Κάπου κάποτε ήτανε ένας πολύ πλούσιος επιχειρηματίας. Τόσο πλούσιος που η οικογένειά του ήτανε εξασφαλισμένη για πολλές γενιές μετά από αυτόν. Επίσης ήτανε τόσο δίκαιος που είχε τη δυνατότητα να δίνει παραπάνω αμοιβή στους υπαλλήλους του και το έκανε πράξη. Η οικογένειά του και οι υπάλληλοί του ευημερούσαν και δεν τους έλειπε τίποτα. Η χώρα όμως στην οποία ζούσε και είχε την έδρα της επιχείρησής του βίωνε μεγάλη οικονομική κρίση.

Τα κρατικά ταμεία άδεια, οι μισθοί κομμένοι, οι συντάξεις της πείνας, η φορολογία στα ύψη. Ο λαός πεινούσε και πέθαινε στους δρόμους. Πολλοί από τους πολίτες αποφασίζανε και δίνανε οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους, πιστεύοντας λανθασμένα ότι έτσι δεν θα είναι επιπλέον βάρος στις οικογένειές τους.

Σε ένα πλούσιο δείπνο με συνεργάτες από το εξωτερικό, οι τελευταίοι εντυπωσιασμένοι από το μέγεθος της επιχείρησης του παραπάνω πλούσιου επιχειρηματία και την τεράστιες επαγγελματικές επιτυχίες του που η μία διαδεχότανε την άλλη, εκφράσανε αυθόρμητα το πόσο ευτυχισμένος πρέπει να είναι, αφού έχει πετύχει τόσα πολλά.

Η απάντηση του πλούσιου επιτυχημένου επιχειρηματία όμως, τους άφησε άφωνους. Δήλωσε απόλυτα δυστυχισμένος. Οι επισκέπτες κοιτούσαν ο ένας τον άλλο και αναρωτιόταν πόσο άπληστος είναι ο πλούσιος οικοδεσπότης τους, όταν στην χώρα του  άνθρωποι πεθαίνανε στο δρόμο από την πείνα. Ο επιχειρηματίας αντιλήφθηκε την απορία τους και έτσι τους είπε…

Ας υποθέσουμε ότι ο καθένας μας στη χώρα μας, έχουμε πολλά χρήματα, δυνατές επιχειρήσεις, ευχαριστημένους συνεργάτες κλπ. Το σπίτι μας τεράστιο. Έπαυλη που μπορεί πέρα από την οικογένειά μας να φιλοξενήσει και όλους τους φίλους μας, στελεχωμένη με το απαραίτητο υπηρετικό προσωπικό. Στον κήπο έχουμε πισίνες, παιδικές χαρές για τα παιδιά, γήπεδα για τένις, μπάσκετ κλπ. Ο υπόλοιπος χώρος περιβάλλεται από καταπράσινο γκαζόν, λουλούδια και δέντρα. Πόσο ευτυχισμένοι όμως θα ήμασταν αν κάθε πρωί που ξυπνούσαμε, έξω από το μαντρότοιχο της τέλειας έπαυλής μας, αντικρίζαμε μόνο καμένη γη και νεκρούς ανθρώπους και ζώα που η μυρωδιά τους θα έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική; Πως λοιπόν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος;

Αναρωτιέμαι λοιπόν…

Πόσο ευτυχισμένοι και πόσο ανθρωπιά μπορεί να έχουν όλοι αυτοί που με τις υπογραφές τους, τις μίζες τους, τους πλούσιους κλεμμένους από το λαό μισθούς τους και τις αποφάσεις τους, φέρανε τον Ελληνικό Λαό σε αυτή την κατάσταση; Θα λογοδοτήσουν ποτέ όσοι κλέψανε τον κόπο, τον ιδρώτα και το αίμα του Ελληνικού Λαού; Θα δικαστούν ως ηθικοί αυτουργοί για τις χιλιάδες αυτοκτονίες; Θα σταματήσουν να μας λένε ψέματα για το προσωπικό τους όφελος; Πότε τελικά θα λειτουργήσει η δικαιοσύνη;

 

Π.Μ.