Άφτιαχτο κι αστόλιστο του χάρου δεν σε δίνω,
στάσου με το ανθόνερο την όψη σου να πλύνω

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Οχι! Δεν υπάρχουν λόγια Ζησάκο ,τι να πω σε σένα , τι να πω στον αδερφό σου, τι να πω στη φίλη μου την Γεωργία, τι να πω στον φίλο μου τον Γιώργο.

Όταν ένα υπέροχο πλάσμα, ένα παιδί γεμάτο ζωή, γεμάτο νιάτα, γεμάτο όνειρα… .φεύγει ξαφνικά σαν άνεμος και γίνεται Άγγελος, γίνεται φωτεινό Αστέρι!

Και αιωρείται ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ;;;
Ένα γιατί;…γεμάτο θυμό!
ένα γιατί;…γεμάτο πόνο!
Ένα γιατί;… για το άδικο της φύσης!
Ένα γιατί;…για το άδικο αυτού του κόσμου!
Ένα γιατί;… για το άδικο αυτής της κοινωνίας, όπου έχει απαξιωθεί η Ανθρώπινη Ζωή!
Ξεκουράσου Αγόρι μου, με συντροφιά την Απέραντη Αγάπη και τη ζέστη Αγκαλιά των δικών σου , την αύρα του νοτιά το κελάηδημα των πουλιών. Και οι μνήμες όλων των στιγμών που ζήσατε μαζί θα δίνουν δύναμη στον Θάνο, θα δίνουν δύναμη στους γονείς σου!
Πάντα θα είσαι εδώ!
“Μη γυρεύεις να με δεις ανασαίνω….νιώσε με”
ξεκουραστείτε…. Κώστα…. Μπάμπη…. Ζήση….

Δύναμη στους γονείς σας…..

Λιοσάτου Ευφροσύνη