Του Φώτη  Σιούμπουρα

 

Ο πρώτος γύρος ουσιαστικής και απευθείας διαπραγμάτευσης που ξεκίνησε στο Eurogroup της Τετάρτης και συνεχίστηκε στην σύνοδο κρυφής της Πέμπτης μπορεί να μην κατέληξε μεν σε συμφωνία, όπως άλλωστε αναμενόταν και το πρόβλημα  να επικεντρώθηκε στη φράση «extend, amend and conclude» (παράταση, τροποποίηση και ολοκλήρωση) με την Ελλάδα να διαφωνεί στη λέξη «παράταση» και…

τη Γερμανία να μην δέχεται το amend, «τροποποίηση», όμως έδωσε την ευκαιρία τόσο στην ελληνική πλευρά, όσο και στους ευρωπαίους εταίρους μας να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις και τις προθέσεις τους. Μετά και την Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης το τοπίο ξεκαθάρισε ακόμα περισσότερο για να περάσει στη συνέχεια ξανά η σκυτάλη της διαπραγμάτευσης σε υπουργούς και κοινοτικούς παράγοντες, με στόχο το Εurogroup της  Δευτέρας. Εκεί φαίνεται ότι θα παιχτεί το δεύτερο και πιο αποφασιστικό μέρος της διαπραγμάτευσης, που θα κρίνει αν οι ελληνικές προτάσεις για ένα πρόγραμμα – γέφυρα, είναι συμβατές με τις απαιτήσεις των εταίρων μας. Πάντως για όσους θέλουν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο σαράντα λίγες ώρες πριν από την σύνοδο της Δευτέρας και οι δύο πλευρές δείχνουν όλο και πιο καθαρά, ότι τελικώς θα υπάρξει συμφωνία και ο κ. Τσίπρας θα συμβιβαστεί με την Ευρώπη και με τους πιστωτές της χώρας. Όσοι διάβαζαν προσεκτικά τις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού μετά τις εκλογές, κατάλαβαν ότι από την αρχή είχε αποφασίσει να υποχωρήσει, κι ας  εμφανιζόταν «επαναστάτης». Το έπαιξε έξυπνα και  μπράβο του . Έδειξε ότι δεν παραδίνεται αμαχητί, όπως κατηγορούσε τους προκατόχους του. Συνεχίζει να το παίζει έξυπνα και να δηλώνει ακόμη και σήμερα ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει, ακριβώς για να καλύψει την υποχώρησή του και να αποκομίσει από αυτήν, τα περισσότερα δυνατά οφέλη. Αλλά και όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία του Τσίπρα και την εξέλιξή του κόμματος που ηγείται και σήμερα κυβερνά τη χώρα, γνωρίζουν ότι βάση της πολιτικής τους αποτέλεσε η αμφισβήτηση της κυρίαρχης άποψης στον κόσμο για την οικονομία, την λειτουργία των αγορών και ιδιαιτέρως των κερδοσκοπικών του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού τομέα. Ο  Τσίπρας είναι ο πρώτος πολιτικός που εκπροσωπεί σήμερα από τη θέση του πρωθυπουργού μιας χώρας, ενταγμένης μάλιστα στην Ευρωζώνη, την αριστερά. Την αριστερά των νέων ιδεών, των νέων απόψεων, για  τις οποίες το ευρωπαϊκό δημοκρατικό ιδεώδες, η κουλτούρα, οι αρχές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος δεν επιτρέπουν αποκλεισμούς.

Η  Ευρώπη του σήμερα δεν έχει άλλη επιλογή, πέρα από αυτή της ενσωμάτωσης του Τσίπρα και κατ’ επέκταση της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές διαδικασίες.

Γι’ αυτό πέρα από τις τεχνικές λεπτομέρειες η τρέχουσα διαπραγμάτευση δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ένα συμβιβασμό.

 Το βασικό βέβαια πρόβλημα, πέρα από τις διαφορές απόψεων που υπάρχουν είναι ο χρόνος. Μια παρατεταμένη αβεβαιότητα και πολύ περισσότερο εκκρεμότητα, δεν βολεύει και δεν βοηθά ούτε την Ελλάδα ούτε την Ευρώπη. 
Η δυστοκία που σημειώθηκε για να υπάρξει μια κοινή δήλωση μετά το  Eurogroup της Τετάρτης, δείχνει ότι υπάρχει ακόμα δρόμος να διανυθεί για να γεφυρωθούν οι διαφορές που υπάρχουν, με σημαντικότερη αυτή που αφορά αν και τι είδους πρόγραμμα θα υπάρξει στη συνέχεια για την Ελλάδα.
Είναι προφανές ότι χρειάζονται γενναίες πολιτικές αποφάσεις και από τις δύο πλευρές και από τον ισχυρό καπό τον αδύνατο, ώστε να επιτευχθεί ο αναγκαίος συμβιβασμός και να αποφευχθεί ένα αδιέξοδο που απεύχονται όλοι.

Ο  Τσίπρας φαίνεται πως γνωρίζει καλά, ότι στην αντιπαράθεση με ισχυρούς κερδίζει όποιος ξέρει να υποχωρεί την κατάλληλη στιγμή. Αντιθέτως κερδίζει σπάνια, όποιος υποχωρεί από την πρώτη στιγμή. Και δεν κερδίζει ποτέ, εκείνος που δεν υποχωρεί ποτέ! Έτσι αφού πέρασε τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες με επαναστατικά κηρύγματα ήρθε η ώρα να φροντίσει και την οικονομική σταθερότητα της χώρας που του εμπιστεύθηκε το μέλλον της. Γιατί αν δεν εξασφαλιστεί η οικονομική σταθερότητα, δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει ούτε ένα από τα πολλά που υποσχέθηκε. Ενώ αντιθέτως αν διασφαλίσει την ηρεμία στην οικονομία, θα μπορέσει να υλοποιήσει τουλάχιστον ορισμένες από τις εξαγγελίες του και να ισοσκελίσει με αυτές, το πολιτικό κόστος από την υποχώρησή του. Και να βγει και κερδισμένος