εάν τον έχει διορίσει κάποιος υπουργός, ή κάποιος κομματάρχης, ποιος μπορεί να τον κουνήσει από την θέση του! Ούτε και με γερανοφόρο όχημα…

Να και το αντίπαλον δέος:

Εάν η εργασία του ιδιωτικού υπαλλήλου δεν ικανοποιεί αρκετά πλέον τον εργοδότη, την επομένη θα πάει στο σπίτι άνευ χρονοτριβής… Και την μεθεπομένη στον ΟΑΕΔ, για να εγγραφεί στο ταμείο ανεργίας!

Να λοιπόν γιατί είχα πει κάποτε την παρακάτω ατάκα και η οποιία είχε γίνει βαϊραλ:

Για να απολυθεί ένας υπάλληλος του δημόσιου τομέα πρέπει να σκοτώσει πάνω από τρεις!

Και εξηγούμαι:

Προς το τέλος της δεκαετίας του 90, εκτός από τα καθήκοντα του τεχνικού τομέα της ΔΕΗ μου ανατέθηκε η οργάνωση ανεξάρτητης αποθήκης στα Γρεβενά, ώστε να μην πηγαίνουμε κάθε τόσο στην Κοζάνη για υλικά. Κι αφού τα υλικά έχουν σχέση με την οικονομία με στείλανε στην Ηλιούπολη, σε κάποιο σεμινάριο, για τις βασικές γνώσεις οικονομίας και χρήσης κομπιούτερ!

Στα διαλείμματα μιλούσαμε συνήθως για προσωπικά οικονομικά θέματα. Αυξήσεις   μισθών, υπερωρίες κλπ. Ενώ τα γενικά, ήτανε αυτά που είχαν να κάνουν με την άρση της μονιμότητας. Ένα φλέγον θέμα εκείνης της εποχής.

Πήρε τον λόγο κάποιος οδηγός από την Αλεξανδρούπολη και είπε: Συνάδελφοι! Για να απολυθεί σήμερα κάποιος υπάλληλος από τον δημόσιο τομέα, πρέπει να σκοτώσει πάνω από τρεις! Όπως είπε ο Μπάκας από τα Γρεβενά. Ίσως ακόμα περισσότερους!

Ήταν φυσικό να θεωρηθεί άκρως υπερβολική αυτή η τοποθέτησή μου με αποτέλεσμα να κληθώ σε απολογία από όλους τους συναδέλφους. Κυρίως όμως από κάποιο οδηγό Λεοντίδη από την Αλεξανδρούπολη. Οπότε του λέω:       

«Από πού τον γνωρίζεις εσύ τον Μπάκα συνάδελφε! Εγώ είμαι αυτός!».

«Σοβαρά! Να λοιπόν η ευκαιρία να μάθω όλη την αλήθεια, κι από δεύτερο στόμα. Το πρώτο ήτανε του δικού μας οδηγού, και ο οποίος εργαζότανε κάποτε στην Κοζάνη».

«Ακούστε λοιπόν: Κάποιος οδηγός από την Κοζάνη ήταν τόσο πολύ παράνομος, που έπρεπε να απολυθεί δια παντός από τη ΔΕΗ, και να προσληφθεί ισόβια από κάποια φυλακή! Και τι δεν είχε κάνει το λαμόγιο! Ακόμα και στα Γρεβενά είχε μπαράκια με γυναίκες κλπ. Η συμπεριφορά του κάλυπτε τον ποινικό κώδικα στο σύνολό του!

Χανότανε για μήνες ολόκληρους κι επανερχόταν! Τον καλωσόριζα όταν μου έφερνε κάποια υλικά, και ζητούσα πληροφορίες για το βίο και την πολιτεία του. Και κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο διέφευγε πάντα της δίωξης! Η απάντηση στα Κοζανίτικα ήτανε κλισέ: «Καθάρσειν πάλι ου θ’κος μ’!»

Ποιος ήταν ο δικός του! Ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Παπακωνσταντίνου!

Συνεχίστηκε λοιπόν το ημερήσιο σεμινάριο επάνω στα κομπιούτερ, και εγώ ο οποίος  ήμουνα άσχετος, δεν είχα καταλάβει τίποτα απολύτως! Άκου ον λάιν συνδέσεις με όλες τις αποθήκες της ΔΕΗ! Όν λάιν! Τι είναι κι ετούτο πάλι στα εγγλέζικα!

Κάθε τόσο ο οικονομολόγος εκπαιδευτής με ρωτούσε: Αυτό, γιατρέ, μπορούμε να το κάνουμε;

(Ποτέ δεν έμαθα γιατί με προσφωνούσε γιατρό! Μάλλον έμοιαζα με κάποιο γνωστό του γιατρό! Για τι άλλο!).

«Βεβαίως και μπορούμε» του έλεγα εγώ, κι ας μην καταλάβαινα γρι από λειτουργία υπολογιστή. Τι να πρωτομάθεις σε μια μέρα! Ενώ εκείνη την στιγμή ήτανε και μισή!

Όλα τα μπορούμε, έλεγε εκείνος. Οπότε μου κάνει πλέον μια πολύ δύσκολη ερώτηση, για να τον κουφάνω με την απάντησή μου! Έτσι νόμισα. Να η ερώτηση:

«Δεν μου λες γιατρέ! Τι είναι για σένα ο πληθωρισμός; Τι κατάλαβες; Πότε έχουμε πληθωριστικές τάσεις κλπ;».

«Για τις τάσεις του ρεύματος να σας πω, αλλά για της οικονομίας δεν έχω ιδέα!».

«Πείτε μια απάντηση, κι ας την πάρει το ποτάμι…». Λες και παίζαμε σε τηλεοπτικό παιχνίδι! Και του απαντώ λοιπόν:

«Πληθωρισμό έχουμε όταν έχουν και οι φτωχοί παράδες!…».

Αμ δεν την πήρε το ποτάμι! Συμφώνησε απόλυτα μαζί μου. Μάλιστα προσυπέγραψε λέγοντας: Όταν έχουμε πληθωρισμό, τότε περνούν καλά μόνο αυτοί οι οποίοι έχουνε  πολλούς παράδες! Μπράβο Μπάκα.

Δεν είχα ιδέα από οικονομία και πήρα μπράβο! Που να ήμουνα και οικονομολόγος!

Να τι άλλο μου είπε. Πως είμαι σοφός. Και πως με την σοφή αυτή απάντησή μου θα άνοιγε τα επόμενα οικονομικά σεμινάρια. Μπα σε καλό του είπα! Μήπως με δούλευε;

Οπότε του λέω κάποια δική μου παρατήρηση, για την λέξη σοφός, και τον κούφανα όλως διόλου: Πως ο σοφός. κι ανάποδα εάν γραφεί και διαβαστεί πάλι σοφός είναι… Ιδού! ςόφοΣ. Πείτε την και καρκινική γραφή, δεν έχω κανένα πρόβλημα!

Κι άλλο διάλειμμα. Να οι καφέδες πάλι, τα αναψυκτικά, τα σάντουιτς, τα κουλούρια, τα νερά κλπ! Οπότε λέω:

«Στα σεμινάρια μπορεί να πληρώνεις κάτι παραπάνω, συνάδελφοι, αλλά τρως καλά!»

Μετά από λίγο εμφανίζεται ξαφνικά ο εκπαιδευτής του σεμιναρίου και με καλεί στο γραφείο του. Πήγε καρφωτή! Ένιωσα από Λιγνάδης λίγδας! Και μέχρι να περάσω το κατώφλι του γραφείου του, το μυαλό μου είχε μεταβεί από το ταπεινό κουλούρι στην γνωστή Κούλουρη! Μου λέει λοιπόν:

«Κύριε Μπάκα! Πόσα λεφτά πληρώσατε για την ταπεινή μας προσφορά;». Ειρωνικά.

«Τίποτα απολύτως! Προφανώς θα αστειεύεστε! Ή έπεσα θύμα ρουφιανιάς!».

«Άρα λοιπόν είχατε αστειευτεί κι εσείς! Κάποιος συνάδελφός σας όμως ανέφερε την εξής δήλωση σας. Πως στα σεμινάρια πληρώνεις κάτι παραπάνω, αλλά τρως καλά!».

«Μπορείτε να μου πείτε το ονοματεπώνυμο του ρουφιάνου;».

«Όχι! Δεν θα γίνω κι εγώ ρουφιάνος! Μπορώ όμως να σας πω το πρώτο συνθετικό. Αρχίζει το Αρχί!…».

«Κατάλαβα! Είναι ο  Αρχίδαμος! Τώρα είναι που θα γίνει ο Αρχιδάμειος πόλεμος!».

Υ.Σ. Σήμερα ο δημόσιος τομέας είναι απλώς παντεσπάνι. Κατά Θεανώ Φωτίου!