Του Πετρόπουλου Εμμανουήλ

 

«Είναι αχάριστοι, ασταθείς, ψεύτες και υποκριτές, αποφεύγουν τους κινδύνους, είναι άπληστοι στο κέρδος», δανειζόμενος τα λόγια του Νικολό Μακιαβέλλι.

    

 Ο ηγεμόνας, δηλαδή, η κυβέρνηση, προσεταιρίζεται το λαό εφόσον…

του φέρεται καλά, οι υποτελείς του, δηλαδή, ο λαός, θα έδινε και την ζωή του για χάρη τους. Αυτό ισχύει μόνο όταν κίνδυνος βρίσκεται μακριά. Αν μια κυβέρνηση βρεθεί να κινδυνεύει άμεσα, τότε ο λαός στρέφεται εναντίον της. Γι αυτόν τον λόγο, μια κυβέρνηση οφείλει να χρησιμοποιεί τον φόβο, με την φορολόγηση, τις προσαυξήσεις αυτής, με περικοπές ή κατασχέσεις μισθών και συντάξεων, με κατασχέσεις κατοικίας ή γενικότερα περιουσιών, με στέρηση κοινωνικών αγαθών  ή ακόμη, να χρησιμοποιεί τον φόβο του θανάτου, και όλα αυτά, ως μέσο πολιτικού ελέγχου. Αν μια κυβέρνηση, πιστεύει πως μπορεί να κυβερνά κερδίζοντας την αγάπη του λαού, θα απογοητευτεί οικτρά. Οι άνθρωποι, είναι δύσμοιρα πλάσματα, κόβουν πάντα τους δεσμούς της αγάπης όταν είναι προς συμφέρον τους. Για τον λόγο αυτό, επιβάλλεται να φοβούνται με όλους τους παραπάνω τρόπους και ίσως ακόμη περισσότερους, αλλά κυρίως, να τους στοιχίσει την ζωή ή το κακό της οικογένειάς τους. Βλέπετε, ο τρόμος της τιμωρίας, πάντα αποδίδει καρπούς. Τι γίνεται όμως, όταν ο φόβος του θανάτου αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση πολιτικού ελέγχου; Τότε είναι που εγείρεται το πρόβλημα, αλλά η κυβέρνηση, ή έχει βρει το αντίδοτο να ελέγχει τους θανάτους ή ο Έλληνας έχει καταντήσει μιαρός μέχρι αηδίας. Δεν είναι λίγοι οι θάνατοι που προήλθαν από τις αυτοκτονίες συνανθρώπων μας, συμπατριωτών μας. Δεν είναι λίγοι αυτοί οι μίζεροι και φοβητσιάρηδες που είπαν πως έπρεπε να αυτοκτονήσουν στην βουλή και να πάρουν μαζί τους μερικούς πολιτικούς. Μές στην μιζέρια τους, έχουν κάποιο βαθμό δίκιο. Αν όντως γινόταν αυτό που ανέφεραν, τότε θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα με τους καμικάζι πολίτες, διότι,

 

«Δολοφονίες, που είναι συνέπεια απόφασης ενός αποφασισμένου ανθρώπου, είναι αναπόφευκτες για τις κυβερνήσεις, γιατί ο καθένας που αψηφά το θάνατο μπορεί να τους επιτεθεί».

 

    Το ζήτημα αυτό, δεν πρέπει να μας απασχολεί μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά. Φανταστείτε αν οι πολίτες, σκηνοθετούσαν τον θάνατό τους προς την κυβέρνηση. Παντού θα επικρατούσε χάος, με πολίτες αποφασισμένους για όλα, και όταν οι πολίτες είναι αποφασισμένοι για όλα τότε μιλάμε για επανάσταση και λύτρωση της χώρας από έναν ζυγό. Όμως ο σύγχρονος Έλληνας είναι χωμένος στα προποτζίδικα κοιτάζοντας μια οθόνη που κληρώνει αριθμούς μέσω ενός υπολογιστή που ξέρει τι έχει παιχτεί ανά την επικράτεια, και φυσικά το Σύστημα είναι το μόνο κερδισμένο, ή, θα είναι χωμένοι στα καφενεία ξεχνώντας τα προβλήματα στην πρέφα και στην μπιρίμπα. Ότι η κυβέρνηση έχει βιάσει το Σύστημα παιδείας και τα παιδιά τους ψάχνονται για το μέλλον τους, δεν ενδιαφέρει τον Έλληνα γονέα που μόνο δέκα γονείς πατούν το πόδι τους στις συνελεύσεις του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Λες και τα παιδιά τους σπουδάζουν σε κάποιο ορφανοτροφείο. Ότι η κυβέρνηση έχει γκρεμίσει ολόκληρο το Σύστημα υγείας στο όνομα των μεταρρυθμίσεων προς όφελος των ιδιωτών, ούτε αυτό τον ενδιαφέρει, παρά μονάχα, όταν συμβεί το μοιραίο ατύχημα σε μέλος της οικογένειάς του, τότε μόνο θα ψάχνει να βρει το γιατί ενθυμούμενος πως πληρώνει φόρους,  ναι, αλλά οι φόροι που πληρώνει πηγαίνουν για την σωτηρία των τραπεζών, που αυτές ευθύνονται για την οικονομική κατάντια της χώρας παρέα με το πολιτικό συναπάντημα της μαφιόζικης παρέας, και, όπως λέει η Μωρία,

 «Τι άλλο μπορεί να είναι όλα αυτά, αν όχι τρέλα;».

 

 

Πετρόπουλος Εμμανουήλ

Πολιτευτής Ανεξαρτήτων Ελλήνων Ν. Γρεβενών