Του Φώτη Σιούμπουρα

Πρέπει κάποτε η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου και ιδιαίτερα οι κυβερνώντες σήμερα να συνειδητοποιήσουν ότι η τωρινή σκληρή πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με πολωτικές συγκρούσεις, ούτε με ανούσιες επιθέσεις. Η κοινωνική ένταση δεν εκτονώνεται με προσφυγή σε ύβρεις και τα μείζονα προβλήματα , όπως το προσφυγικό, ασφαλιστικό, αγροτικό, δεν επιλύονται με ανόητες αντιπαραθέσεις. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν τι θέλουν, τι επιδιώκουν, ποιά είναι τα διαπραγματευτικά τους όρια. Η κυβέρνηση βρίσκεται σε «ώρα μηδέν» και γι αυτό άλλα περιθώρια για παλινωδίες, καθυστερήσεις και …σκληρής διαπραγμάτευσης δεν υπάρχουν. Άσφαιροι λεονταρισμοί και παράταση της αβεβαιότητας όχι μόνο δεν οδηγούν πουθενά, αλλά βυθίζουν ακόμα περισσότερο την οικονομία και την κοινωνία στην κρίση. Λύσεις «εδώ και τώρα» απαιτούνται για προσφυγικό, ασφαλιστικό, αγροτικό.
Η κυβέρνηση τώρα δυστυχώς συνειδητοποίησε(;) ότι η έκθεση της Κομισιόν για τη φύλαξη των συνόρων αποτελεί ένα ηχηρό σήμα κινδύνου. Αλλά όσο σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα να αντιμετωπίσει αυτό το τεράστιο προσφυγικό κύμα, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι δίνουμε άλλοθι με τις καθυστερήσεις και τις ανεπάρκειες μας σε όσες χώρες αρνούνται να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.
Από την άλλη μεριά οι ισχυρισμοί από την πλευρά του ΔΝΤ ότι χρειάζονται μειώσεις συντάξεων μέχρι και 15 % για να γίνει βιώσιμο το ασφαλιστικό, δείχνουν ότι η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση που επίκειται κάθε άλλο παρά περίπατος θα είναι. Και σε αυτήν την περίπτωση η κυβέρνηση με τις παλινωδίες της δημιουργεί ένα εχθρικό κλίμα, που γυρίζει στο τέλος σε βάρος της.
Αλλά όταν τη μια μέρα ζητάς να φύγει το ΔΝΤ από το κουαρτέτο και με ευκολία κατηγορείς την αντιπολίτευση ότι αποτελεί την πέμπτη φάλαγγά του επειδή σου ασκεί κριτική και την επομένη ζητάς να παραμείνει είναι σίγουρο ότι το ολιγότερο που θα περιμένεις είναι το …15%. Όμως και την θέση σου αδυνατίζεις όταν αντί για συνεννόηση κατηγορείς αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες ως …υπονομευτές του κυβερνητικού έργου.
Υπήρχε μια μικρή έστω ελπίδα ότι η συζήτηση στη Βουλή θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία μιας στοιχειώδους συναίνεσης και συνεννόησης. Την ευκαιρία μάλιστα αυτή έδωσε με την γενικότερη στάση του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πέρα από την αναπόφευκτη κριτική που άσκησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο κυβερνητικό σχέδιο και συγκεκριμένες προτάσεις παρουσίασε και αυτοκριτική για τα λάθη του παρελθόντος έκανε και χείρα βοηθείας έτεινε. Ωστόσο ο πρωθυπουργός όχι μόνο επέμεινε να αρνείται οποιαδήποτε δική του ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση και να μεταθέτει όλες τις ευθύνες στις κυβερνήσεις του παρελθόντος, αλλά επί της ουσίας προσπάθησε να κόψει κάθε γέφυρα συνεννόησης.
Αλλά, όταν ένας ηγέτης που κέρδισε τρεις εκλογές σε ένα χρόνο, που μέχρι πρότινος δεν είχε αντίπαλο, συνεχίζει να καταφεύγει και πάλι σε διχαστικά μηνύματα, σε υποσχέσεις και αερολογίες τότε έχει πρόβλημα.
Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας σπαταλά μεγάλο μέρος της ομιλίας του επιτιθέμενος στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει ότι έχει αρχίσει να φοβάται.
Όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται περικυκλωμένη από αυτούς ( αγρότες, συνταξιούχους , ελεύθερους επαγγελματίες) στους οποίους υποσχόταν τον ουρανό με τ’ άστρα ένα χρόνο πριν και αντί να ζητήσει συγγνώμη τους επιτίθεται , κατηγορώντας τους είτε ως ακροδεξιούς και εργατοπατέρες, είτε ως υπηρέτες μεγάλων συμφερόντων, τότε «δεν ξέρει για πού τραβά και που πηγαίνει».
Αντί για κυβέρνηση όλων των ελλήνων που θα ήταν, όπως υποσχέθηκε ο κ.Τσίπρας, επιμένουν να χωρίζουν τους πολίτες σε δυο κατηγορίες: Τα δικά μας παιδιά, τους οπαδούς μας και τους άλλους, που τολμούν να ασκήσουν κριτική να διαμαρτύρονται, να διεκδικούν.
Οι σήμερα συγκυβερνώντες όμως πρέπει να γνωρίζουν ότι καμιά κυβέρνηση δεν μακροημέρευσε καταφεύγοντας σε διχαστικά μηνύματα ,κατασκευάζοντας εχθρούς, δαιμονοποιώντας κοινωνικές ομάδες και πολιτικούς αντιπάλους. Ο κ. Τσίπρας ζήτησε την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή συναίνεση. Όμως με τον τρόπο που τη ζήτησε θύμιζε τον σκορπιό που τσιμπάει τον βάτραχο στο κεφάλι την ώρα που αυτός τον περνά από το ποτάμι, επικαλούμενος τη φύση του…