Πέτρος Λόλας

Ήταν τότε που για να πάμε στο Γυμνάσιο Γρεβενών δώσαμε εισαγωγικές εξετάσεις, τις πρώτες πέντε μέρες του Ιουλίου 1955. Γραπτά στην Έκθεση, Ορθογραφία και Αριθμητική, προφορικά στην Αριθμητική. Ήταν το λεγόμενο τότε Οκτατάξιο Γυμνάσιο Γρεβενών, άρχιζε με την Τρίτη (Γ)΄ τάξη και τελείωνε με την 8^η (Η)΄. Το κτήριο ήταν το σημερινό Α΄ Δημοτικό. Ήταν μικτό. Όσοι περάσαμε, γραφτήκαμε το Σεπτέμβριο στην Γ΄ Τάξη. Κάποιοι από εμάς δεν πέρασαν τον Ιούλιο, αλλά το Σεπτέμβριο ύστερα από αναβαθμολόγηση των γραπτών του Ιουλίου Ήμασταν πολλοί, πάνω από 130 μαθητές και μας χώρισαν με βάση το αρχικό γράμμα του επίθετου μας σε δύο Τμήματα, το Α΄ από το Α έως το Μ και το Β΄ από το Ν έως το Ω. Θα φτάσουμε έτσι μέχρι και την 7^η. Κάθε Φλεβάρη θα δίνουμε εξετάσεις για την βαθμολογία του Α΄ Εξαμήνου και τον Ιούνιο προαγωγικές εξετάσεις για να συνεχίσουμε στην επόμενη Τάξη. Θα παίρνουμε με τον Κηδεμόνα μας Έλεγχο βαθμολογίας Α΄ και Β΄ εξαμήνου και για κάθε Δίμηνο. Τον Ιούνιο κάποιοι θα διαβάζουμε για τις εξετάσεις στο Τσιφταλάκι δίπλα στο ποτάμι κάτω από τις μουριές ή στο περιβόλι του Βαγγέλη του Ποντίκα. Κάποιοι θα μένουν σε κάποια μαθήματα Μετεξεταστέοι για το Σεπτέμβριο, αφού έγραφαν κάτω από το 10, τη βάση.

Ήταν τότε που κάποιοι μαθητές έμεναν στάσιμοι και ξαναέκαναν την ίδια Τάξη. Θα ενωθούμε το σχολικό έτος 1960-1961 σε ένα Τμήμα, με 68 συμμαθητές, στην 8^η την οποία κάναμε στο νεόκτιστο Γυμνάσιο όπου σήμερα στεγάζεται το Α΄ Λύκειο Γρεβενών.

Ήταν τότε που υποχρεωτικά οι μαθητές φορούσαν μαύρο πηλίκιο (έκανε 35 δραχμές) στο οποίο περνούσαμε τα γράμματα ΓΓ και ένα αριθμό, τον αριθμό εγγραφής μας, ενώ οι μαθήτριες μπλε ποδιά και άσπρο γιακά.

Ήταν τότε που κάθε φιλόλογος καθηγητής «έπαιρνε» μια Τάξη και την είχε από την πρώτη (Γ΄ στο Οκτατάξιο) έως την 8^η, την αποφοίτηση μας. Εμείς είχαμε το Μέρμηγκα. Αριθμητική τον Μιχαήλ και για λίγο τον Κασιούρα και τον Ιορδάνη Παπαδόπουλο. Ίσως οι ποιο πολλοί από εμάς στο Α΄ Τμήμα να θυμούνται τι μας είπε στο πρώτο μάθημα. « Με χαρά ήρθα εδώ να διδάξω και θέλω εσάς τα παιδιά της επαρχίας να σας μάθω γράμματα, εγώ κουράστηκα για αυτό, δούλεψα ακόμη και στο Λιμάνι, να, δείτε τα χέρια μου» Φυσική και Χημεία είχαμε την Διαμαντίδου. Θρησκευτικά είχαμε τον Ζιώγα και τον Παπαδημητρίου. Λογική τον Μπόζιο. Ιστορία τον Δρίζυ και στην 8^η τον Ζηκόπουλο. Φιλολογικά μας έκανε κάποιες φορές και ο Παπαευθυμίου.

Ήταν τότε που για την Ημέρα της Αποταμίευσης γράφαμε σε πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό Έκθεση με βραβείο ένα μεταλλικό κουμπαρά. Μάθημα τότε ήταν και η Υγιεινή, μας έκανε ο γιατρός Σπύρος. Γυμνασιάρχης ήταν ο Αθανασιάδης και από την 7^η και μετά ο Αναγνωστόπουλος. Μας έκανε Μαθηματικά και Κοσμογραφία στην 7^η και 8^η. Από την 7^η , το 1959-1960 που άρχισε η διδασκαλία ξένης γλώσσας μας έφερε προσωρινά για τα Γαλλικά στρατιώτη από το Σύνταγμα στα Γρεβενά. Θέλοντας να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον για την ξένη γλώσσα και ειδικά για την Γαλλική μας είπε « Οι Ιταλοί με τη γλώσσα τους τραγουδούν, οι Γάλλοι ομιλούν και οι Έλληνες συρίζουν» Πρώτη ξένη γλώσσα επίσημα στο Γυμνάσιο διδάχτηκε το 1960 με διορισμό καθηγητή Γαλλικής.

Ήταν τότε, στην 7^η, που στο μάθημα όλοι σχεδόν κοιτάζαμε κρυφά ο ένας τον άλλο, γελούσαμε όταν σημειώναμε κάθε «δηλαδή» του Μέρμηγκα και στο τέλος της ώρας τα μετρούσαμε, να βεβαιωθούμε ότι δεν χάσαμε κανένα, φορές έφτανε και τα 38.

Ήταν τότε που οι μαθητές επιτρέπονταν να είναι «έξω» στην πόλη μέχρι τις 7 το Χειμώνα, μέχρι τις 8 η ώρα την Άνοιξη. Όποιος κυκλοφορούσε μετά και «πιάνονταν» την άλλη μέρα καλούνταν να φέρει τον Κηδεμόνα του και έπαιρνε αποβολή.

Ήταν τότε που όταν συναντούσαμε καθηγητή στο δρόμο τον χαιρετούσαμε με σήκωμα του πηλικίου λίγο πάνω στο κεφάλι

Ήταν τότε που τα Γρεβενά είχαν κινηματογράφο, το «Αχίλλειον» αλλά απαγορεύονταν αυστηρά για τους μαθητές. Κατά καιρούς μας πήγαιναν συντεταγμένα και ομαδικά σε έργα που ο Σύλλογος Καθηγητών έκρινε κατάλληλα.

Ήταν τότε που αρκετοί μαθητές τολμούσαν και διακινδύνευαν να πάνε κρυφά στο σινεμά.

Ήταν τότε που οι καθηγητές συνήθιζαν να κάνουν αιφνιδιαστικά έφοδο για να συλλάβουν τους μαθητές που παράκουαν την απόλυτη απαγόρευση. Ακόμα και την μέρα του αγιασμού της νέας σχολικής χρονιάς, το βράδυ τρεις καθηγητές έκαναν έφοδο, οι μαθητές πήδηξαν άλλοι από τα παράθυρα, άλλοι από τη βεράντα με κίνδυνο να τραυματιστούν. Ο Άγης πιάστηκε. Όποιος πιάνονταν την άλλη μέρα είχε αποβολή και μείωση διαγωγής Ευτυχώς που οι άνθρωποι του σινεμά (Μητσόπουλοι) φρόντιζαν να μας ειδοποιούν και έτσι «την γλιτώναμε» Όχι πάντα και όχι όλοι.

Ήταν τότε που  κάποιοι καθηγητές τα κατάφερναν να πάνε στον εξώστη πριν οι μαθητές ειδοποιηθούν και «πιάνονταν».

Ήταν τότε που, δυστυχώς, κάποιοι καθηγητές έριχναν μελάνι στα ρούχα των μαθητών για να έχουν απόδειξη. ώστε την άλλη μέρα εύκολα να εντοπιστούν για το καθιερωμένο «αποβολή και να έρθει ο Κηδεμόνας σου». Ποιός γονιός τολμούσε τότε να διαμαρτυρηθεί ή να αξιώσει προσβολή και αποζημίωση?

Ήταν τότε που αρκετοί μαθητές κατά τα διαλλείματα κάπνιζαν κρυφά στις τουαλέτες (ήταν έξω στο προαύλιο) παρά την αυστηρή απαγόρευση και τιμωρία εάν πιάνονταν.

Ήταν τότε που ίσως οι περισσότεροι στην Τάξη ήμασταν από χωριά στα οποία πηγαίναμε μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα βαδίζοντας 5-6 ή και 7 ώρες.

Ήταν τότε, Χειμώνας του 1955-1956 που από το πολύ χιόνι αρκετά χωριά είχαν αποκλειστεί και οι Θεολόγοι Ζιώγας και Παπαδημητρίου ορίστηκαν υπεύθυνοι να δώσουν από ένα φόρτωμα καυσόξυλα σε μαθητές από τα αποκλεισμένα χωριά.

Ήταν τότε 11 Φλεβάρη του 1956, με τα πολλά χιόνια, περίοδος εξετάσεων Α΄ εξαμήνου που έπεσε το Τολ, μέρα Σάββατο την ώρα του μεσημεριανού συσσιτίου (κριθαράκι), σκοτώθηκαν τρεις μαθητές και τραυματίστηκαν μερικοί, ένας από τότε σε καροτσάκι. Από την Τάξη μας από τους συμμαθητές που ήμασταν μέσα μόνο ο Άγης καταπλακώθηκε αλλά δεν τραυματίστηκε,

Ήταν τότε που στα διαλλείματα αγοράζαμε από τον Θέμη με το τρίκυκλο του κάστανα βραστά ή Σάμαλι το Χειμώνα, τυρόπιτες ή παγωτό την Άνοιξη.

Ήταν τότε   που κάθε χρόνο το Γυμνάσιο διοργάνωνε Γυμναστικές Επιδείξεις στο Εθνικό Στάδιο και πάντα υπήρχε ένας άτυπος ανταγωνισμός μεταξύ 7^ης και 8^ης για το ποιος θα κερδίσει τα περισσότερα αγωνίσματα.

Ήταν τότε που οι καθηγητές στα καθήκοντα τους ήταν να παρακολουθούν τους μαθητές για τυχόν «παραπτώματα» και εκτός σχολείου.

Ήταν τότε που ο Μιχαήλ είδε από το δρόμο, στον Αχίλλη, συμμαθητές μας κάτω από το Οικοτροφείο στην πλαγιά να τραγουδούν λαϊκά που κάθε μέρα ακούγονταν στο ραδιόφωνο. Την άλλη μέρα   ο Άγης, ο Βαγγέλης, ο Κωστάκης, ο Βασίλης, 6 συμμαθητές, πήραν μείωση διαγωγής «διότι ήδον καθοδόν άσματα απάδοντα προς την μαθητικήν ιδιότητα»

 

Συνέχεια στο 2 μέρος. Ευχαριστίες: Άγη, Βαγγέλη, Ασημίνα