Μπήκαμε στην τελική ευθεία για τις εκλογές του Μαΐου και παρατηρώ ότι τίποτα δεν είναι ίδιο με προηγούμενες εκλογές και με προηγούμενες πολιτικές καταστάσεις. Τα πάντα έχουν μεταβληθεί προς πρωτόγνωρη κατεύθυνση. Οι Έλληνες αποπροσανατολισμένοι από τη λαίλαπα της κρίσης προσπαθούν να προσεγγίσουν τις επικείμενες εκλογές. Άλλοι για να τιμωρήσουν τους, κατά τη γνώμη τους, υπεύθυνους και άλλοι για να περισώσουν ότι έχει απομείνει.

 

Το εκλογικό σώμα έχει γίνει αγνώριστο.

Μέχρι σήμερα στην Ελλάδα το εκλογικό σώμα ανήκε στις εξής κοινωνικές τάξεις:

Την αστική τάξη που αντιστοιχούσε στο 6% με 8% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού περίπου 300.000. Αυτή ήταν ουσιαστικά η κυρίαρχη τάξη στην Ελλάδα.

Την εργατική τάξη που απαριθμούσε περίπου 1.500.000 άτομα.

Τους μικροαστούς που απαριθμούσαν περίπου 1.700.000 άτομα.

Τους επαμφοτερίζοντες που απαριθμούσαν 900.000. Με τον όρο επαμφοτερίζοντες εννοώ άτομα που ταξικά βρίσκονται σε ενδιάμεσες θέσεις μεταξύ των τριών άλλων τάξεων. Σε αυτούς ανήκουν μεγάλα τμήματα των εργαζόμενων στο δημόσιο αλλά και μεσαία στελέχη που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα και ιδιαίτερα σε αυτό των υπηρεσιών.

Σήμερα δεν υπάρχουν συνεκτικές κοινωνικές τάξεις: Ζούμε μια κατάσταση εντελώς διαφορετική, αντιμετωπίζουμε μια κοινωνική πραγματικότητα πολύ εξατομικευμένη, δεδομένου ότι αυτό που έχει σημασία στο νέο τρόπο παραγωγής είναι πρωτίστως τα ατομικά προσόντα. Δεν είμαστε πλέον μια ταξική κοινωνία αλλά μια κοινωνία ατόμων», και ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός «ότι άλλαξε η μορφή του ίδιου του καπιταλισμού»

Το μεταβατικό στάδιο της αλλαγής της κοινωνικής και ταξικής σύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας είναι η στρατιά των ανέργων που ανέρχεται πλέον στο 1/3 του πληθυσμού. Το τσάκισμα των μικροαστικών στρωμάτων και η βίαιη προλεταριοποίησή τους μείωσε δραματικά το ποσοστό των στρωμάτων αυτών και το ειδικό βάρος τους στο κοινωνικό και το πολιτικόstatus.

Έτσι φθάσαμε να έχουμε δύο κοινωνικές τάξεις:

Την τάξη των αστών και το συνονθύλευμα που  λέγεται τάξη των νεόπτωχων.

Οι νέοι μας φεύγουν μετανάστες για αναζήτηση καλύτερης τύχης και οι υπόλοιποι στο μεγαλύτερο ποσοστό κατευθύνονται σε χώρους θολούς χωρίς πολιτική ταυτότητα ή σε χώρους που δεν συνάδουν με την ελληνική ιστορία και παράδοση. Η ταξική συνείδηση βρίσκεται σε λανθάνουσα μορφή.

Η κυβέρνηση συνεπικουρούμενη από την πλειονότητα των ΜΜΕ, διαδίδει την αντίληψη ότι υπέρτατη αξία δεν είναι η συνταγματική νομιμότητα αλλά η αποτροπή κάποιων κινδύνων που απειλούν την κοινωνία μας. Δηλαδή στοχοποιεί τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα των εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων, με την επίκληση της άτακτης χρεοκοπίας. Όπως παλιότερα στοχοποιούνταν τα ατομικά δικαιώματα λόγω του κομμουνιστικού κινδύνου. Όλα τα προηγούμενα συμβαίνουν για το < καλό μας > και κατά επιταγή της ευρωπαϊκής ένωσης.

Τα συστατικά στοιχεία ενός κράτους είναι η χώρα, ο λαός και εξουσία. το θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία που σημαίνει ότι η εξουσία πηγάζει από το λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Την περίοδο αυτή ζούμε μία συνταγματική παρέκκλιση: η εξουσία πηγάζει από τους δανειστές και δια μέσου της συγκυβερνήσεως, πολλές φορές και ερήμην της βουλής, ασκείται πάνω στο λαό.

Παρόλα αυτά οι κυβερνώντες συνεχίζουν να μιλούν πως ο δρόμος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, τον οποίο τυφλά ακολουθούν, θα οδηγήσει στην ανάπτυξη. Ανάπτυξή ίσως, αλλά για λίγους. Οι υπόλοιποι θα υποστούν τις δυσμενείς συνέπειες τέτοιων επιλογών. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα λίγων, πιστεύοντας μάλιστα μέσα από διάφορους μηχανισμούς , πως είναι για το καλό όλων.

Ταυτόχρονα η εξουσία μετακινείται όλο και περισσότερο προς δυνάμεις χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση αλλά με τρομακτική οικονομική ισχύ, δυνάμεις που ξεπερνούν τα όρια κάθε κράτους και υπερπηδούν κάθε προσπάθεια ελέγχου τους. Έτσι έχουμε φτάσει στα φαινόμενα της παντοδυναμίας των χρηματοοικονομικών αγορών και των πολυεθνικών εταιρειών και με τις υπάρχουσες κυβερνήσεις να αποδεικνύονται ανεπαρκείς να αντισταθούν στη βούληση της παγκοσμιοποιημένης αστικής τάξης.

Όμως ο λαός έχει υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του και στο μέλλον της χώρας να σηκωθεί από τον καναπέ και με ταξική συνείδηση στις επερχόμενες εκλογές να καταδικάσει με την ψήφο του  αυτές τις πολιτικές δίνοντας την ευκαιρία στις προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις να πάρουν στα χέρια τους την τύχη της χώρας.

 

Γιώργος Ντζιμάνης

Αντγος ε.α.