Γράφει ο Βαγγέλης Μπάκας

                                                  

Χθες                                              

Όταν το 1991 ήρθανε στην Ελλάδα οι πρώτοι Αλβανοί δεν γνωρίζανε καμιά άλλη εργασία εκτός από βοσκή αιγοπροβάτων! Τσιοπάν!…

Όταν έγινε ο σεισμός το 1995 μάθανε πλέον και να χτίζουν, αφού τον εργολάβο δεν τον ενδιέφερε η καλή δουλειά, αλλά η πολλή…

Τους φιλοξένησα στο γιαπί του σπιτιού μου στο χωριό κι απορούσαν που τους έδωσα ρούχα, ακόμα και τηλεόραση. Κάποτε τους πήγα και στο χωριό Αηδόνια για να δουν κάποιους δικούς τους. Και η απορία μόνιμη πλέον. Γιατί τα κάνω αυτά; Και γιατί δεν δέχθηκα να μου κάνουνε ούτε ένα χαρμάνι λάσπη, αφού το σπίτι στο χωριό το έχτιζα μόνος μου εκ θεμελίων! Να η απάντηση με δυο σκέλη:

Πρώτον, για να μην νομίσουν κάποιοι χωριανοί πως τους εκμεταλλευόμουν. Να και τα ονόματά τους: Μάριος, Κώστας και Σαντιλιάνα. Μάλλον μόνο ο Σαντιλιάνα είχε δηλώσει το πραγματικό του όνομα.

Και δεύτερον, γιατί την ίδια εργασία και φτώχεια είχα περάσει πλέον και εγώ, όταν τα καλοκαίρια μετά από το κλείσιμο των σχολείων εργαζόμουν στις οικοδομές στην Καστοριά. Να από πού είχα κλέψει την μισή τέχνη του οικοδόμου, και την άλλη μισή την είχα κληρονομήσει γονιδιακά από τον παππού μου αρχιτέκτονα της Πόλης

 Μετά από λίγο καιρό οι Αλβανοί άρχισαν να γίνονται τεχνίτες από πρώην τσιοπάν! Ο Κώστας (πρώην δάσκαλος) είχε πάρει εργολαβίες ακόμα και σε ολυμπιακά έργα.

Σήμερα.

Σήμερα όλοι οι Αλβανοί είναι τεχνίτες. Σπάνια κάποιος τσοπάνος, συνήθως αδέξιος ή  ηλικιωμένος.

Όλα τα έργα του Δήμου τα κάνουν Αλβανοί. Να τι λέει η μάνα του Μπούλη:

Τι λες καλέ, που θα στείλω εγώ τα παιδιά μου να δουλέψει εκεί όπου δουλεύουνε οι Αλβανοί! Τι είναι; Ιταλοί αιχμάλωτοι; Δεν είμαστε ικανοί να θρέψουμε τα παιδιά μας;

Αυτά, αφού υπάρχει ο μισθός του πατέρα και οι συντάξεις των γέρων. Κι αν υπάρχει  μισθός και της μάνας, τότε γιοί και εγγονοί νιώθουν Ωνάσηδες. Ως πότε όμως; Όταν όμως φύγουν οι γέροι από τη ζωή να τι θα γίνει. Οι Ωνάσηδες θα αναγκαστούν να ζητήσουν εργασία! Κι όταν θα ρωτήσουν κάποιον μάστορα, εάν γνωρίζει εργολάβο που να θέλει εργάτες να η απάντηση:

«Εκεί κάτω στην ποταμιά κάποιος εργολάβος επεκτείνει την κοίτη του ποταμού και ζητά εργάτες. Κι αφού δεν βρίσκει πλέον ούτε Αλβανό, αφού δεν υπάρχουν άνεργοι Αλβανοί, θα σας πάρει σίγουρα!».

Μήπως θα έπρεπε και να τους σηκώσει…

Πήγε, και πριν ανοίξει το στόμα του για να ζητήσει εργασία ακούει τον εργολάβο να μιλάει στα αλβανικά με τον συνέταιρό του!

Πώς να ζητούσε εργασία από Αλβανό!

Ο Αλβανός όμως κατάλαβε την γκάφα του και τον ρωτά:

Τι θέλετε κύριε; Μήπως ενδιαφέρεστε για κάποια εργασία;

Τίποτα! Τίποτα! Απλώς ήρθα να δω εάν έχει ψάρια το ποταμάκι!

Αυτά κάποτε ήτανε φανταστικά. Σήμερα και αύριο θα είναι καθημερινά!

Έκανα το εξοικονομώ στα δυο μου σπίτια. Στο χωριό και στα Γρεβενά. Εργολάβος Αλβανός και άριστος τεχνίτης. Εργάτες δυο Έλληνες!

Ο Αλβανός καταθέτει καθημερινά χρήματα και ταυτόχρονα ψάχνει να αγοράσει ένα καλό σπίτι. Όλοι οι υπόλοιποι γιορτάζουμε της Αναλήψεως. Δηλαδή, μόνο παίρνουμε από την τράπεζα. Τι παίρνουμε! Την σύνταξη φυσικά! Τι άλλο! Που να περισσέψουν λεφτά για κατάθεση.

Οι Aλβανοί συνεχίζουν να αγοράζουν σπίτια. Μάλλον αυτοί θα λύσουν και το δημογραφικό μας πρόβλημα, αφού οι γεροντότεροι δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Και οι νεώτεροι αποφεύγουν την παντρειά! Με οκτακόσια ευρώ, πώς να τα βγάλουν πέρα! Να γιατί πολύ σπάνια ακούμε κλάμα μωρού! Κλάμα από κατασχέσεις σπιτιών αρκετές φορές!

 

Αύριο.

Εάν δεν παρθούν άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος και οι νέοι συνεχίζουν να μεταναστεύουν στα μεγάλα αστικά κέντρα του εσωτερικού, βλέπω να μνημονεύονται κάποτε οι Έλληνες σαν τους Βαβυλώνιους, τους Ασύριους, τους Καρχηδόνιους κλπ.

Εγώ χτύπησα τον κώδωνα του κινδύνου. Κι εσείς συνεχίστε να χτυπιόσαστε μεταξύ σας για την καρέκλα! Αναλογιστήκατε άραγε ποτέ τι έπαθε η Γιουγκοσλαβία, όταν όλοι οι πολίτες της τράβηξαν βόρεια για το Βελιγράδι! Κράτος το Κόσοβο. Κράτος τα Σκόπια… Και εάν συνεχιστεί αυτή η αστυφιλία, βλέπω κράτος και το Καλόχι με Αλβανικό πρόσημο!…

Γιατί το Καλόχι! Γιατί είναι το μόνο χωριό που ξανάγινε οικόπεδο, χωρίς να χτιστεί επάνω του νέο χωριό!

Υ.Σ. Κάποτε μιλούσανε με απαξία για τους αλβανούς. Σήμερα όμως δεν έχω πλέον λόγια για να υμνήσω την εργατικότητά τους και, αυτό κυρίως, την αξιοπρέπειά τους!

Πώς μπορώ να μην αναφέρω την ευγένεια και την εργατικότητα του μικρού Νικόλα! Κι αν η εργατικότητά του αυτή συνδυαστεί και με την πρόοδο στο σχολείο, θα είναι παράδειγμα προς μίμηση!

            Καλή σχολική χρονιά και καλή πρόοδο Νικόλα.