Σήμερα πληροφορηθήκαμε νέα αυτοκτονία, στη γειτονική μας Πτολεμαϊδα.

Αλλά και σε άλλα  μέρη της χώρας μας τα δελτία ειδήσεων έχουν μεταδώσει ότι άνθρωποι που ναυάγησαν οικονομικά αυτοκτόνησαν.

Άλλες χρονιές και μαθητές αποτυχόντες έκαναν το ίδιο ή και φίλοι του internet που μιμούνταν ή ακολουθούσαν οδηγίες δυστυχισμένων παρανοϊκών ανθρώπων.

 

 

        Λυπηρό το γεγονός.

     Η Εκκλησία,ερμηνεύοντας το θέλημα του Θεού,απαγορεύει ρητά την αυτοκτονία.

    Παλαιότερα μάλιστα δεν αναλάμβανε ούτε και να τους κηδεύσει τους αυτόχειρες.

   Διδάσκει δε ότι εκτός από ψυχοπαθείς, που έχουν το ακαταλόγιστο,όλοι οι άλλοι δε δικαιολογούμαστε να αφαιρέσουμε τη ζωή μας. 

  Είναι το ίδιο έγκλημα, όπως, όταν αφαιρούμε και τη ζωή των συνανθρώπων μας. 

  Μόνο που το έγκλημα αυτό δεν αφήνει το χρονικό περιθώριο να μετανοήσει ο αυτόχειρας.

  Του ανοίγει το δρόμο για το κελί του Ιούδα στην κόλαση. 

    Κι αυτό, γιατί κλειδοαμπαρώνει την ψυχή του αυτόχειρα και δεν αφήνει το Πνεύμα του Θεού να μπει σ΄αυτήν. 

    Γι΄αυτό και πιστεύεται ότι αυτοί οι άνθρωποι χάνουν την ψυχή τους οριστικά. 

     Δε σώζονται.

    Έτσι βέβαια τα βλέπουμε εμείς οι άλλοι, γιατί έτσι μας  διδάσκει η παράδοση της Εκκλησίας.

      Και οι άγιοί μας.

      Πόσες φορές όμως μας διέψευσε η απέραντη φιλευσπλαχνία του Θεού, ο οποίος εξετάζει τα ανεξιχνίαστα βάθη κάθε ανθρώπου και δε μεροληπτεί…

      Κι ούτε κρίνει επιπόλαια ποτέ.

     Κι ύστερα είναι και παντοδύναμος και μπορεί να σπάει και κλειδομανταλωμένα φρούρια ψυχών..

      Και να ελεεί και ψυχές που Τον απέρριψαν, αλλά που είχαν δικαιολογητικά…

       Ποιος ξέρει…μακάρι.

        

  

      Απ’αυτούς τους ανθρώπους ωστόσο, που το τολμούν, λείπει η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού,που τους την κλόνισαν οι συγκυρίες και παραδόθηκαν αμαχητί στην τρέλα της αυτοκτονίας. 

   

        Ας είμαστε ωστόσο έτοιμοι όλοι να βοηθήσουμε κάθε συνάνθρωπό μας που βρίσκεται σε απόγνωση και ανάγκη. 

   Αλλιώς,αν μάλιστα ήμασταν και γνώστες των προβλημάτων του,θεωρούμαστε συνυπεύθυνοι στην πράξη του αυτή.

   Ή και σωτήρες του. 

      

    Γι’αυτά τα μηνύματα αφήνουμε να μιλήσει το εξής περιστατικό, που το αφηγείται η σύζυγος απόστρατου τώρα αξιωματικού της Αστυνομίας, που συνδέθηκε με το γεγονός αυτό:

 

      “Ωρα 12 μ και το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα στο Αστυνομικό τμήμα. 

   (Για λόγους ευνόητους αποφεύγουμε να αναφέρουμε συγκεκριμένα την περιοχή).

 

     Οι κλήσεις βοήθειας των πολιτών είναι πολλές.

  Κάποιο όμως ιδιαίτερα σοβαρό περιστατικό την ώρα εκείνη βρίσκεται σε εξέλιξη.

  Ένας 18χρονος απειλεί ν’αυτοκτονήσει,πέφτοντας απ’τη βεράντα μιας νεοανεγειρόμενης οικοδομής,λίγα τετράγωνα πιο πέρα.

  Ο Διοικητής του τμήματος κ.Χ στέλνει τρεις άνδρες του έμπειρους.

        Θα προσπαθούσαν να αποτρέψουν το μικρό από την απόφασή ν’αφαιρέσει τη ζωή του.

            

     Περνάει μια ώρα περίπου χωρίς να μπορέσουν οι άνδρες του να εμποδίσουν το νεαρό.

  Ο Διοικητής γεμάτος αγωνία αποφασίζει να πάει ο ίδιος. 

 Κοντοστέκεται για λίγο στην πόρτα και στρέφοντας τα μάτια στον Εσταυρωμένο Χριστό,που κρεμόταν στον  τοίχο του γραφείου του, κάνει το΄σταυρό του και κατεβαίνει βιαστικά ,σχεδόν τρέχοντας,τα σκαλιά.

       Φθάνοντας στην οικοδομή,βλέπει το παιδί στην ταράτσα να αιωρείται με το ένα του πόδι στο κενό,απειλώντας να πέσει, κάθε φορά που ένας αστυνομικός προσπαθούσε να το πλησιάσει.

 Πολλοί στο μεταξύ άνθρωποι είχαν μαζευτεί και παρακολουθούσαν αμήχανοι και σιωπηλοί.

        Ο Διοικητής ανεβαίνει στην ταράτσα και κάνει διστακτικά κάποια βήματα αργά να πλησιάσει το παιδί.

  Του πιάνει κουβέντα μήπως και ξεχαστεί αποκαλώντας το με το όνομά του.

    “Νίκο, γιατί θέλεις να πέσεις ένα τόσο ωραίο παιδί που είσαι”,το ρωτάει κοιτάζοντάς το στα μάτια,χαμογελώντας του και κάνοντας αργά βήματα προς το μέρος του.

   “Μην πλησιάζεις”,φωνάζει ο μικρός.”Μην πλησιάζεις.Θα πέσω…”.

  “Καλά τη ζωή σου δεν τη λυπάσαι,την καημένη  τη μητέρα σου; Δεν τη λυπάσαι;

 Όταν γυρίσει στο σπίτι από τη δουλειά και το μάθει, δε σκέφτεσαι τον πόνο΄και τη δυστυχία της;

Mόνο εσένα έχει στη ζωή”.

    Ο πατέρας τούς είχε εγκαταλείψει από χρόνια.

     “Μην πλησιάζεις σου λέω, μην πλησιάζεις”,φωνάζει πιο δυνατά ο μικρός και στρέφει το κεφάλι του προς τα κάτω στο δρόμο έτοιμος να πηδήξει. 

    Εκείνος επιμένει να τον κοιτάζει στα μάτια,να πλησιάζει αργά αργά κοντά του και να του μιλά.

  Του λέει πως η ζωή είναι ωραία,πως είναι πολύ νωρίς να θέλει να εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο.

  Του ζητάει από εδώ και πέρα να τον θεωρεί φίλο του και του υπόσχεται πως θα είναι κοντά του, για να τον βοηθάει στα πρόβλήματά του.

       Του υπενθυμίζει ότι ο Θεός δε θα τον συγχωρήσει ποτέ γι’αυτό που σκέφτεται να κάνει.

  Η ζωή είναι δώρο Του κι εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε κακό στον εαυτό μας,γιατί δε μας ανήκει.

   Αυτός είναι ο Δημιουργός μας και Εκείνος αποφασίζει πότε θα καλέσει τον καθένα από μας τα παιδιά Του  κοντά Του.

     Ο Νίκος είχε αρχίσει να αποδέχεται την παρουσία  του

                                                          ………………………………………………….

 Μ΄ένα σάλτο, εκεί που σκεφτόταν ο νεαρός, ο Διοικητής τον άρπαξε στην αγκαλιά του και τον έσωσε.

  

     Έπεται και συνέχεια, αλλά εδώ τη διακόπτουμε. 

                                                                      ———————-

      Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι σήμερα, ιδιαίτερα στους κόλπους της Αστυνομίας, που με ρίσκο της ζωής τους και πλήρη αυταπάρνηση σώζουν από ποικίλους κινδύνους τους συνανθρώπους τους. 

  Μακάρι να εμπνέουν μιμητές και να μας έχουν όλους συνεχιστές. 

                                                                     ————————

     Αίτιο σ΄αυτό το περιστατικό ήταν τα ψυχολογικά προβλήματα, που δημιούργησε μια διαλυμένη οικογένεια. 

   Ας δούμε όμως και μερικά άλλα των αυτοκτονιών.            .

.          

    Θυμόμαστε γι΄αυτό  κάποια  μητέρα  που  μας  ικέτευε: κάντε  κάτι  για  το  παιδί  μου. Είναι  27  χρονών λεβέντης. Υποφέρει  από  κατάθλιψη  και  έχει  την  έμμονη  ιδέα  να  αυτοκτονήσει.  

    

      Άρα  η  παθολογία  των  νεύρων  είναι  μια  πρώτη  βασική  αιτία.

  Παθολογία που είναι δυνατόν να προέρχεται κι αυτή από ψυχολογικά προβλήματα, τέτοια που πολύ συχνά δημιουργεί ένα άρρωστο και καταθλιπτικό περιβάλλον, ή και από βαριά κληρονομικότητα.   

    

     Μιας  πολύ  γνωστής  κυρίας επίσης ο σύζυγος  έπεσε  από  τον  τρίτο  όροφο, γιατί  τη  ζήλευε  και  είχε  και  ψευδαισθήσεις. 

    Συζυγικά  και  ψυχολογικά επίσης τα  αίτια.

    

      Υπερήλικας, που  τα  παιδιά  του  τον  είχαν  κλείσει  μόνο σ΄ένα  διαμέρισμα, πολύ  μακριά απ΄αυτά, καταβλήθηκε  από  τη  μοναξιά  και  σε  μια  στιγμή  κρίσης  και  απελπισίας  πήρε  ό,τι  φάρμακο  βρήκε  και  αυτοκτόνησε.

    Εννοείται  πως  τα  παιδιά  του  πίστευαν  ότι  τον  φρόντιζαν  όσο  μπορούσαν  με  το  να  του  στέλνουν  καθημερινά  φαγητό  και   να  τον  επισκέπτονται  τα  ίδια  για  5΄την  ημέρα  στην  αρχή.

   Επισκέψεις που αραίωσαν πολύ ύστερα.

    Είχε  δε  και  εγγονάκια  που  είχαν  συνδέσει  τη  σχέση  τους  μαζί  του περισσότερο με το χαρτζιλίκι. 

    

         Αιτία εδώ η προβληματική  συνοίκηση. 

 

    Αλλά  και  οικονομικά  τα  αίτια  της  αυτοκτονίας. 

   Κάποιος  κρεμάστηκε, αφού  άφησε  για  αντίο    στην  οικογένειά  του  μια  σημείωση  ότι  θεωρούσε  τον  εαυτό  του  άχρηστο  πια, εφόσον  δε μπορούσε  να  τους  συντηρήσει.

  Και τούτο, γιατί  η  Ελληνική  Πολιτεία του  διέκοψε  μια  συνταξούλα, με  την  οποία  τους  εξασφάλιζε  οριακά  τα  προς  το  ζην.

     Το περιστατικό συνέβη σε προηγούμενα χρόνια. 

  Ωστόσο στον καιρό της κρίσης. 

 

      Αλλά και η πίστη ότι η αυτοκτονία απαλλάσσει τον άνθρωπο μια για πάντα από τα προβλήματά του είναι πολύ συνηθισμένη αιτία.

   Και θα ήταν έτσι, αν η ζωή μας δεν είχε συνέχεια και πέρα από τον τάφο. 

   Άγνοια και απιστία δηλαδή μαζί, κοντά στην απελπισία.

   Έλλειψη υγιούς παιδείας ουσιαστικά. 

  

     Όπως και να΄ναι όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι μια  Ελλάδα,  που  σπάνια  έστελνε  τα  παιδιά  της  στο  διάβολο, σήμερα  τα  κατευοδώνει  για  κει.

  Και μάλιστα, όταν πρόκειται για οικονομικά αίτια, με  το  αδιάφορο  φρόνημα  της  Ευρώπης:  ναι  μεν…αλλά…

    Σας καταλαβαίνουμε, αλλά  δε  μπορεί  να  γίνει  κάτι  άλλο. 

     

     Είναι  όμως και  λύση  ενδεδειγμένη  η  αυτοκτονία;

   Για  τα  άγχη  μας, τα  ψυχολογικά  μας, τα  οικονομικά  μας, τα  συζυγικά  και  οικογενειακά  μας, την άγνοιά μας  είναι  δόκιμη  λύση  η  αυτοχειρία; 

    Έχουμε  το  δικαίωμα  να  στερούμε  απ΄τον  εαυτό  μας  τη  ζωή, που  είναι  αναφαίρετο  δώρο  του  Δημιουργού  μας;

    Και  ας  υποθέσουμε  ότι  τελειώνουν  για  μας  τα  προβλήματα – τα  οποία  δυστυχώς  δεν  τελειώνουν, αλλά  συνεχίζονται  στη  νιοστή  δύναμη -. 

   Τελειώνουν  όμως  και  γι΄αυτούς  που  αφήνουμε  πίσω;

    Δεν  είναι  εγωιστική  λύση  να  προσθέτουμε  σ΄αυτά  που  τους  μένουν  και το  στίγμα  της  αυτοκτονίας  μας;

      Κι  ύστερα  ρώτησε  κανείς  μας  γι΄αυτά  το  Θεό;

  Τον  αφήνουμε  συνήθως  τελευταίο. 

    Που αν Τον υπακούαμε, θα  προλαβαίνονταν  πολλά.

   Θα  αποφεύγονταν  πολλά.

    Θα  είχαμε  αναθεωρήσει  πολλά.

    Θα  είχαμε  κι  άλλη  φιλοσοφία. 

    Την  αληθινή  φιλοσοφία  για  τη  ζωή. 

   

     Η απόφαση ωστόσο της αυτοκτονίας  πρέπει  να  συνειδητοποιήσουμε όλοι  ότι έχει υποκινητή το Σατανά, με ισχυρότερο όπλο του να   πείσει τον άνθρωπο  ότι  διάβολος  δεν  υπάρχει  και  να  του  εμβάλει  την  απελπισία.

   Έτσι του γίνεται του ανθρώπου έμμονη η ιδέα ότι κι αν υπάρχει Θεός, γι΄αυτόν δεν ενδιαφέρεται.

  Παύει και στη συνέχεια να πιστεύει  στην  πρόνοια  και την αγάπη Του ή και στην ύπαρξή Του και κάνει  ακριβώς  τότε  ο  ίδιος ο Σατανάς κατάληψη  μέσα  του.

   Αυτός που και με τα όργανά του είναι η ενσάρκωση του κακού και κάθε σκοτεινού πράγματος. 

     

    Ξεκόβεται μ΄αυτό τον τρόπο ολότελα από το  Χριστό, που  αντίθετα είναι η πηγή  της  ελπίδας και της ειρήνης.

   Όχι  ως  ένα  φτηνό  συναίσθημα, αλλά  ως  κατάσταση, που γεμίζει  την  ψυχή  με αγαλλίαση. 

Τότε  δε  νιώθεις  καν ως  απειλή  την  αυτοκτονία.

 Έχεις  άλλη  θεώρηση  των  πραγμάτων.

 Βιώνεις  και  τη  φτώχεια  και  την  αρρώστια  και  το  θάνατο  και  τις αποτυχίες  με  γενναίο  φρόνημα  και  με  τη συνείδηση  ότι  εξαγοράζεις  μ΄αυτούς  τους  σταυρούς  την  αιώνια  μακαριότητα, την  οποία  προγεύεσαι  από  εδώ, στη  γη.

     

     Καλά όμως αυτά τα λέμε.

  Πως θα  βοηθήσουμε ωστόσο τους  συνανθρώπους  μας, που  έχουν  κυριευθεί  από  απελπισία και  δε  μπορούν  να  ξεπεράσουν τον εαυτό τους;

   Τι  μπορούμε  να  κάνουμε; 

 

     Ένας  τρόπος, νομίζουμε,  είναι  να  τους  ενισχύσουμε  το  ηθικό με όποιον θεμιτό τρόπο, για  να  ανεβεί  η  ψυχολογία  τους.

   Και αυτό τούς το χρωστάει πρώτα το στενό τους περιβάλλον. 

    Η συμβολή του άμεσου περιβάλλοντος, πρέπει να ξέρουμε, για έναν ασθενή ιδιαίτερα με ψυχολογικά προβλήματα, είναι το υπ΄αριθμ. ένα φάρμακο για τη θεραπεία του. 

  Όταν αυτό είναι ζεστό και με κατανόηση, εξαφανίζει τα ψυχικά νοσήματα και ακυρώνει τα ψυχοφάρμακα στις περισσότερες ψυχοπαθολογίες. 

    Τα ψυχοφάρμακα κατά την προσωπική μας άποψη έχουν θέση, και μάλιστα ουσιαστική, όταν το περιβάλλον είναι εχθρικό ή αδιάφορο και ανύπαρκτο. 

    Βέβαια ύστερα και το ευρύτερο περιβάλλον μπορεί να συμβάλει με τον τρόπο του. 

  Όπως και η παιδεία.

  Και με τις τρεις μορφές της: την οικογενειακή, τη σχολική, την κοινωνική.  

  

     Όσο για τα οικονομικά αίτια, μαζί με την ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζεται να δώσουμε, αν  εμείς  είμαστε  πιο  ισχυροί  οικονομικά,  να  δείξουμε  έλεος  και  να  τους  στηρίξουμε όσο  και  όπως  μπορεί  ο  καθένας  μας.

  Και ενεργοποιώντας και άλλους φορείς.

 

    Είναι  δε  αυτή  η  ανάγκη  επιτακτική  στις  μέρες  μας,  γιατί  όλοι  γνωρίζουμε  πως  τα  κρατικά  ταμεία  αδυνατούν, άσχετα  με  τα  λάθη  ποιων  και  τίνων  τώρα  πια. 

       Ο Χριστός  δε,   μας  ζητάει  να αρπάζουμε  τέτοιες  ευκαιρίες, για ν΄ανοίγουμε  έτσι  και  για  τον  εαυτό  μας  λογαριασμό  στις  τράπεζες  του  Ουρανού  με  τη  φιλανθρωπία ( Ματθ, 6,1).

 

      Και πάνω απ΄όλα ας συστήσουμε στους απελπισμένους αδελφούς μας τα φάρμακα της Εκκλησίας. 

   Και την προσωπική γνωριμία τους με το Χριστό. 

 Κοντά Του ο διάβολος δε μπορεί να σταθεί. 

  Όπου αλλού μας βρίσκει και μας πολεμάει λυσσαλέα. 

 Ας μην του το επιτρέψουμε. 

  Κι αν ως τώρα μας έσερνε από τη μύτη, ας προσπαθήσουμε να απαγκιστρωθούμε απ΄αυτόν. 

    Σ΄αυτό θα μας βοηθήσουν τα μυστήρια της Εκκλησίας.

   Εκεί θα βρούμε τα λύτρα, που κατέβαλε ο Χριστός με τη σταυρική Του θυσία, για την αιώνια απαλλαγή μας από τα άγχη και την κόλασή μας. 

  Οι περισσότεροι βέβαια αυτό το αγνοούμε ή το αντιπαρερχόμαστε ασυγκίνητοι. 

   Γιατί;

    Η απελπισία όμως σήμερα και με τις τόσες αυτοκτονίες, που όλο πληθαίνουν, κραυγάζει ότι είναι σε μεγάλο βαθμό το τίμημα που πληρώνουμε, γιατί παραμερίσαμε το Θεό μας . 

  Μακάρι να το συνειδητοποιήσουμε και να συνέλθουμε.

   Μακάρι.

   Κι ο Κύριός μας ας μας συντρέξει σι΄αυτό .

 

(Αναδημοσιεύονται σ΄αυτό το κείμενο και αποσπάσματα από προηγούμενα σχετικά άρθρα)

 

 

Ζιώγα  Κατερίνα

Εκπαιδευτικός