Του Φώτη Σιούμπουρα

Ναι, για πολλούς , τους περισσότερους Έλληνες, η Αγιά Σοφιά , το παγκόσμιο αυτό σύμβολο της Χριστιανοσύνης, το διαμάντι του στέμματος, δεν είναι μόνο ιστορία. Είναι και καϋμός. Ασήκωτο το βάρος από την μετατροπή της σε τζαμί. Οργή για την τουρκική βαρβαρότητα, αλλά και βαθιά θλίψη για όλους εκείνους που η πίστη αντί να τους λυτρώνει, τους κάνει αξεσουάρ στην άσκηση εξουσίας αδίστακτων και τυχοδιωκτών. Βαρύς ο συμβολισμός της εκκλησίας των εκκλησιών και τεράστια η επιρροή του σπάνιας αξίας αυτού μνημείου στους πιστούς όπου γης.
Το κόσμημα της Βυζαντινής αρχιτεκτονικής ,που σήμαινε τόσα για τον πολιτισμό της χριστιανοσύνης, ήταν αδύνατον να μην υποστεί την βαρβαρότητα του Φατίχ Σουλτάν Μεχμέτ ( Μωάμεθ Β΄) και των Οθωμανών και τον «βιασμό» του σύγχρονου Πορθητή Ταγίπ Ερντογάν και της μουσουλμανικής Τουρκίας.
Ναι, δύσκολος ο γείτονας, κακότροπος, επιθετικός . Και δεν χρειάζεται να μας παρασύρει στον επικίνδυνο χορό της μισαλλοδοξίας και του άκρατου εθνικισμού. Τούτες τις ώρες της επιθετικότητας και προκλητικότητας που επιδεικνύει ο αυτοανακηρυχθείς σε ηγέτη του πολιτικού Ισλάμ οφείλουμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι, αποφασιστικοί, «πανέτοιμοι για όλα», αλλά κυρίως ενωμένοι, ομονοούντες. Ας μην αρχίσουμε πάλι τα εμφιλιοπολεμικά: «ενδοτικοί και ανένδοτοι» και υψώσουμε εμπρηστικές φωνές «αντεκδίκησης». Ας μην κάνουμε δώρο στον εχθρό αυτό που επιζητά με επιμονή: το κατακερματισμένο φρόνημα, τον διχασμό μας